டாக்டர்னா பெருமை., நர்ஸ்னா ???

உலகத்தின் எந்த ஓரு மூலைக்குப் போனாலும்
அங்கே ஒரு நாயர் டீ கடை இருக்கும் என்று சொல்லுவார்கள்.
அதைப் போல தான் எந்த ஒரு மருத்துவமனைக்குப் போனாலும்
 நம்ம நாட்டவன் நம்ம சேச்சி அங்கே செவிலியராக இருப்பார்கள்.
கேரளத்தின் தேசியத்தொழில் செவிலியர் வேலைதான்
 என்று சொல்லும் அளவுக்கு ...
இங்கே மும்பையில் கூட அவர்கள் இல்லாத
ஒரு மருத்துவமனை கூட கிடையாது.
அதற்காக இங்கே வேலைப்பார்க்கும் செவிலியர் அனைவரும்
இங்கே மகாராஷ்டிராவில் நர்ஸ் தொழில் படிப்பு
படித்தவர்களா என்று கேட்டால் அதுவுமில்லை
என்பது ஆச்சரியம். நம்ம நாட்டவன் அங்கே படிச்சிட்டு வந்து
இங்கே இருக்கும் ஆகச்சிறந்த ஆஸ்பத்திரியிலும் புகுந்து
தன் திறமையைக் காட்டி உன்னதமான ஓரிடத்தை தக்க வைத்துக்கொண்டிருப்பதைப் பார்க்கும் போது
 பெருமையாக இருக்கிறது.

தமிழ்நாட்டில் நர்ஸ் வேலை என்று சொன்னால் ரொம்பவும் கஷ்டப்பட்டவர்களும் சாதி வர்க்க நிலையில்
விளிம்பு நிலையில் வாழும் மக்களும் அதிலும் குறிப்பாக
 கிறிஸ்தவ மெஷினரி தொடர்பில் படித்தவர்களும்
மட்டுமே இத்தொழில் இருக்கிறார்கள்.
இன்றுவரை செவிலியர் தின வாழ்த்துகள் சொல்லியும்
 நைட்டிங்கேல் பற்றி விலாவரியாகப் புகழ்ந்து நாம்
எழுதிவிடலாம். ஆனால் நம் வீட்டிலிருந்து டாக்டர்கள்
 வந்திருக்கிறார்கள் என்று சொல்வதில் அடையும்
 பெருமிதத்தை என் வீட்டிலிருந்து ஒரு நர்ஸ் வந்திருக்கிறார்
என்று சொல்வதில் நாம் பெறுவதில்லை என்பது தான் உண்மை
. நான் உட்பட இதில் அடக்கம்.
என் குடும்பத்திலும் யாரும் இதுவரை இத்தொழில்
படிப்புக்கு வரவில்லை என்று நினைத்துப் பார்க்கும் போது
 எனக்கு வெட்கமாகத்தான் இருக்கிறது.
ஏன்..?
 எங்கள் குடியிருப்பில் வாழும் ஒரு கேரள பெண்மணி,
சாதி வர்க்க ரீதியாக உயர்மட்ட நிலையிலிருக்கும்
குடும்பத்தைச் சார்ந்தவர்,.. அவரும் நர்ஸாக இருந்தவர்.
தன் மூன்று பெண்மக்களையும் நர்ஸ் தொழிலுக்கே அனுப்பினார்.
நர்ஸ் தொழிலில் முதுகலை படித்த அவருடைய பெண்கள்
 மும்பையின் புகழ்மிக்க இந்துஜா மருத்துவமனை,
வொர்க்காட் மருத்துவமனை, மூன்றாமவர் துபாயில் என்று
இத்தொழிலில் ஆளுமைமிக்கவர்களாக தங்களை வளர்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அதாவது
இந்தியாவில் நுரையீரல் அறுவைச்சிகிச்சை மாதிரியான
அறுவைச்சிகிச்சை மற்ற நகரங்களில் நடக்கும் போது டாக்டர்களுடன் அவர்களும் விமானத்தில் பறந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.
எனக்கும் கூட மருத்துவமனைக்குப் போனால்
நம்ம சேச்சிகளைப் பார்த்தால் ஒரு நிம்மதியாக
இருக்கும்... பொறுப்பாக தன் வேலையைச் செய்வார்கள்
என்ற நம்பிக்கை வரும்.
ஆபரேஷன் தியேட்டரில் சேரநன்னாட்டிளம் பெண்களும்
 ஆண்களும்... அவர்களைப் பார்க்கும் போது எனக்குப் பெருமையாக இருக்கும்...
டாக்டர் தொழிலைப் பெருமையாக நினைக்கும் தமிழர்களாகிய நாம் டாக்டர்களுக்கு இடக்கரமாக வலக்கரமாக இருக்கும் இத்தொழிலை
ஏன் பெருமைக்குரியதாக நினைக்கவில்லை?
தமிழர்களாகிய நமக்குள் இருக்கும் சாதி உளவியல் ,
மற்றும் ஆணாதிக்க மனநிலையில் பார்க்கும்
 பெண் உறவு சார்ந்த  பார்வைகள்...
இதெல்லாம் தான் காரணமா?

*
சேச்சிகளுக்கு நன்றி.