சுபவீயுடன் நேர்காணல்

மும்பை திருவள்ளுவர் மன்றத்தின் அறிஞர் அண்ணா நூற்றாண்டு விழாவில் சிறப்பு விருந்தினராக கலந்து கொள்ள மும்பை வந்திருந்த திரு.சுப. வீரபாண்டியன் அவர்களுடன் அவர் எழுதிய தந்தை பெரியாரின் இடதுசாரி தமிழ்த் தேசியம் என்ற நூல் குறித்தும் புலம் பெயர்ந்த தமிழர், ஈழத்தின் எதிர்காலம் குறித்தும்
நானும் நண்பர் கே.ஆர்.மணியும் நிகழ்த்திய நேர்காணலின் ஒலிவடிவம்.


http://rapidshare.com/files/176839264/Untitled1.mp3.html

http://rapidshare.com/files/176625642/Untitled.mp3.html

கண்ணீர்த்துளிகளின் கடைசிப்பக்கம்

இயல் தமிழ் தந்தை - தமிழர்
இதயத்து வேந்தன்
காஞ்சியின் கவிதை - தமிழர்
காத்திருந்தக் கனவு.
நாடகச்சோலை - கூத்து
நடனமாடும் மின்னல்
அரசியல் வானம் -அவனுக்குள்
ஆயிரம் சூரியன்

காவியம் படைக்காத
கம்ப ரசம்
வேலைக்காரி பார்க்காத
பணத் தோட்டம்
தீ பரப்பும்
சந்திரோ தயம்
ஆரிய மாயை
பிணி தீர்த்த
திராவிட மருந்து
பகுத்தறிவு விருந்து .

இந்தியக் கோட்டையில் -இவன்
எழுந்து நின்ற போது
இமயம் இவனை
அந்நாந்துப் பார்த்து
அதிசயித்துப் போனது.
இவன் - உலகின்
எட்டாவது அதிசயம்.

இந்து சாம்ராஜ்யம் -இவன்
எழுத்து முனையில்
பொடிப் பொடியானது
என்றாலும்
திருமூலருக்கு
இவந்தான் தேர்ப்ப்பாகன்.
"ஒன்றே குலம் ஒருவனே தேவன்"
திருமந்திரம்
இவன் திருநா தொட்டப்பின்னே
பொதுமந்திரமாகி
புதுமந்திரமானது
ஒரு புதிய சகாப்தம்.

பூமி உருண்டையை
புரட்டிப் போடும்
வானம்பாடிக் கவிஞருக்கெல்லாம்
இவனே வாத்தியார்.

"தம்பி" என்ற
ஒற்றைச் சொல்லால் - தமிழ்
உலகையே அளந்த
'வாமந' அவதாரம்.
அடடா.. மன்னித்துவிடுங்கள்
இவன் அவதாரங்களை வென்ற
அதிசயப் பிறவி.

ஈரோட்டு போர்முரசே -திராவிடர்
ஈடில்லா தமிழ்முரசே
நினைவிருக்கிறதா.. அண்ணா..
அந்தக் கண்ணீர்த்துளிகளின்
கடைசிப் பக்கம்

'தலைவர் அவரே என்றாய்
பகை வெல்லும்
துப்பாக்கி ஒன்றே என்றாய்'
அண்ணா..
ஈரம் உலராத
கண்ணீர்த்துளிகளை
உன் இமைகளுக்குள்
புதைத்துவிடு.

இன்று-
ஊரெல்லாம் தலைவர்கள்
ஒவ்வொரு நாளும்
புதிது புதிதாகப் பறக்கும்
கழகக்கொடிகள்
இதயக்கனிகள்
அத்தனையும் உன் பெயரால்.

நித்தமும் தொடரும்
அறிக்கை யுத்தங்கள்
தொலைக்காட்சி சாம்ராஜ்ய
அடாவடிச் சண்டைகள்
வாரிசுகளின் பனிப்போர்
அண்ணா ..
காலம் எழுதாமல் விட்ட
கண்ணீர்த்துளிகளின்
கடைசிப்பக்கம்..

அண்ணா..
'எதையும் தாங்கும் இதயம் உன்னிதயம்' என்று
எவர் சொனனாலும்
நம்ப வேண்டாம்
அந்தக் கண்ணீர்த்துளிகளின்
சாட்சியாய்
சத்தியமாய்ச் சொல்லுகிறேன்
'இதையும் தாங்க உன்னால் முடியாது அண்ணா"

புறநானூறு படைத்த
சங்கத் தமிழனை
எத்தனைக் கடிதங்களில்
எழுதி எழுதி வளர்த்தாய்
அத்தனையும் மொத்தமாக
கடல்தாண்டி தெரிகிறது
தெற்கே " தமிழன்படை"
எட்டிப்பார்..
-கடமை, கண்ணியம், கட்டுப்பாடு-
அண்ணா
உன் கண்ணீர்த்துளிகளால்
மீண்டும் எழுது

'தம்பி உடையான் சிங்களப் படைக்கு அஞ்சான்'
'வெற்றி நமதே" என்று.

திருவிழாவில் தொலைந்துப் போன சிறுமியைப் போல
அறிஞர் அண்ணாவின் நூற்றாண்டுவிழா கொண்டாட்டங்களில்
தனித்து நின்று தவித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.

தேடித் தேடிப் பார்க்கிறேன்
தொலைந்து போன உறவுகளை அல்ல
தொலைக்கப்பட்ட அண்ணாவை.

அண்ணாவின் எழுத்தும் பேச்சும்
எனக்கொன்றும் விமர்சனத்திற்கு
அப்பாற்பட்ட வேதவாக்கல்ல.

வேதங்களையும் வேதவாக்குகளையும்
விமர்சிக்கும் வித்தையை
நான் கற்றுக்கொண்டது என்னவோ
அண்ணாவின் கம்பரசம் வழியாகத்தான்.








நான்
அண்ணா உருவாக்கிய
அமைச்சர்களின் வாரிசல்ல.
அண்ணாவை நம்பிய
தொண்டனின் கடைசி வாரிசு.
அதனால்தான்
இன்னும் என்னிடம் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கிறது
அண்ணாவின் கண்ணியமும் நாணயமும்.
என் கேள்விக்கணைகள்
உங்கள் கருத்துகளுடன் மோதும்போதெல்லாம்
ஆத்திரப்படும் உங்களைக் கண்டு-
பலகீனமாகிப் போன
உங்கள் பாசறையைக் கண்டு.-
வருத்தப்படுகிறேன்.


காங்கிரசு போட்ட
தடையுத்தரவு
அண்ணாவின் ஆரியமாயைக்கு
மட்டும்தான்.
தம்பிகளின்
அரசுக்கட்டில் விதித்த
தடையுத்தரவு..!!??

தம்பியுடையான்
படைக்கு அஞ்சான்.
அண்ணாவுக்குத்தான்
எத்தனை எத்தனைத்
தம்பியர்.!
அவர் அத்துனைப் பேருக்கும்
பட்டா போட்டு
பாடிக்கொண்டிருக்கின்றன
தொலைக்காட்சிப் பெட்டிகள்.
24 மணிநேரமும்.
அண்ணாவின்
நூற்றாண்டு விழா திருவிழா கூட்டத்தில்
கவியரங்கம்
கருதரங்கம்
அமைச்சர்கள்
வருங்கால அமைச்சர்கள்
எல்லோர் முகங்களும் வருகின்றன.
போகின்றன.
வாசிக்கிறார்கள்
பேசுகிறார்கள்.
கைதட்டுகிறார்கள்.

காத்திருக்கிறேன்.
எப்போதாவது
காட்ட மாட்டார்களா?
அண்ணா பேசுவதை.!
இப்போதாவது
பார்க்க முடியுமா
அண்ணாவின் வேலைக்காரியை?
ஓரிரவு மட்டுமல்ல
அண்ணா நூற்றாண்டு திருவிழாவின்
ஒவ்வொரு இரவிலும்
கண்ணிமைகள் மூடாமல் காத்திருக்கிறேன்..
நீங்கள் இலவசமாகத் தந்த
தொலைக்காட்சி பெட்டிகளின் முன்னால்.





---- +-----------

ஊடகங்களும் ஊடறு பெண்களும்

வாழ்க்கை அவள் உரிமை
உங்களைப் போலவே
காற்றும் மண்ணும்
கடலும் வானும்
தாயின் கருவறையும்
அவளுக்கும் சொந்தமானவை.

அதை அவள்
யாரிடமிருந்தும்
பிச்சையாக
யாசிக்கப் போவதில்லை.

அவளுக்கு வாழ்வளிப்பதாக
நீங்கள் பெருமைப்பட்டுக்கொள்ளும்
தருணங்களில்
உங்கள் வாழ்க்கையும்
தன்னைத் தூக்கிலிட்டுக்கொள்கிறது.

நிறைய திரைப்படங்கள், மெகா தொடர் காட்சிகளில் பெண்களை அதிகம் கவரும் காட்சி..
"பெண்ணுக்கு வாழ்வளிப்பதாக" காட்டப்படும் காட்சிகள் தாம்.

எப்படி, எம்மாதிரியான தருணங்களில் இக்காட்சிகள் காட்டப்படுகின்றன.
எந்த மொழியாக இருந்தாலும் குறிப்பாக இந்தியாவில் இக்காட்சிகள் அதிகமாக
பெண் பார்வையாளர்களைக் கவர்ந்திழுப்பதாக சொல்கின்றன ஊடகங்களின் புள்ளிவிவரங்கள்.

காட்சி 1: :
தங்கையை ஒருவன் பாலியல் பலாத்காரம் செய்துவிடுகிறான். அவள் தற்கொலை
செய்து கொள்ள முயற்சிக்கிறாள். ஓடி வந்து வழக்கம்போல கதாநாயக அண்ணன்காரன்
காப்பாற்றுகிறான். காப்பாற்றிவிட்டு காரணம் அறிந்து துடிக்கிறான். உடனே "யார் அவன்?"
என்று கேட்கிறான். உடனே சபதம் எடுக்கிறான்."தங்கையைப் பாலியல் பலாத்காரம்
செய்தவனுடனேயே எப்படியும் திருமணம் செய்து வைத்துவிடுவதாக. தங்கையும்
சந்தோஷப்படுகிறாள்.

காட்சி 2:

ரவுடியாக இருக்கும் கதாநாயகன் ஒரிளம் பெண்ணை -( அவள்தான் கதாநாயகி-
பொதுவாக அவள் அழகான, பணக்காரப் பெண்ணாக இருப்பாள் என்பது கதைகளின்
பொதுவிதி- ) மற்றவர்களுக்காக பாலியல் பலாத்காரம் செய்துவிடுவான்.
அதிலும் அவளுக்குத் திருமணம் நடப்பதற்கு 24 மணி நேரத்திற்கு முன்பு
(அப்பொதுதான் காட்சி இன்னும் கொஞ்சம் கனமாக அமையும் என்பது டைரக்டர்களின்
கணிப்பு) அப்புறமென்ன. அந்தப் படித்த பணக்காரப் பெண் தன்னைக் கெடுத்த அந்த ரவுடியைத்
தேடி வருவாள்.. அவனுடன் வாழ்வதே தனக்கான வாழ்க்கை என்பது அவள் மூலமாக
சொல்லப்படும் சமூக நீதி

காட்சி 3:

பணக்கார வாலிபன் அந்த ஊரில் ஏழை ஆனால் அழகானப் பெண்ணை பாலியல் ப்லாத்காரன் செய்ய
ஊரே கூடி அவளை அவனுக்குத் திருமணம் செய்துவைக்க.. அவள் எப்படி அவன் காதல் மனைவியாகிறாள்
என்பது கதை.

