தொலைந்துப்போன "நான்"கள்

Life is a journey between the two terminals of birth and death. There is no map or GPS for the route to be taken. The starting time is  known to us well after the journey has commenced and the end time is unknown in spite of being a certainty. Somewhere along the way, we may lose our perspective and, consequently, our own selves. In thus Tamil poem, my friend and poet Puthiyamaadhavi Sankaran tells us what she would like to do in such a situation. The original poem is shared here alongwith my English translation:

THE LOST "I"S

============

One by one,

the "I"s 

peel away. 

Will it be possible 

to strip me off

like a snake sheds its skin 

and see my original "I"?

After me,

it may happen to

you too.

Beginning from 

the beginning

and unable to finish, 

it will not end either. 

Break the grave

where I am buried,

remove the doors

and start the rest

of the journey 

from there. 

Those who got 

lost on the way

would be wandering 

without address.

Leave the address 

of my ruined hut

with them.

One among them

may rebuild 

or put in new rooftiles.

Could change the direction 

of the doorway.

Could erect a canopy

for the dried up

jasmine creeper 

in the courtyard 

and pluck flowers.

In the fragrance 

of that blossom,

my that "I"

may revive.

That "I"

is the Brahmam 

of the universe.

I don't die.

~Sri 10:10 :: 06052024 :: Noida 

Brahmam: Indestructible matter. The word can also be taken as a reference to Brahma, the Hindu Gid if Creation.

💥💥💥💥

தொலைந்து  போன "நான்"கள்

=====================

நான் ஒவ்வொன்றாக உரிகிறது. 

பாம்பு சட்டையை உரிப்பது போல

என்னை உரித்து எரித்து

அந்த என் அசல் நானைத் 

தரிசிக்க முடியுமா?!

எனக்குப் பின்

உனக்கும் அது

நடக்கலாம்.

ஆரம்பத்திலிருந்து

ஆரம்பித்து

முடிக்க முடியாமல்

முடிந்தும் போகாதே.

என்னைப் புதைத்திருக்கும்

கல்லறைக் கதவுகளை

உடைத்து எடுத்து

அதிலிருந்து

மீதிப் பயணத்தை ஆரம்பி.

வழியில்

தொலைந்து போனவர்கள்

முகவரியின்றி

அலைந்து கொண்டிருப்பார்கள்.

அவர்களிடம்

சிதைந்துபோன

என் குடிசையின் முகவரியை விட்டுச் செல். 

அவர்களில் யாரேனும் ஒருவர்

மீட்டுருவாக்கலாம்

அல்லது

புதிய ஓடுகள் அடுக்கலாம்.

வாசலின் திசைகளை மாற்றலாம்.

முற்றத்தில் பட்டுப்போன

முல்லைக்கொடிக்குப்

பந்தல் போட்டுப்

பூப் பறிக்கலாம்.

அந்தப் பூவின் வாசனையில்

என் அந்த "நான்"

உயிர்த்தெழலாம்.

அந்த "நான்"

பிரபஞ்சத்தின் பிரம்மம்.

சாவதில்லை.

#புதியமாதவி_கவிதை

ஆங்கில மொழியாக்கம்

Sri N Srivastava.🙏

💥💥💥💥