எழுத்துகளுடன் இறுதிவரை

என் எழுத்துகள் குறித்து நான் பெருமை கொள்ள

வேண்டிய தருணமிது. 

என்னை உயிர்ப்புடன் வைத்திருக்கும்

என் எழுத்துகளை 

நானே ஆரத்தழுவி முத்தமிடுகிறேன்.

என் கண்கள் குளமாகின்றன.

 இதுமட்டும் ஏன் என்று தெரியவில்லை!

என்னைக் கள்ள மவுனத்தில் கடந்து சென்றவர்களையும்

அவர்களின் சகாயத்தை தங்களின் 

ஆதாயங்கள் பொருட்டு

விட்டு விலகிவிட முடியாத சில நண்பர்களையும் 

நான் அறிவேன்.

அவர்கள் மீது பரிதாபப்படுவது அன்றி 

என்னால் வேறு என்ன செய்யமுடியும்?

என் எழுத்துகள் மீது

 அவர்கள் நடத்தும் தீண்டாமையில்

நான் கூனிக்குறுகிப் போவேன் 

என்று அவர்கள் நினைக்கிறார்கள்.

என் எழுத்துகளை வெளியிடக் கூடாது 

என்று சிற்றிதழ்களுக்கு வாய்மொழியாகத்

 தடை விதித்திருப்பதாக தெரிகிறது. 

அவர்களுக்கு என் நன்றி. 

என் புத்தகங்களைத் தொடர்ந்து வெளியிடும்

 பதிப்பகங்கள் கூட திடீரென மவுனம் சாதிக்கின்றன. 

என் பொருட்டு அவர்கள் பதிப்பு தொழில்

நட்டமடைந்துவிடக் கூடாது என்பதால் 

நானே அவர்களிடமிருந்து விலகிக்

கொள்கிறேன். 

என் புத்தகங்களை சென்னையில் வெளியிடவே முடியாது.

அப்படியே வெளியிட்டாலும் 

புத்தக வெளியீட்டு பிரபலங்கள் வரமாட்டார்கள்.

வந்து நாலு வார்த்தை ஏசி விட்டாவது போகலாம்..

ம்கூம்..  என் பெயருக்கு அப்படி ஒரு ராசி…! 

இப்படியான பெருமைகளை எனக்கு கொடுத்து

தீண்டாமைக்குள்ளான என் எழுத்துகளை 

ஒவ்வொன்றாக கோர்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். 

காந்தியம், கம்யூனிசம், பெரியாரியம், தலித்தியம்,

அம்பேத்கரியம் , தமிழ்த் தேசியம், இந்திய தேசியம்…

 என்று இன்று பரவலாக நாம் அறிந்த இசங்களை 

என் வாசிப்புனூடாக புரிதலினூடாக 

விமர்சித்தப்போதெல்லாம் எதிர்கொள்ளாத

அனுபவமிது. 

இதுவும் ஒருவகையான கருத்தியல்

அதிகாரப் பாசிசம் தான்.

அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை…. 

அவர்களின் நிராகரிப்புகளே

என் எழுத்துகளுக்கான

 ஆகச்சிறந்த அடையாளம் என்பது!