என்ன.. உங்கள் அனைவருக்கும் இம்மாதிரி கதைகளுடன் சம்மந்தப்பட்ட ரஜனிகாந்த், பார்த்தீபன்,
சீதா, அனில்கபூர் , ஜூகிசாவ்லா, ராணிமுகர்ஜி.. மேலும் இன்றைக்கு மெகா தொடர்களில்
வந்து போய்க்கொண்டிருக்கும் பலர் முகங்கள் நினைவுக்கு வரலாம்.

ஆனால் யாருக்கும் நினைக்கத் தோன்றுவதில்லை..
அந்தப் பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணின் மனநிலையிலிருந்து வாழ்க்கையை.

இம்மாதிரியான காட்சிகள் நாம் பெருமையாக பேசிக்கொண்டிருக்கும் ஆண்-பெண் காதல்,
குடும்பம், கற்பு இத்தியாதி அனைத்தையும் தலைகுனிய வைத்துவிடும் அவலத்தை நாம்
உணர்வதில்லை. அந்தளவுக்கு ஆணாதிக்கச் சிந்தனை தச்சர்களால் செதுக்கப்பட்டிருக்கிறது
நம் ஒவ்வொருவரின் சிந்தனைச் சிலைகள்.

கிட்டத்தட்ட இம்மாதிரியான திரைப்படங்கள் - காட்சிகள் வந்து 15 வருடங்களுக்குள்
பல்வேறு உண்மைக் காட்சிகள் வெளியில் அனைவரின் பார்வைக்கும் தெரியும்படி அரங்கேறின.

வழக்கு 1:

இம்ரானாவின் வழக்கு நீதிமன்றம் வருகிறது. 2005ல் ல் உத்திரபிரதேசம் முஷபர்நகர் மாவட்டம் சார்த்தாவல் கிராமத்தில்
நூர் இலாகியின் மனைவி இம்ரானாவை அவள் மாமனார் அலி முகமது - கணவரின் தந்தை -
பாலியல் பலாத்காரம் செய்துவிட ஊர்ப்ப்ஞ்சாயத்து கூடி தீர்ப்பளிக்கிறது.

"இம்ரானா கற்பிழந்துவிட்டாள். அவள் கணவனைத் தவிர வேறொரு ஆடவனிடம்
அவள் உடலுறவு கொண்டுவிட்டதால் அவள் திருமண உறவு முறிகிறது
அவள் 7 மாதங்கள் தனித்திருக்க வேண்டும்
7 மாதம் தனித்திருப்பது அவள் தன்னைப் புனிதப் படுத்திக்கொள்ளவாம்!
அதன் பின் அவளைக் கெடுத்த அவள் மாமனாரையே திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும்!"
ஆனால் கணவன் நூர் இலாகியின் துணையுடன் ஜூன்20, 2005ல் இம்ரானா கட்டைப்பஞ்சாயத்து
வழங்கிய தீர்ப்பை ஏற்றுக்கொள்ளப்போவதில்லை என்றும் கணவனுடனேயே சேர்ந்து வாழப்போவதாகவும்
மாஜிஸ்டிரேட் முன்னிலையில அறிவித்தாள். அவளுக்கும் அவள் கணவனுக்கும் துணையாக பல்வேறு
பெண் உரிமைத் தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனங்களும் குரல் கொடுத்தன. (National commission of women
and other leading women's organisations) அதன் பின் தான் இந்திய உச்சநீதிமன்றம் இந்தியச் சட்டத்திற்கு
இணையாகவும் முரண்பட்டும் செயல்படும் அனைத்து நிறுவனங்களையும் கண்டித்தது.
( charged these two organisations, Darul-Ul-Uloom of Deoband and All India Muslim Personal
Law Board the two pillars of islamiz bodies in india with interfering with the country"s legal system and
introducing parallel islamic laws in violation of the constitution)

வழக்கு 2
-------------

2002ல் டில்லி நீதிமன்றத்தில் மனோஜ்குமாரின் வழக்கு. குற்றவாளி மனோஜ்குமார் தான்
பாலியல் பலாத்காரம் செய்த பெண்ணையே திருமணம் செய்து கொள்வதாக சொல்கிறான்.
அந்தப் பெண்ணும் ஒத்துக் கொல்கிறாள். பிறகென்ன?
வழக்கு "பெண்ணுக்கு வாழ்வளித்தாந் சுபம்" என்று முடிகிறது,. அவன் திருமணம் செய்து கொள்ள
முடிவெடுத்ததாலேயே அவன் மீதிருந்த குற்றம் ரத்து செய்யப்படுகிறது. அதாவது குற்றப்பத்திரிகை
வாசித்த பெண்ணே அதைத் திருப்பி வாங்கிக்கொண்டு அவன் முடிவுக்கு தன் சம்மதத்தை
தெரிவிக்கிறாள்.

வழக்கு 3
------------
2003ல் வழக்கு 2 போலவே இன்னொரு வழக்கு. ஆனால் முடிவு ?
சாந்தி முகந்ட் மருத்துவமனையில் 23 வயது நர்ஸ் பாலியல் ப்லாத்காரம்
செய்யப்படுகிறாள். செய்தவன் புரா (Bhura) அவளுக்கு நம் சமூகம் மதிக்கும் அந்த
"வாழ்வளிக்கும் " நல்ல காரியத்தை செய்ய தயாராக இருப்பதாக அறிவிக்கிறான்.
" பாவம் இந்தப் பெண், இவளுக்கு ஏற்பட்ட கதியை அறிந்த யாரும் இவளை
ஏற்றுக்கொண்டு திருமணம் செய்ய முன்வருவார்களா? அதனால் தான்
தான் அவளுக்கு வாழ்வளிக்க முன்வந்துள்ளதாக தலைநிமிர்ந்து சொல்கிறான்.

"பரிதாபப்பட்டு வாழ்க்கைப் பிச்சையளிக்க இவன் யார்?
அவனுடைய இந்த முடிவை நீதிமன்றம் ஏற்றுக்கொண்டு என்னிடம் கேட்பதே தவறு!"
என்று அவனை மட்டுமல்ல அவன் முடிவைப் பற்றி தன்னிடம் அபிப்பிராயம்
கேட்ட நீதிமன்றத்தையும் குற்றவாளிக்கூண்டில் ஏற்றுகிறாள் இவள்.
குற்றம் செய்த புராவுக்கு நீதிமன்றம் ஆயுள்தண்டனை என்று தீர்ப்பளிக்கிறது.

பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணும் தன்னைப் பலாத்காரம் செய்து வல்லுறவு கொண்ட ஆணைத்
திருமணம் செய்வது மட்டுமே தனக்கு பாதுகாப்பு, வாழ்வதற்கு சமூகம் அளிக்கும்
உரிமை, சமூகத்தில் தன் மரியாதையைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள கிடைத்திருக்கு வாய்ப்பு
என்றே நினைக்கிறாள்.

பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணே அவன் திருமணம் செய்து கொள்வதற்கு முன்வந்ததை ஏற்றுக்கொண்டால்
அது நல்லதுதானே , ஒரு பெண்ணுக்கு வாழ்க்கை கிடைக்கிறது, குற்றமிழைத்தவனுக்கு மன்னிப்பு
கிடைக்கிறது ' என்று தத்துவம் பேசுபவர்களும் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள்.

வல்லுறவு கொண்டவனைக் கணவனாக ஏற்றுக்கொண்டு
பாலியல் உறவில் படுக்கையைப் பகிர்ந்து கொள்வது சாத்தியமில்லை என்பதை
பெண்ணின் பெற்றோர்களிடம் சொன்னால், அவர்களோ "காலப்போக்கில் எல்லாம்
சரியாகிவிடும்" என்று பதில் சொல்வதாக தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனத்தில்
பணிபுரியும் உளவியல் வல்லுநர்கள் பதிவு செய்துள்ளார்கள்.

உதிரிக்காட்சிகள்
-------------------

காட்சி 1
-----------

சின்னத்திரையில் தனக்கென ஒரு தனி இடம், சரியான நேரம் பார்த்து , பெண்களின் செண்டிமெண்ட்
விசயங்களைத் தொட்டுச்செல்லும் ராதிகா சரத்குமார் அவர்களின் அனைத்து மெகாதொடர்களிலும்
வரும் கணவன்மார்களுக்கு திருமணத்திற்கு அப்பாற்பட்ட பாலியல் உறவுகள் உண்டு.
அல்லது இரண்டு மனைவி கதைகள்.. இரண்டாவது மனைவியாக வருபவர் கதாநாயாகியாக
இருப்பதால் பாவம்... முதல் மனைவி பாதியிலேயே செத்துப் போவதும், கொலை செய்யப்டுவதும்,
பைத்தியமாவது... இத்தியாதிகள் சகஜம்.
இந்த செட்டப் காட்சிகள் இன்றைய வளர்ந்து வரும் இளைய தலைமுறைக்கும் இந்த தலைமுறையின்
அம்மாக்களுக்கும் ஆழப்பதிந்து போகும் காட்சிகள். இம்மாதிரியான காட்சிகளின் தாக்கம்
வாழ்க்கையின் சில முடிவுகளைக் கட்டாயம் பாதிக்கும் என்பதை இன்னும் 10 வருடங்களுக்குள்
இச்சமுதாயம் பிரதிபலிக்கும்.

காட்சி 2
------------

ஊடகங்களின் ஆகாயம் பரந்து விரிந்து நம் வீட்டு படுக்கையறை வந்துவிட்டது.
"ப்ரண்ட்ஸ்"(friends) என்ற அமெரிக்க மெகா தொடரைப் பார்த்து ரசிக்காத இளவட்டங்கள்
நகர்ப்புறங்களில் இருக்கவே முடியாது. தான் விரும்பிய ஆணுடன் பாலியல் உறவு கொள்வதையும்
அதை ரொம்பவும் சகஜமாகக் காட்டுவதும் அப்படி உறவு கொள்வதாலேயே அவனையே திருமணம்
செய்து கொள்ள வேண்டியதில்லை என்பதுமான காட்சிகள் இளைய தலைமுறையைக் கவர்ந்த
காட்சிகளின் கருப்பொருள்கள்.

கால்செண்டரில் ஓரிரவு (one night @the call centre) என்ற சேட்டன் பகத் எழுதிய நாவல்
ஆண்-பெண் பாலியல் உறவில் நகர்ப்புற இளைய தலைமுறையின் கருத்துகளைப் பிரதிபலிக்கிறது.

எனினும் இக்காட்சிகளும் திருமண உறவுக்குப் பிறகு பெண்ணுக்கு இருக்க வேண்டிய ஒழுக்க வரையறைகளை
மீறவில்லை. ஆனால் ஆணுக்கு அந்த மாதிரியான எதையும் வற்புறுத்தவுமில்லை என்பதையும் கவனிக்கவேண்டும்.

திருமண வாழ்வில் கற்பொழுக்கத்தைப் பேணுவதில் பெண் மட்டுமே முன்னிறுத்தப்படுகிறாள்.
அனைத்து காட்சிகளின் ஊடாக மெல்லிய இழையாக தெரிவது பெண்ணின் மாறாத முகம் மட்டும்தான்.
சில வசனங்களும் நடுவில் வரும் காட்சிகளும் மாற்றம் ஏற்பட்டிருப்பது போல ஒரு மாயத்தோற்றத்தை
ஏற்படுத்துகின்றன.
---------











**** புருஷர்கள் கற்புடையவர்கள் என்று குறிக்க நமது பாஷைகளில் தனி வார்த்தைகளே காணாமல் மறைபட்டுக்
கிடப்பதற்குக் காரணம் ஆண்களின் ஆதிக்கமே தவிர வேறில்லை.
கற்புக்காக புருஷனின் மிருகச் செயலைப் பொறுத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்கின்ற கொடுமையான
மதங்கள், சட்டங்கள் மாய வேண்டும்.
கற்புக்காக மனத்துள் தோன்றும் உண்மை அன்பை, காதலை மறைத்துக் கொண்டு , காதலும் அன்பும் இல்லாதவனுடன்
இருக்க வேண்டும் என்கின்ற சமுதாயக் கொடுமையும் அழிய வேண்டும்.**** தந்தை பெரியார். .

--------------------

திசைமாறிய பறவைகளின் கூடு

கவிஞர் சக்தி அருளானந்தம் மாநகரத்தில் திசைமாறித் தவிக்கும் பறவைகளின்
தவிப்பை தன் விரிந்த கவிதை வானத்தில் படம் பிடிக்கிறார்.
திசை மாறி பறந்து வந்த பறவைகள்,
பருவகால புலம் பெயர்தலாய் பல நுறு மைல்கள் கடந்து வந்து தன்னை, தன் இருப்பை முட்டையிட்டு அடைகாக்கும் பறவைகள்,
குஞ்சாக வெளிவந்ததெல்லாம் தன் கூட்டில் வளர வேண்டிய காக்கையின் குஞ்சுகள்
மட்டுமல்ல என்ற புரிதலுடன் வாடகைத் தாயாக மாறும் பறவைகள்,
சபிக்கப்பட்ட குயிலின் சோகக்கதை, கண்களில் பிறந்து வளர்ந்த கிராமத்து
மண்ணின் நினைவுகளை அடைகாத்துக் கொண்டு அடைக்கலம் தந்த நகரத் தெருக்களில் அகதியாய் அலையும் வாழ்க்கை, எதிர்பார்ப்புகளூடன் பிறந்த
மண்ணில் கால்வைக்கும் போது நினைவுகளில் வழ்ந்து கொண்டிருந்த எல்லா
தடயங்களும் மொத்தமாக காணாமல் போய்விடும் சோகம்...

இப்படியாக வாழ்வின் ஒவ்வொரு அசைவுகளையும் தன் கவிதைகளில்
கொண்டுவர முயற்சி செய்திருக்கிறார் கவிஞர்.
கிராமத்து பின்னணியும் அதற்கான ஏக்கமும் கவிஞரின் பெரும்பாலான கவிதைகளில் பளிச்சிடுகிறது.
அந்த ஏக்கம் வெறும் இழப்பின் தாக்கமாக மட்டுமே இல்லாமல் சமூகப்பார்வையுடன்
முன்வைக்கப்படுவது மற்ற கவிஞர்களிடமிருந்து சக்தி அருளானந்தத்தை
வேறுபடுத்தும் புள்ளி.
உங்கள் கவனித்திற்கு என்ற கவிதையில் மிகச்சிறப்பாக இக்கருத்துருவாக்கத்தை
முன்வைத்திருப்பார்., இழந்து போன ஆற்றின் நினைவுகள், இன்று அதே ஆறு
சாக்கடையாய் மாறிப்போயிருக்கும் அவலம் இரண்டு கருத்துகளையும் இணைக்கும்போது சுற்றுப்புறச்சூழல் சார்ந்த சமூக அக்கறை என்ற தளத்தில்
கவிதைப் பயணிக்கிறது.

பொய்க்காத பருவமழை
இடைவிடாத அடைமழையாய்
சாக்கடையாய் உருமாறிய ஆற்றில்
கரையடங்கா பெருவெள்ளம்
கெக்கலித்து எக்காளமிட்டு
கழிவுகளூடன் ஓடுவதை
கால் நனைக்க முடியா துயருடன்
கண்டு நிற்கும் நம் குழந்தைகளை
கவனிக்காமல் கடக்கிறோம்
நம் கழிவுகளால் நாறிக்கிடந்த ஆறு
முன்பு நீயும் நானும்
தன்னுள் மூழ்கித் திளைத்து
முக்குளித்த நாள்களை கூறி அழததை
கவனிக்காமல் கடந்ததைப் போலவே.

இக்கவிதையின் 'நம் கழிவுகளால் நாறிக்கிடந்த ஆறு" என்ற வரிகள்
சுற்றுப்புறச்சூழல் தாண்டி வாழ்க்கையின் சமூக அவலங்கள், வர்க்கம், சாதியம்
என்று பல்வேறு தளத்திற்கு வாசகனை அழைத்துச் செல்லும் வலிமைமிக்கவை.

ஆண்டாளும் மீராவும் கொண்ட காதல் பக்தியை கொண்டாடும் சமுதாயம்
தன் வீட்டில் ஓர் ஆண்டாளையோ மீராவையோ இன்றுவரை உருவாக்கவில்லை.
பெண்ணிய வரலாற்றில் ஒரே ஒரு ஆண்டாள் தான்! ஏன்?

மானசீகமாய் காதலாகி கசிவது
கடவுளோடாயினும்
உனக்கிசைவில்லை
மீராவோ திலகவதியோ

என்று 'வெளி" கவிதையில் ஆணாதிக்க சமூகம் உருவாக்கி வைத்திருக்கும்
பக்தியின் அடித்தளத்தை அசைத்துக் காட்டுவார் கவிஞர்.

இன்னொரு கவிதை 'நிர்வாணம்' முழுக்க முழுக்க பெண்ணிய விடுதலையை
பேசுகிறது.

எனக்குப் பொருந்தும் உடைகளை
எடுத்து வராமல்
உங்கள் ஆடைகளுக்கு
பொருத்தப் பார்க்கிறீர்களே என்னை
விடுங்கள் என்னை
நிர்வாணமாகவே இருந்துவிட்டுப் போகிறேன்

என்று ஒலிக்கிறது.
பெண், பெண்ணின் மொழி, பெண் விடுதலை அனைத்தும் பெண்ணிடமிருந்து
அவள் அனுபவத்திலிருந்து பிறக்க வேண்டும்

துரத்தல்களும் விடுபடல்களும் என்ற கவிதையில் இதுவரை யாரும் பேசாத
ஒரு கருப்பொருளை கவிதையாக்கியிருக்கிறார் சக்தி.
அதிகாலையில் 7 மணிக்கு சிறுவர்கள் பள்ளிக்கு பொதிசுமந்து கொண்டு
வரிசை வரிசையாக செல்வதைப் பார்க்கிறொம். 7 மணிக்கு தயாராக
அக்குழந்தை 6 மணிக்காவது எழுந்து தன்னைத் தாயார் செய்து கொள்ள
வேண்டி வரும். அப்படியான வாழ்க்கையை

கடிகார முட்களின் கூர் நுனிகள்
துளையிடுகின்றன
அவள் தூக்கத்தை

தூக்க கலக்கத்துடன் எழுந்தமர்கிறாள்
காற்றிறங்கும் பலூனென
கண்களில் வடிகிறது தூக்கம்

என்று காட்சிப் படுத்தி,

புத்தகப் பை மதிய உணவு
தண்ணீர்ப்பாட்டில் கொறிக்க சிறு தீனி
பொதியுடன் ஓடுவாள்
வருகையை ஒலிக்கும்
பள்ளிப் பேருந்தில் ஏற

கிடைத்த பொந்தினில்
பொதிந்து கொள்கையில்
கழிக்க மறந்த காலைக் கடனை
நினைவூட்டும் அடிவயிற்றின் வலி

என்று ஒரு நிதர்சனமான உண்மையை பேசியிருப்பார். கிட்டத்தட்ட எல்லோரும்
அறிந்த ஒரு விசயம், பிரச்சனை எனினும் இதை ஒரு சமூகப் பிரச்சனையாக,
பள்ளி குழந்தைகளின் பிரச்சனையாக பார்க்கத் தவறி இருக்கிறோம் இதுகாறும்
என்பதை சக்தியின் கவிதைகள் வாசகனுக்கு உணர்த்துவதில் வெற்றி
பெற்றிருக்கின்றன என்று சொல்ல வேண்டும்.

சக்தி கவிஞர் மட்டுமல்ல நல்ல ஓவியரும் கூட. அவர் கவிதைகளில்
மின்னும் காட்சிகளும் அக்காட்சிகளின் நுணுக்கமும் அவருக்குள் இருக்கும்
தூரிகையின் சாட்சியங்கள்.

நகரமழை என்ற கவிதையில் தார்ச்சாலையில் பட்டுத் தெறிக்கும் மழைத்துளியைக்
காட்சி படுத்துவார்.

மகரந்த தூளில்
சிக்கிக் கொண்டு விடுபட முடியாமல்
படபடக்கும் பட்டுப் பூச்சிகளாய்
தார்ச் சாலைத் தொட்டுத் தெறிக்கும்
மழைத்துளிகள்

என்பார். கரிய நிறத்தில் தார்ச்சாலை. தார்ச்சாலையில் படும் மழைத்துளியின்
தெறிப்பு.. மின்னும் சூரிய ஒளியில் வைரம் கலந்து பொன்னிறமாய்..
அக்காட்சி மகரந்தம் ஓட்டிய பட்டுப்ப்பூச்சியாய் மின்னுவாதக் காட்டும்
உவமையும் காட்சியும் ஓர் அற்புதமான ஓவியத்திரை.

ஞானம் கவிதையில் மரபியலான மெய்யியலுக்குள் நுழைந்து சக்தி தன் ஞானத்தை
எப்படி சிறைவைத்தார் என்பது புரியவில்லை. எல்லாம் விதி என்றும்
கல் சிலையாவதும் படியாவதும் நம் வசமில்லை என்றும் நினைப்பதும் தவறு.
யாரும் சிலைகளை படிகளாக்கலாம், படிகளை நிமிரித்து நடுகல்லாக்கி
வழிபடவும் செய்யலாம்.

அமர்பவன்
சித்தார்த்தனாயிருந்தாலே
போதி மரம் புத்தனாக்கும்
என்பது நிச்சயமாக புத்தன் என்ற மனிதன் புகட்டிய ஞானம் அல்ல.

பறவைகள் புறக்கணித்த நகரம்,
பிள்ளை பிடிப்பவள் அறை,
என்னோடு வந்து விட்ட என் கிராமம்,
பழையன கழிதலில்,
முன்பு பறவைகள் இருந்தன

மேற்சொன்ன கவிதைகளின் கிராமத்து வாசமும் சக்தி வரைந்திருக்கும்
கவிதைகளின் ஓவியமும் சக்தியின் தூரிகைக்கு பெருமை சேர்க்கும்
கவிதை ஓவியங்கள். கவிதைகளுடன் சேர்ந்திருக்கும் சக்தியின்
கோட்டோவியங்கள் கவிதைகளுக்குச் சிறப்பு சேர்க்கின்றன.சக்திக்கு வாழ்த்துகளுடன்,

சக்தியின் நட்சத்திர கவிதை

பழையன கழிதலில்
-------------------

அணையாத அடுப்பு அன்றெங்கள் அடுப்பு
ஆக்கி அரித்து ஆகக் கடைசியாய்
அம்மா அடுப்பில் வைப்பாள் பால்பானையை
கனன்று கொண்டிருக்கும் ராட்டினத்தணலில்
சிவந்து முருகி ஏடுகட்டும் பால்மணம்
வீடு நிறைக்கும்.

அரையாடப் பருவத்தில் ஆற்றில் குளிக்கையில்
அரையாட உருவி அதிலேயே மீன்பிடிப்போம்
அக்காவும் நானும்
அயிரைக் குஞ்சுகளின் தலைவால் கிள்ளி
அம்மியில் சாந்தரைத்து அவள் வைக்கும்
மீன்குழம்பு
அவ்வளவு ருசி.. அதுவும் சட்டியில்தான்.

வெங்கோடை நாள்களிலோ
அசலூர் ஆட்கள் தாகம் தணிக்க
ஆற்று மணல் குவித்து திண்ணை மூலையில்
தண்ணீர் நிறைத்து வைப்பாள்
புத்தம் புது பானையொன்றில்
'ஆத்தா நலாயிருப்பே' அவங்க
வாய் வார்த்தை ஒன்ணு போதும்
வம்சம் தழைக்குமென்பாள்.

பொங்கலுக்கும் புரட்டாசிக்கும்
கொசவங்குடி கொண்டுவரும்
சட்டிப் பானைகளை தட்டிப் பார்த்து
அவள் வாங்குவது தனியழகு

அய்யனுக்குத் தெரியாமல் சேர்க்கும் சிறுவாடு
அரிசி பருப்பு உப்பு புளி மிளகாய்
அஞ்சறைச் சாமான்கள் அஞ்சும் மூணும்
அத்தனையும் அடுக்குப் பானைகளில்தான்.

'சம்சாரி வீட்டில் சட்டிப்பான ஒடஞ்சா
வூட்டுக்கு ஆவாது' அம்மாவின் நம்பிக்கை
கவனத்துடன் கையாள செய்யும்.

பொழுதெல்லாம் சட்டிப்பானைகளில்
புழங்கிய அம்மா
பானைகளற்ற என் வீட்ட
வீடென்பாளா?

-----------

நூல்: பறவைகள் புறக்கணித்த நகரம்,
33 கவிதைகள்
வெளியீடு: இருவாட்சி பதிப்பகம், சென்னை 11.
பக்: 72, விலை. ரூ 40/

இந்தியப் பெண்ணியம்

ஒரு பெண்ணாக எனக்கு நாடில்லை
ஒரு பெண்ணாக எனக்கென்று
ஒரு நாடு வேண்டாம்
ஒரு பெண்ணாக
இந்த உலகமே என் நாடு:
- வெர்ஜீனியா வுல்ஃப்


இந்தியப் பெண்ணியத்தைப் பற்றிப் பேசும் போது முதலில் சங்க இலக்கிய
தமிழ்ப் பெண்களைப் பற்றிய முன்னுரையே காலத்தாலும் கருப்பொருளாலும்
ஏற்றுக்கொள்ளப்பட வேண்டிய பெண்ணியமாக இருக்கிறது.
சங்க காலப் பெண்பால் கவிஞர்கள் என்று பார்த்தால் 26 கவிஞர்களைக் குறிப்பிடலாம். (எண்ணிக்கையில் சிலர் வேறுபடக்கூடும்).பெண்கள் சில குறிப்பிட்ட
இனத்தைச் சார்ந்தவர்களாக இல்லாமல் பல்வேறு இனத்தைச் சார்ந்தவர்களாக இருப்பதைப் பார்க்கும் போது பெண்களுக்குக் கல்வி பொதுவான ஒன்றாக
இருந்ததை உணர முடிகிறது. குறமகள், குயத்தியார் என்ற அடைமொழிகள்
இதை உணர்த்துகின்றன.

சங்க இலக்கியத்தில் கற்பு என்பது திருமணமான பெண்ணுக்குரிய ஒழுக்கமாக
மட்டுமே சுட்டப்பட்டுள்ளது. 'மாசு இல் கற்பு' என்ற சொல் ஏறத்தாழ பல பாடல்களில்
நற்.:15, அகம் 66, 144,116 பயின்று வந்துள்ளதைக் கொண்டு இதனை உணரலாம்.
இக்கவிதைகள் மனிதனின் வாழ்க்கைக்கு உயிர்நாடியாக பெண் விளங்கியதையும்
பெண்களுக்குச் சிலவகை உரிமைகள் இருந்தன என்பதையும் சமூக வாழ்வில்
இரண்டாம் நிலையில் பெண்கள் இருந்தார்கள் என்பதையும் உணர்த்தும்
சான்றுகளாக உள்ளன.
கணவனைத் தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமை பெண்களுக்கு இருந்திருக்கிறது எனினும்,
தெரிவு செய்யப்பட்ட கணவன் தவறு செய்யின் செய்த தவறைச் சுட்டிக்காட்டி
அவனைத் திருத்த முயல்வது மட்டுமே பெண்ணின் கடனாக இருந்தது.
அவன் செய்த தவறுக்காக அவனைத் தண்டிப்பதோ விலக்குவதோ சமூகத்தில்
விளையாத கருத்தாக்கமாகவே இருந்தது என்பதையும் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.
சங்க காலத்து பெண்கள் கணவனின் போக்கைத் தடை செய்ய முடியாது.
கணவன் மீது அவர்கள் கொள்ளும் அன்பினை வைத்தே அவர்களின் பெருமை
அடையாளம் பெறும்.

வடமொழியில் மூத்த வேதமான ரிக் வேதத்தில் 267 ரிஷிகள் இருந்தனர் என்றும்
இவர்களில் பெண் ரிஷிகளின் எண்ணிக்கை இருபது எனவும் 'ஆர்ஷானுக்கரமணி'
எனும் நூல் தெரிவிக்கிறது. 'ப்ரஹத்தேவதா' எனும் நூல் 27 பெண் கவிஞர்கள்
இருந்ததாக தெரிவிக்கிறது. கணபதி சாஸ்திரிகள் 12 பெண் ரிஷிகள் இருந்ததாக
சொல்கிறார். கா.ஸ்ரீ.ஸ்ரீ. ரிக் வேதத்தில் 24 பெண் கவிஞர்கள் இருந்தனர் என்று
பட்டியல் தருகிறார். எண்ணிக்கையில் கருத்து வேறுபாடுகள் இருந்தாலும்
சுவாமி விவேகானந்தர் சிகாகோ சர்வதேச சபையில் "வேதகாலத்தில் பெண்கள்
ரிஷிகளாக இருந்தார்கள் என்று பெருமையுடன் குறிப்பிட்டதை' கருத்து வேறுபாடின்றி ஏற்றுக்கொள்ள முடியும்.


குடும்பம், குடும்ப நலன், குடும்ப உறவில் சிக்கல்கள் ஏற்படுவதற்கான காரணங்கள்,
தாம்பத்ய உறவின் சிக்கல்கள், கணவனின் பரத்தையர் பிரிவு, அதைப் பொறுக்க முடியாத பெண்ணின் இயல்பான எழுச்சி.. இப்படியாக பெண்களின் உலகம்
முரண்பாடுகள் கொண்ட இந்த இரு வேறு இனக்குழுவிலும் இணைகோடுகளாகவே இருந்தது என்பது தான் அதிசயத்தக்க உண்மை.
ரிக் வேத பெண் ரிஷிகளின் கவிதைகளும் சங்க இலக்கியப் பெண் கவிஞர்களின்
கவிதைகளூம் கருப்பொருளின் மையப்புள்ளியாய் ஆண் சார்ந்தும் குடும்பம் சார்ந்தும்
இயங்கியதைக் காணலாம்.


பக்தி இயக்க காலத்தில் தோன்றிய பெண் கவிஞர்கள் மராத்தியில் சக்குபாய், ஜானாபாய், தமிழில்
-ஆண்டாள், காரைக்கால் அம்மையார்,- ராஜஸ்தானில் மீராபாய் - கர்நாடகாவில் அக்கா மகாதேவி - ,இந்தியில் மகாதேவி வர்மா, மலையாளத்தில் லலிதாம்பிகா
அந்தரஜ்னம், வங்கத்தில் ஆஷாபூர்ணதேவி என்று கடவுள் என்ற பரமாத்மாவை
நோக்கி காதல் பக்தியுடன் பாடியப் பெண்களின் பாடுபொருளூம்
ஒரே தளத்தில் பயணம் செய்தது.
'இயற்கை என் கருப்பை. அதில் சிந்தும் வித்துகளின் தந்தையும் நானே'
(Nature is my yoni. Iam the seed giving father) என்று கீதையின் கண்ணன்
சொல்லும் தத்துவம் ஆண்-பெண் உறவையும் ஆணின் சமூக மேலாண்மையையும்
காட்டும்.
இந்தியத் தேசியம் கட்டமைக்கப்பட்ட காலக்கட்டத்தில் கண்ணுக்குப் புலப்படாத
இந்த மையப்புள்ளியைச் சுற்றி இந்தியப் பெண்ணியம் கட்டமைக்கப்பட்டது.
மேற்கத்திய பெண்ணியத்திற்கு எதிராக (Non western) இந்தியப் பெண்ணியம் கட்டி எழுப்பப்பட்டது.
"பெண்மையின் வலிமையைச் சக்தியை அடிப்படையாகக் கொண்டே இந்திய நாகரிகம் என்னும் மாளிகை எழுப்பப்பட்டிருகிறது" என்று சரோஜினிதேவி போன்றவர்கள் குரல் கொடுத்தது இந்தப் பின்னணியில் தான்.
பெண் தெய்வமாக்கப்பட்டதும், புனிதமாக்கப்பட்டதும், சக்தியின் வடிவமாக
கொண்டாடப்பட்டதும் இந்தப் பின்னணியில் தான். இக்கருத்துருவாக்கங்கள்
இந்தியப் பெண்ணியத்தின் அடையாளமாக முன்னிறுத்தப்பட்டன.
இந்தியப் பெண்ணியம் இந்திய விடுதலைப் போராட்ட வரலாற்றுடன்
இணைந்து வளர்தெடுக்கப்பட்டது.
ஆணுக்கு ஒரு நீதி, பெண்ணுக்கு ஒரு நீதி என்று வகுத்து பெண்ணடிமைத் தனத்தை
சட்டமாக்கிய மனுநீதியை எதிர்த்துக் குரல் கொடுக்கும் விழிப்புணர்வு ஆங்கில
ஆட்சிக்குப் பின்னரே பெண்களுக்கு ஏற்பட்டது.
பெண்களுக்குச் சுதந்திரம், உரிமை, விதவை மறுமணம், உடன்கட்டை எதிர்ப்பு, பெண்கல்வி என்று பெண்ணியம் விழிப்புணர்வு பெற்றது.
சுவர்னகுமாரிதேவி தலைமையில் 1886ல் பெண்கள் கூட்டமைப்பு (Ladies association)
உருவானது. 1917, மே மாதம் 8 ஆம் நாள் சென்னையில் அன்னிபெசண்ட் அம்மையார் தலைமையில் இந்தியப் பெண்கள் கூட்டமைப்பு உருவானது. ஜாலியன் லாலபாக்
படுகொலைக்குப் பின்னர் ஏற்பட்ட தேசிய எழுச்சியில் தான் முதன் முதலில்
இந்தியப் பெண்கள் போராட்டக் களத்தில் பங்கேற்றனர். ஆங்கிலேயர் கொணர்ந்த
நிறுவனக் கல்வி முறையும் பெண்களின் விழிப்புணர்வுக்கு தூண்டுகோலாக இருந்தது.

"இவற்றிக்கெல்லாம் மேலாக மராட்டியத்தில் தோன்றிய ஜோதிபாபூலே (1827-1890)
என்பவரே முதன் முதலில் பெண் தனித்துவம் வாய்ந்தவள் என்று குரல் கொடுத்தவர் ஆவார். ஜோதிபாபூலே தான் முதன் முதலில் சாதியத்திற்கும் பெண்ணடிமைத் தனத்திற்கும் உள்ள உறவை வெளிப்படுத்தினார்" ( இரா.பிரேமா, பெண்ணியம் பக் 176).

தமிழகத்தில் தந்தை பெரியாரின் பெண்ணிய சிந்தனைகள் மிகப்பெரிய
சமூக மாற்றங்களை ஏற்படுத்தின. குஷ்பு பிரச்சனையாகட்டும், கண்ணகி சிலை
விவகாரமாகட்டும் தந்தை பெரியாரின் பெண்ணியக் கருத்துகளைத் தொட்டுச்
செல்லாமல் எவராலும் பெண்ணியம் பேச முடியாத அளவுக்கு பெண்ணியத் தளத்தில்
இன்றுவரைத் தொடர்ந்து வருகிறது தந்தை பெரியாரின் குரல்.

இக்கட்டுரையில் தமிழ் மொழி தவிர்த்து பிற வட இந்திய மொழிகளில்
இந்தியப் பெண்ணியம் பயணிக்கும் தளத்தை அடையாளம் காட்டுவதன்
மூலம் தமிழ்ப்பெண்ணியத்துடன் கை கோத்து நடக்கும் ஒப்புமையை
மறுபக்கமாக்கி வாசகனை அடுத்தக் கட்ட நகர்வுக்கு இழுத்துச் செல்ல முடியும்
என்று நம்புகிறேன்.

இந்தியப் பெண்ணியம் அடையாளப்படுத்தும் மரபு சார்ந்த அரசியல் நிறுவனங்களை ஆராய்ந்து பெண்கள் ஏன் நசுக்கப்படுகிறார்கள், அதற்கான காரணங்கள் எவை,
என்று ஆராயும் போது தனிமனித வாழ்வில் பெண்கள் நசுக்கப்படுவது போலவே
பொதுவாழ்விலும் பெண்கள் நசுக்கப்ப்டுகின்றனர் என்று உணர்ந்தார்கள்.
மனித மறு உற்பத்தி, திருமணச் சடங்கு, கட்டாய இருபாலர் உடலுறவு, தாய்மை
இவற்றின் பெயரால் பெண்கள் கட்டுப்படுத்தப்படுவதும் தனிநபர் வழக்கமே சமூக
அமைப்பின் கட்டுப்பாடுகளாக ஆக்கப்பட்டு அவற்றை ஏற்றுக்கொள்ளூமாறு பெண்கள்
கட்டாயப்படுத்தப் படுவதைக் காணலாம்.


பாதிதூரம் வந்தப் பின்
அவள் திரும்பிப் பார்த்தாள்
காணவில்லை
அவள் கடந்து வந்தப் பாதையை.
வயல்களில்லை
வீடுகளில்லை
மனிதர்கள் இல்லை
எதுவுமில்லை
எங்கிருந்து அவள் புறப்பட்டாள்
என்பதற்கான
எந்தத் தடயங்களும் இல்லை
யாரோ
அவளுக்குப் பின்னால்
கவனமாக
அவள் வாழ்வின் அடையாளங்களை
துடைத்துச் சென்றிருக்க கூடும்..

என்று இந்தி கவிஞர் ஜியோட்சனா மிலன் பெண்ணுக்கான தனித்துவங்களும்
பயணங்களும் அடையாளங்களும் சமூகத்தால் துடைக்கப்படுவதை
தன் கவிதையில் பதிவு செய்துள்ளார்.

பெண்ணியத் திறனாய்வில் காத்லின் வீலர் தன்னிலை மீதான ஒடுக்கு முறையிலிருந்து சமுதாயத்தை புலனாய்வு செய்வதையும் அந்தரங்கமே அரசியல் என்பதையும் வலியுறுத்துவார்.

இருட்டு
அந்த இருட்டு
அவளுக்குள்ளும்.
கிணறைச்சுற்றி
எழுப்பப்பட்டிருக்கும்
சுற்றுச்சுவரைப்போல
அவளைச் சுற்றி
இருட்டு..
வெளிச்சத்தின் தடயமில்லாத இருட்டு.
என்று பெண்ணைச் சுற்றி மட்டுமல்ல பெண்ணுக்குள்ளும் இருக்கும்
ஆண் சமூகச் சிந்தனைகள் உருவாக்கி இருக்கும் இருட்டை வெளிச்சப்படுத்துவார்
இந்திக் கவிஞர் அனாமிகா.

புத்தகங்களூம் வாசிப்புகளூம் நிறுவனக்கல்வி முறையும் பெண்ணியத்தில்
ஏற்படுத்திய சிந்தனை மாற்றங்கள் இதுவரை யுகம் யுகமாய் உறுதியானதாக
ஆணாதிக்க சமூகத்தால் கட்டி எழுப்பப்பட்டிருந்த குடும்பம், வீடு என்ற
கட்டுமானத்தை அசைத்துப் பார்த்தது.

செங்கல் சிமெண்ட் மரத்தால்
கட்டுக்கோப்பாக
உறுதியாக
கட்டப்பட்டிருப்பதாக நம்பப்படும்
வீட்டை
அதன் பலத்தை
அடித்தளத்தை
அசைத்துப் பார்க்கிறது
புத்தகங்களும்
புத்தகங்களில் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும்
கரையான்களும்.

என்று மராத்திக் கவிஞர் கவிதாமகாஜனின் கவிதை வெளிப்படையாகவே
பேசுகிறது.
பெண் -அழகியல் இரண்டுமே ஒன்றாக கருதப்படுவதால் மராத்திக்கவிஞர்
மல்லிகா அமர்ஷேக் பெண்ணை அழகின் குறியீடாக இருக்கும் வீனஸ் சிலையுடன்
ஒப்பிடுகிறார்.


அவளுக்கு கைகள் இல்லை
-என்னைப் போலவே
அவள் தீர்க்கதரிசனப் பார்வை
அடியோடு செத்துப் போய்விட்டது
அவள் ஆடாமல் அசையாமல்
அலங்காரப்பொம்மையைப் போல
நின்று கொண்டிருக்கிறாள்
- என்னைப் போலவே
கரடு முரடான
கலாச்சார நூலேணியில்
கஷ்டப்பட்டு
தொங்கிக்கொண்டிருக்கிறாள்
கால்களுக்கும்
கால்களின் மேலிருக்கும் உதடுகளுக்கும்
நடுவில் இறுக்கமாக
- என்னைப் போலவே.

பாலியல் உந்துதல்களின் காரணமாகப் பாலியல் வன்முறை தொடர்வதும்
தந்தை வழிச் சமூகத்தில் அதிகார மையம் இதுவே என்பதும் இதனால் தான்
பெண் இரண்டாம்தரக் குடிநிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறாள்: என்பதும் பெண் ஆண்
சார்ந்து இயங்க வேண்டிய கட்டாயத்தையும் பெண்ணின் அதிகாரங்கள் மறுக்கப்படுவதையும் இன்றைய பெண் கவிஞர்கள் பல்வேறு கவிதைகளில்
அடையாளப்படுத்துகிறார்கள்.
ஆணின் காதலும் காதல் கவிதைகளும் பெண்மீது சுமத்தப்படும் முள்கீரிடங்களாகவே
இருக்கின்றன.

அவள் முலைகளிலும்
தொடைகளிலும்
நீ
வாழ்க்கையின் அர்த்தங்களைத் தேடி
அலைகிறாய்.
விடைத்தெரியாத
உன் கேள்விகளுக்கு
அவளீடம்
விடைகாணத் துடிக்கிறாய்.
என்று சொல்லும் மல்லிகா அமர்ஷேக்கின் கவிதை இக்கருத்தின் உள்ளும் புறமும்
அலசுகிறது.
ஆண் பேசும் காதலும் கவிதையும் பொய்யானவை என்று சொல்கிறது

அந்த உடல்களுக்கு அப்பால்
உயிர்ப்புடனிருக்கும் 'அவள்களை'
நீ வேண்டுமென்றே
உதாசீனப்படுத்துகிறாய்.

உண்மையில்
உன் கேள்விகளுக்கெல்லாம்
படுக்கையறை மட்டுமே
பதிலாக முடியுமா?

உன் காமம் தணிந்த இரவில்
உன்னோடு உறங்கிய அவளை
நீ அறிந்திருக்கவில்லை.
அவள் பெண்ணோ
ஊத்தைக் கண்ணோ
மாயப்பிசாசோ
இத்தருணத்தில்
கவிதைகளைப் பற்றிய
உன் பேச்சு
ஆச்சரியம்தான்.
ஆனால்
வருத்தமாகவும் இருக்கிறது
இன்னும் எத்தனைக் காலங்கள்
அர்த்தமில்லாத சொற்குவியலாய்
ம்ரப்பாச்சி வாழ்க்கையில்
பொய்யான கீரிடத்தைச்
சுமந்து கொண்டு
திரியப் போகிறாய்?
என்று கேள்வி எழுப்புகிறது.

உன் படகுகள்
பெண்ணின் தொடைகளைச் சுற்றிவந்து
பாய்மரத்தை விரிக்கின்றன

படகின் பயணம்
மீண்டும் ஒரு கடற்கரை
அல்லது
இளைப்பாறுகிறது அவள் முலைக்காம்புகளில்
உன் படகு.
சத்தமாகப் பாடுகிறாய்
அமெரிக்கா அமெரிக்கா
உரேக்கா யுரேக்கா..
இப்படியாக எதொ ஒரு பாடலை
கடலலைப் போன்ற அவள் கூந்தலில்
உன் சரீரம்
தொங்கிக்கொண்டிருக்கிறது.

அவள் கண் இமைகளில்
ஈர உதடுகளில்
காய வைக்கிறாய்
உன் சுவையான
அதிகப்படியான
தர்க்க நியாயங்களை.

மகிழ்ச்சி அலையின்
உச்சக்கட்டத்தில்
நிறைவுகளின் விளிம்பில்
நீ.

இப்போதும்
நான் சொல்லவரவில்லை
அவள்
தேவதை என்று!
ஆனால்
அரைநிர்வாணமாகிப் போன
உன் ஆன்மாவுக்கு
அவள் மட்டுமே
ஆடையாக முடியும்!.

இறுதியாக கவிதை இந்திய மெய்யியலின் தத்துவத்துடன் பெண்ணிய விடுதலையை
இணைக்கிறது. பெண்ணியத்துடன் மெய்யியலை இணைக்கும் போக்கில்
பெண்ணின் மனதில் புதியச் சிக்கல்கள் உருவாகின்றன. பெண் தனக்குள்ளும்
வெளியிலும் புதிய தேடல்களில் ஈடுபடுகிறாள். மரபை முற்றாக ஒதுக்கிவிடவும்
முடியாமல் மரபில் புதுமைச் செய்வதும் தேவையாகிறது. அவளுக்குள் இருக்கும்
பெண் பிம்பத்தை துரத்தவும் முடியவில்லை. புதிய தேடல்களில் மரபு சார்ந்த
மெய்யியலை இணைத்து ஒரு புதிய வழிமுறையை உருவாக்க அவள் முனைகிறாள்.

பெண்ணியத்தின் மேற்சொன்ன போக்கில் புராண இதிகாச கருப்பொருளுக்கு
புதிய அர்த்தங்கள் கொடுப்பதும் இதிகாசப் பாத்திரங்களுக்குள் இன்றைய சிந்தனைகளைப் புகுத்தி ஏற்கனவே கட்டமைக்கப்பட்டிருக்கும் கருத்துருவாக்கத்தை
கேள்விக்குட்படுத்துவதும் புதிய கருத்து தளத்தைக் கட்டமைப்பதும் சாத்தியமாகிறது.

மோதிரங்கள்
திருமணத்தின்
புனித அடையாளங்கள்
என்றால்
ஏ .. துஷ்யந்த ராஜனே
நான் உன் சகுந்தலையாக
இருக்க விரும்பவில்லை.

ரத்தமும் சதையுமான
என்னை நினைவூட்ட
தேவை ஒரு மோதிரம்தான் என்றால்
என்னை நீ மறந்துவிடுவதே நல்லது
துஷ்யந்தா.
என்கிறார் பஞ்சாபிக் கவிஞர் வனிதா.

நிராதரவான தருணத்தில்
மழைச்சாரலாய் நான்
ஈன்றெடுப்பேன்
என் மகன் பரத்தை.
அவனுக்காகவும்
அலைய மாட்டேன்
மீன்களின் வயிற்றில்
மோதிரத்தைத் தேடி.
என் மகனுக்காக
நான் உருவாக்கும் உலகத்தில்
மீன் அவன் வீடு
மாகடல் அவன் தந்தை
பூமி அவன் தாய்மடி.

என்று ஆண் சார்பில்லாத சகுந்தலையை அடையாளம் காட்டுகிறது.

பெண்ணுக்கு தன் உணர்வு என்ற ஒன்று கிடையாது. அப்படியே இருந்தாலும்
அதை அவள் வெளிப்படையாக உணர்த்தவே கூடாது என்பது தான் இலக்கியத்திலும்
இலக்கணத்திலும் காணப்படும் பெண்ணியம்.
'தன்னுறு வேட்கை கிழவன் முன் கிளத்தல்
எண்ணுங்காலை கிழத்திக்கில்லை" என்று தொல்காப்பியம் பேசும் பெண் திணை
இலக்கணம் நினைவு கூரத்தக்கது.
ஆனால் இருபதாம் நூற்றாண்டு பெண்ணியம் தன் தனித்துவத்தை, தன் வேட்கையை
தங்கள் கவிதைகள் வழி பதிவு செய்ய ஆரம்பித்துள்ளன.

உனக்குத் தெரியுமா
அந்தக் கணநேர காதலுக்காக
நான் காத்திருந்தேன்
பல நாட்கள் என்பது.

கற்பனைத் தவளும் கண்கள்
தேன்சொட்டும் உதடுகள்
மதுவடியும் முலைகள்
போதையூட்டும் தொடைகள்
ப்ராண அவஸ்தையில் அல்குல்
ஒரே ஒரு முறை
காதலின் சுவையறிய
அடிக்கடி
என்னை நானே
கொலை செய்து கொள்கிறேன்
மீண்டும் மீண்டும்
என்னை
உயிர்ப்பித்துக் கொள்ள.

என்ற அபர்னா மொகந்தி - ஒரியா கவிதை
ஆண் எழுதும் எதையும் பெண்ணும் எழுத முடியும் என்பதும் அதைப் பெண் எழுதும் போது ஏற்படும் சக்திவாய்ந்த மொழியின் கருத்துருவாக்கத்தையும் சேர்த்தே பதிவு
செய்துள்ளது.

"ஆண் உயர்வு சமுதாயத்தில் இருக்கும்வரை பெண்ணுக்கான வெளி உருவாக முடியாது. ஆண் உயர்வு வெளியில் இருந்து கொண்டு பெண் பேசும் அரசியலும் ஆண்மை சார்ந்ததாகத் தான் இருக்க முடியும். அதற்குப் பெண் தன்னைத் தானே
உணர்தலும் உணர்ந்ததைத் தன்னுடைய மொழியில் வெளிப்படுத்தலும் தேவை"
என்பார் எலைன் ஷோவால்டர். (பெண்ணியத் திறனாய்வு. பக் 45)
ஆணாதிக்கச் சமுதாயத்தில் இரண்டாம் நிலையிலிருந்து தாங்கள் பெற்ற
சொந்த அனுபவங்களின் வழி தன்னை உணர்தலே இன்று அலுவலக மகளிர் குரலாக
பல கவிதைகளில் ஒலிக்கிறது.
"ஆபிஸில் மதிய உணவு நேரம் " என்ற பிரதிபா நந்தகுமாரின் கன்னட மொழிக்கவிதை ஒரு காட்சியை அப்படியே படம் பிடித்துக் காட்டுகிறது.

அவன் நிறுத்தாமல்
பேசிக்கொண்டே இருந்தான்.
திறந்திருந்தது அவன் பெரிய டிபன் கேரியர்
அறுசுவை உணவு வகைகள்
அவியல், பொறியல்
சட்னி, சாம்பார் சாதம், தயிர்ச்சாதம்,
அப்பளம் தொட்டுக்கொள்ள ஊறுகாய்
இத்துடன்
தித்திக்கும் இனிப்பில்
இரண்டொரு மாங்கனித் துண்டுகளின் மணம்.

சாப்பிட்டுக்கொண்டே
அவன்
அவன் மனைவியைப் பற்றிக்
குறைபட்டுக்கொள்கிறான்.
அவள் - அறிவிலியாம்.
சோம்பேறியாம்
குண்டாம்
பார்க்க சகிக்கலையாம்
முட்டாளாம்
நடனங்கள் கண்டதில்லையாம்
சங்கீதக்கச்சேரி கேட்டதில்லையாம்
ஏன்..
மாசாலா டீ னா கூட
என்னவென்று தெரியாதாம்
அவளுடன் வாழும் வாழ்க்கை
வெறுத்துவிட்டதாம்
ஆனாலும் ஆனாலும்
என்ன செய்வது
குழந்தைகளுக்காக
குடும்ப கவுரவத்திற்காக..
என்றவன்..

என்னைப் பார்த்து
சொன்னான்..

நான் புத்திசாலியாம்
அறிவுஜீவியாம்
ஆபிஸ் வேலை
வீட்டு வேலை
இரண்டிலும் கெட்டிக்காரியாம்
சம்பாதிக்கிறேனாம்
கவிதை கூட எழுதுகிறேனாம்
என் கணவர் ரொம்பவே
கொடுத்து வைத்தவராம்...

நான் அமைதியாக கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன்..
என்று சொல்லி இறுதியில்

அன்றுமாலை
என் கணவருக்குப் பிடித்தமானதை
சமைத்துக் கொண்டிருக்கும்போது
அவர் ஆபிஸ் பையன்
கழுவப்படாத டிபன் பாக்ஸை
என்னிடன் நீட்டிவிட்டு
சொல்லிச்சென்றான்
'பாஸ் இன்று லேட்டாக வருவார் என்று'
என்று முடியும் போது தனித்தனி இருவேறு பெண்களாக ஆணாதிக்கத்தால்
அடையாளப்படுத்தப் பட்ட இரண்டு பெண்களும் இரண்டாம் நிலையிலேயே
இருப்பதை உணர்த்திவிடுகிறது.

பெண்ணியப்போக்கில் சில கவிதைகளில் யதார்த்தத்தின் கோரமுகம் அப்படியே
சித்தரிக்கப்படுகிறது. பெண் விடுதலை என்பது இரும்புக் கூட்டிலிருந்து தங்கக்கூட்டிற்குள்
அடைக்கப்படுவதாக மட்டுமே இருக்கிறது. ஆண்-குடும்பம்
என்ற சிறை உடைத்து வெளியில் வந்தால் இந்தப் பூமி உருண்டையின்
ஒவ்வொரு அசைவிலும் ஆணாதிக்கமே கோலோச்சுவதால் விரக்தியுடன்
ஓர் ஆணுக்கு அடிமையாக இருந்து விட்டு போகிறேன் என்ற தத்புருஷ்
கவிதையில் சொல்கிறார் மராத்திக் கவிஞர் கவிதாமகாஜன்.

ஒத்துக் கொள்கிறேன்
நான் உன் அடிமை என்பதை

என்னை விடுவிக்க
என் மீது கொண்ட
அபரிதமான உன் காதலால்கூட
என் கட்டுகளை அவிழ்க்கும்
நாட்களைப் பற்றி
பேசாதே.

உன் வாசலுக்கு வெளியே
என்னைக் கட்டிப்போடும்
காலச்சங்கிலிகள்
சிறைவைக்கும் சிறைக்கூடுகள்
காத்திருக்கும்
சிவந்த சவுக்கள்


கெட்டுப்போன
எச்சில் பருக்கையை
என் தட்டில் பரிமாற
காத்திருக்கும்
ராட்சதக்கைகள்

என்ன செய்யட்டும்
இருந்துவிட்டுப் போகிறேன்
உனக்கு
உனக்கு மட்டுமேயான
அடிமையாக.

களைத்துப் போய்விட்டேன்.
கண்டவர்கள்
கால்களை எல்லாம்
நக்கி நக்கி
வறண்டு போய்விட்டது
என் நாக்குகள்.
அதில் பிறக்கும்
என் வார்த்தைகள்
வலிமை குன்றிவிட்டன
எழுந்து நிற்க முடியாமல்
சரிந்து விழுகின்றன.
பற்களுடன் உரசியப்பின்னும்
என் நாக்குகளுக்கு
கிடைக்கவில்லை
வார்த்தைகளின்
ஒலிச்சுவடு.

என் உதடுகளைப்
பற்றிக்கொள்ள துடிக்கும்
வார்த்தைகள்
எல்லா இடங்களிலும்
பலகீனமாய் எதிரொலிக்கின்றன.

எதுவும் மிச்சமில்லை
என்வசம் இப்போது.
கண்களில்
தென்படும் கடைசி
எதிர்பார்ப்பைத்தவிர:

உன் தட்டில்
எஞ்சி இருக்கும்
கடைசிப் பருக்கையை
தருவாயா
என் பசித்தீர்க்க?


இந்தியப் பெண் கவிஞர்களின் படைப்புகளை இதுவரை யாரும் ஒட்டு மொத்தமாகத்
தொகுத்து ஒரு முழுமையான ஆய்வினை மேற்கொள்ளவில்லை.
அப்படி தொகுக்கப்பட்டால் மொழி சார்ந்த பிரிவுகளைத் தாண்டி முரண்படும்
புள்ளியில் கை கோத்து நிற்கும் இந்தியப் பெண்ணியத்தின் கோட்பாடுகளையும்
போக்குகளையும் கண்டறிய முடியும்.


பிற மொழிக்கவிதைகள்:

> Live Update
-an anthology of recent marathi poetry
edited and translated by Sachin Ketkar
published by poetrywala

> Indian literature -sahitya akademi bi-monthly No: 215 of 2003
-women's poetry today.

எங்கள் ஆதித்தாயே

யுத்தப் பூமியில்
செத்து மடியும்
சிங்களத்தாயின்
கருவறையிலும்
எங்கள் சிசுக்களின்
உயிர்த்துடிப்பைக் கேட்கும்
ஆதித்தாயின்
கருவறை நாங்கள்

எங்கள் மரணப்படுக்கையில்
உங்களுக்காகவும்
சேர்த்தே வாசிக்கப்படுகிறது
பரிசுத்த வேதாகமத்தின்
வரிகள்:

"எங்கள் ஆதித்தாயே
எங்களை மட்டுமல்ல
அவர்களையும்
சேர்த்தே மன்னித்துவிடு..
ஆயுதம் தாங்கிய
எங்கள் போர்க்கள முடிவில்
புதல்வர்கள் மடிந்த மண்ணில்
வன்புணர்ச்சியில்
வதையுண்ட எங்கள் புதல்வியரின்
கருவறைகளை
உனக்கு காணிக்கையாக்குகிறோம்
யுத்தங்கள் இல்லாத
பூமியில் மட்டுமே
இனிமேல்
பூக்க வேண்டும்
எங்கள் புதல்வியரின்
பூ மடிகள்.

பிரமிடுகளும் குடிசைகளும்

எது தீவிரவாதம்?
கேள்வி ஒன்று.
பதில்கள் கோடானக் கோடி.

ஆயுதம் தாங்கிய
பாதுகாவலன்
அன்னை இந்திராவை
கொன்றது தீவிரவாதமெனில்
அந்த நள்ளிரவில்
டில்லி வீதிகளில்
ரத்தம் சொட்ட சொட்ட
விரட்டி விரட்டி
உயிர்க்கொலைப் புரிந்ததை
.............?



அந்த சீக்கிய இனத்திலிருந்து
ஒரு தலைப்பாகை ம்னிதரை
தலைவராக்கும்
தன்னம்பிக்கை,
ஏன் பிறக்கவில்லை
தமிழ்ச்சாதியின்
பெயரால்?
ராஜிவ்
ஈழம்
தமிழர்
இந்த முக்கோணத்தில்
எத்தனைக் காலங்கள்
எங்களை
ஏமாற்ற முடியும்?

எந்தக் கொலைக்கும்
சொல்லப்படும்
காரணங்கள்
வாழ்க்கையின்
அர்த்தம் இழந்துப் போன
பிரமிடுகள்.

எங்கள் தேசத்தலைவர்களே...
பிரம்மாண்டமான
உங்கள் பிரமிடுகளின்
இடிபாடுகளுக்கு நடுவிலிருந்து
எட்டிப்பாருங்கள்
அப்போதுதான்
தெரியவரும்
புதைந்து போன
அரசாணைகளைவிட
மேன்மையானது
ஜீவனுள்ள
எங்கள் குடிசைகளின்
அணிவகுப்பு.

இந்திய தேர்தல்முறை சீர்திருத்த பயணத்தை நோக்கி....

பன்னாட்டு கருத்தரங்கு
------------------------


இடம்: வங்கதேசத்து தலைநகர் டக்காவின் ஹோப் பவுண்டேசன் கருத்தரங்க மையம்.

நாள்: 2008, அக்டோபர் 7 - 10 வரை

நிகழ்ச்சி ஏற்பாடு: தும்குர் கர்நாடகா, இந்தியாவில் "REDS" -( Rural education for development society)
திரு.எம்.சி.ராஜ் & ஜோதிராஜ்.

நிகழ்ச்சி ஒருங்கிணைப்பு: அர்ச்சனா

பங்குபெற்றவர்கள்: ஜெர்மன். தாய்லாந்து, பாகிஸ்தான், வங்கதேசம் இவர்களுடன் இந்தியாவின் அனைத்து மாநிலங்களிலிருந்தும் பிரதிநிதிகள்.



முதல் நாள் நிகழ்ச்சியை பாகிஸ்தானிலிருந்த வந்திருந்த தோழமை திருமிகு கலாவந்தி ராஜா விளக்கேற்றி துவக்கிவைத்தார்.
எம்.சி.ராஜ் அவர்கள் ஆங்கிலத்தில் எழுதியிருக்கும் "Dalitocracy" நூலை தாய்லாந்திலிருந்து வந்திருந்த முகமது அப்டுஸ் சபுர் வெளியிட முதல் பிரதியை பாகிஸ்தானிலிருந்த வந்திருந்த கலாவந்தி பெற்றுக்கொண்டார்.





சிறப்புரை ஆற்றிய வால்டர் ஹான் (Mr.vaaldar Hahn) தேர்தல் முறை சீர்திருத்தம் குறித்து தெளிவான கருத்தை முன்வைத்தார்.

தேர்தல் சீர்திருத்தம் தேவையில்லை - என்பார் சிலர்

இது ஒரு பகற்கனவு - என்று சிரிப்பார் சிலர்.

இது நல்ல திட்டம் தான் ..ஆனால் மாற்றத்திற்கு நீண்ட காலம் தேவைப்படும் - என்று எண்ணக்கூடும் சிலர்.

இப்படி இத்திட்டம் குறித்து ஏழும்-எழ இருக்கும் பல்வேறு கேள்விகளின் ஊடாக பயணம் செய்து தன் கருத்தை மிகவும் ஆணித்தரமாக முன்வைத்தார் வால்டர்.
பாபாசாகிப் அம்பேத்கர் 1922ல் ஜெர்மனில் 6 மாதங்கள் தங்கியிருக்கிறார்.எனினும் ஜெர்மனியின் தேரதல் முறையைப் பற்றி எவ்விதமான அவர் பதிவுகளுமில்லை. இங்கிலாந்தில் நிலவும் தேர்தல் முறையை அப்படியே விடுதலைப் பெற்ற
இந்தியாவும் ஆங்கிலேய ஆட்சியின் எச்சமாய் தன்னுள் பதித்துக் கொண்டதும் அத்தேர்தல் முறையால் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களும் சிறுபான்மையினரும் அரசியல் அதிகாரத்தை இழந்து நிற்கும் அவலமும் ஏற்பட்டது
என்பதை நோக்கியே மூன்று நாட்கள் கருத்தரங்கும் நகர்ந்தது.

முனைவர் பேராசிரியர் அஷிட் டத்தா (Hannover University, Germany) அவர்கள் ஜெர்மனியின் தேர்தல் முறையை விளக்கமாக புள்ளிவிவரங்களுடன் முன்வைத்தார்.
அரசியல் கட்சிகள் தங்களுக்கான நிதியில் 50% அரசிடமிருந்து பெறுகின்றன என்றும்
சுயேச்சே வேட்பாளர்கள் தேரதலில் நிற்க ஜெர்மன் தேர்தல் முறை அனுமதித்தாலும் இன்றுவரை-
கிட்டத்தட்ட 20, 30 வருடங்களில் அப்படி யாரும் சுயேச்சை வேட்பாளர்கள் தேர்தல் களத்திற்கு
வரவில்லை என்று சில ஆச்சரியமூட்டும் செய்திகளைப் பகிர்ந்து கொண்டார்.

முனைவர் பேராசிரியர் வோல்கர் வோன் பிரிட்விட்ஷ் (Dr.Volkwer Von Prittwitz, Berlin University, Germany)
ஜெர்மனில் நிலவும் தேர்தல் முறையுடன் இந்திய தேர்தல் முறையை ஒப்பிட்டு நடைமுறையில் இருக்கும் சாதக பாதகங்களை அட்டவணையிட்டு விளக்கினார்,
இந்தியாவின் ஓட்டு வங்கிகளாக இருக்கும் மக்களின் 50% க்கு மேற்பட்டோர் கல்வி அறிவில்லாதவர்கள் தான் எனினும் இந்த ஓட்டு முறையப் புரிந்து கொள்ளும் அளவுக்கு பொதுஅறிவு இல்லாதவர்கள் இல்லை.
எனக்கு அவர்கள் மீது நம்பிக்கை இருக்கிறது என்று தன் கருத்தை எடுத்துரைத்தார்.

முனைவர் சாய்நாத் செளத்திரி இந்திய தேர்தல் முறையில் எம்மாதிரியான மாற்றங்களைச் செய்யமுடியும் என்று மிக நீண்ட தன் ஆய்வுரையை ,முன்வைத்தார். இந்திய தேர்தல் முறையுடன் ஐரோப்பிய அமெரிக்க ஆசிய நாடுகளின் தேர்தல் முறைகளில் தேர்ந்த பயிற்சியுடைய சாய்நாத் அவர்களின் ஆய்வுகளும் அனுபவமும் கருத்தரங்கின் எதிர்காலத் திட்ட்டங்களுக்குப் பெரிதும் துணிநிற்கும் என்று உறுதி சொல்லமுடியும்.

தாய்லாந்தின் முகமது சபுர் தாய்லாந்து நாட்டின் முடியாட்சி வரலாற்றையும் தேர்தல் முறைகளையும் விளக்கியதுடன் வங்கதேசத்தவரான அவர் வங்கதேசத்து தேர்தல் நிலவரம், எதிர்காலம் குறித்தும் தன் கருத்துகளை முன்வைத்தார்,.சிறுபான்மையினர் அரசியம் அதிகாரப்பகிர்வு இந்தியாவில் மட்டுமல்ல
உலகின் பல்வேறு நாடுகளிலும் ஏற்படுத்தியிருக்கும் பிரச்சனைகளைக் குறித்தும் பேசினார்,.

பாகிஸ்தானில் நிலவும் இந்து -முஸ்லீம் பெருந்தீயில் அடையாளமின்றி போகும் தலித்திய குரலை முன்வைத்தார் பாகிஸ்தானிலிருந்த வந்திருந்த தோழி கலாவந்தி ராஜா.
பாகிஸ்தானில் தலித்துகள் 2.7 மில்லியன் என்றும் இந்து சிறுபான்மையினரில் 75% தலித்துகள் என்றும் இருப்பதைச் சுட்டிக்காட்டிய கலாவந்தி சிறுபான்மையினர் என்ற தளத்தில் இட ஒதுக்கீடு பெறும் இந்துக்கள் தலித்துகளுக்கான இடத்தைக் கொடுப்பதில்ல்லை என்ற உண்மை நிலவரத்தையும் சொன்னார்.
இன்றுவரை ஒரு தலித் பெண் கூட பாகிஸ்தான் பாராளுமன்றத்திற்குள் உறுப்பினராக நுழையவில்லை என்ற உண்மையையும் போட்டுடைத்தார்.
ஜினனா பாகிஸ்தான் சட்டத்துறை அமைச்சராக நியமித்த ஜோகேந்தர் நாத் மண்டல் ஒரு தலித் என்பதையும் நினைவு கூர்ந்து அதன் பின் வந்த அரசுகளில் காணாமல் போய்விட்ட தலித்துகளின் இடத்தையும் சுட்டிக்காட்டினார்.





இந்திய மாநிலப் பிரதிநிதிகளும் கட்டுரைவாசித்தனர். பலர் கருத்தரங்கில் பல்வேறு கேள்விகளுடன் தங்கள் கருத்துகளை முன்வைத்தனர்.

இந்திய தேர்தல் களத்தில் ஒட்டுமொத்தமாக 30% மேல் வாக்குகள் பெற்ற காங்கிரசு கட்சி எதிர்க்கட்சியானதும் 28% வாக்குகளுக்கும் குறைவாகவே வாக்குகள் பெற்ற பாரதிய ஜனதா கட்சி ஆட்சியமைத்ததும் உலகின் மிகப்பெரிய ஜனநாயக நாடு இந்தியா என்ற இந்தியாவின் சர்வதேச ஜனநாயக முகத்தை
கேலிக்கூத்தாக்கி இருக்கிறது!

அதுமட்டுமல்ல.... பல்வேறு வேட்பாளர்கள் போட்டியிடும் ஒரு தொகுதியில்
மொத்த ஓட்டுகள் - 100,000 என்றால்
வெற்றி பெற்ற வேட்பாளர் பெற்ற ஓட்டுகள் : 15,000.
மற்ற வேட்பாளர்கள் பெற்ற ஓட்டுகள் முறையே
14000
13000
12500
11000
10500
10000
8500
5500

அப்படியானால் மற்றவர்களுக்கு ஓட்டுப்போட்ட 85000 வாக்காளர்களின் கருத்து முடிவை இந்திய தேர்தல் முறை
உதாசீனப்படுத்துகிறது!
மக்கள் தீர்ப்பே மகேசன் தீர்ப்பு என்று உரக்க குரல் கொடுக்கும் இந்தியாவின் மக்களாட்சி உண்மையான
மக்கள் ஆட்சிதானா???

இந்திய மக்களாட்சி ஒரு சில முதலாளிகளின் கைக்குள் அடங்கும் பாவையாகிவிட்டதையும்
இந்திய தேர்தலும் விதிமுறைகளும் அவைகளுக்கு சாதகமாக இருப்பதையும் இக்கருத்தரங்கு மிகத்தெளிவாக முன்வைத்தது.

இந்திய தேர்தல் முறை மாற்றப்பட வேண்டும்
என்பதில் பங்கு பெற்ற அனைவருக்கும் கருத்து வேறுபாடில்லை. எனினும்,

எப்படி? எந்த முறையை முன்மாதிரியாக எடுத்துக்கொள்வது?
எம்மாதிரியான களப்பணிகள் தேவைப்படும்,
சிறுபான்மையினரின் கூட்டமைப்பு சாத்தியமா?
சாத்தியம் என்றால் அதற்கான திட்ட வரைவுகள் என்ன?

இப்படி எண்ணிலடங்கா கேள்விகள் எழத்தான் செய்கின்றன.
10 ஆண்டுகள் என்று ஒரு காலவரையறையை முன்வைத்து எதிர்கால திட்டங்களை
முன்வைத்த அர்ச்சனா இத்துடன் தொடர்புடைய தேவையான பிற திட்டங்களையும்
ஒருங்கிணைப்பார் என்று நம்புகிறேன்.
மீண்டும் மீண்டும் இத்தேர்தல் சீர்திருத்தம் தலித்துகளின் அரசியல் அதிகாரப்பகிர்வுக்காக மட்டுமல்ல
என்று ஒலித்தக் குரல் ஒரு நெருடலை ஏற்படுத்தத்தான் செய்தது. என் போன்றவர்களுக்கு..
ஏனேனில் மீண்டும் மீண்டும் நாம் ஏமாறக்கூடாது என்பதில் கவனமாக இருக்க வேண்டும்.
திரு எம்.சி ராஜ் & ஜோதிராஜ் இருவரின் தலித்திய சிந்தனைகளும் எழுத்தும் அந்த இணையர்
இக்கருத்தில் கவனமாக இருப்பார்கள் என்ற நம்பிக்கையை என்னுள் ஏற்படுத்தி இருக்கிறது
என்பதையும் நான் பதிவு செய்வதில் பெருமை அடைகிறேன்.

இந்திய மக்களாட்சியில் எங்கள் முகங்களுடன் எங்கள் குரல்களும்
ஒலிக்கும் காலம் வெகுதொலைவில் இல்லை.

காவிய மாந்தர்களின் ஊடாக பயணிக்கும் மனித முகங்கள்

சீதை அசோகவனத்தில் பல இரவுகள் கண்விழித்து ஒருநாள் தானும் அறியாமல் தூங்கிவிட்டாள்"
ராஜாஜி தன் சிறுகதையான பச்சதாபம் கதையை இப்படித்தான் ஆரம்பிப்பார். கம்பனின் சுந்தரகாண்டத்தை
யதார்த்த பாணியில் சிறுகதையாக்க முயற்சி செய்திருப்பார். இதிகாச பாத்திரங்களை அவர்களுக்கான
அவதார அடையாளங்களை விலக்கி அல்லது மறுபார்வையில் விமர்சித்து சாதாரண பொதுஜனப் பார்வையில்
பார்க்கும் கதை முயற்சிகள் புராண இதிகாச காலத்தில் இருந்தே தொடந்து வந்து கொண்ட்டிருக்கின்றன.

நாட்டுப்புறக்கதைகளில் உலாவும் பாண்டவர்கள், கண்ணபிரான், த்ரெளபதை, சீதாப்பிராட்டி, ஸ்ரீராமக்கதைகள்
செவ்விலக்கியங்களில் படைக்கப்பட்டிருக்கும் பாத்திரங்களுடன் முரண்படும் இடஙகள் நிறைய உண்டு,.
இராமாயணமும் மகாபாரதமும் இந்திய மொழிகளில் இன்னும் பலநூறு ஆண்டுகள் மறுவாசிப்பிலும்
முரண்களிலும் மாறி மாறி முகம் காட்டி பன்முகத்தன்மையுடம் பயணித்துக் கொண்டே இருக்கும்.
1930, 40களில் சிறுகதை ஆசிரியர்களுக்கு இதிகாச பாத்திரங்களை சம்ப்வங்களை நவீன மதிப்பீடுகளின்
பார்வையில் திரும்பப்படைப்பது என்பது ஒரு பாணியாகவே இருந்துள்ளது என்று குறிப்பிடுகிறார்
எழுத்தாளர் ராஜ் கெளதமன். (புதுமைப்பித்தன் எனும் பிரம்மராக்ஷஸ். பக் : 25)
மணிக்கொடி கால எழுத்தாளர்களுக்கு அகல்யை கதைப்பாத்திரம் மிகுந்த கற்பனா சக்தியைத் தூண்டியதாக
இருக்கிறது. ராஜாஜியின் அகலிகை கதை, சிட்டியின் மாசறு கற்பினாள், ச து சு யோகியாரின்
அகலிகை காவியம், கு.ப.ராவின் அகலிகை நாடகம், புதுமைப்பித்தனின் புகழ்பெற்ற சாபவிமோசனம்
என்று இந்த வரிசைப் பட்டியல் நீளும். இந்த வரிசையில் பாவண்ணன் படைப்புகளை அணுகியது ஏதோ
எதேச்சையான செயலாக இல்லை என்பதை இப்போது உணர்கிறேன். திண்ணை இணைய இதழில்
தொடர்ந்து பாவண்ணனின் பக்கங்களை வாசித்திருந்தாலும் அதிலெல்லாம் ஏற்படாத பிரமிப்பு
அவர் செய்திருக்கும் கன்னட நாவலின் ஒரு மொழியாக்கத்தில் ஏற்பட்டது என்பது தான் என்னளவில்
உண்மை.

கன்னட நாவலாசிரியர் பைரப்பாவின் பருவம் நாவல் திரெளப்தையின் பார்வையில்
சொல்லப்பட்டிருக்கும் மகாபாரதக் கதையும் அதனுடன் பின்னிபிணைந்துள்ள இந்திய மண்ணின்
இனவரலாறும். எந்த ஒரு மொழியாக்கத்தையும் இட்லியை அளவாக ஊற்றி அவித்தெடுக்கிற வேலையல்ல.
அந்த மூலக்கதை அதன் கருத்து வீச்சு நடை பாத்திரங்கள் முரண் இப்படியாக அனைத்திலும் தன்னை
முழுவதுமாக கரைத்துக் கொள்ளும்போது தான் பருவம் மாதிரியான பிரமிப்பூட்டும் படைப்புகளை
வசப்படுத்தி மொழியாக்கத்தில் வெற்றி பெற முடியும்.. இந்தப் பிரமிப்புதான்
இதே நேர்க்கோட்டில் பாவண்ணன் படைப்புகளையும் பார்க்கத் தூண்டிய காரணமாக இருக்கும்
என்று நினைக்கிறேன்.

பத்துத் தலை ராவணனும் ஆறுதலை சுப்ரமண்யனும் உடற்கூறு நூலுக்குப் புறம்பான அபத்தமாக
இருக்கலாம். ஆனால் ஒரு கொள்கையை இலட்சியத்தை உணர்த்தக் கூடியது. அதுதான் கலையின் இலட்சியம்
என்று சொல்லுவார் புதுமைப்பித்தன்.

"நீச்சல் தெரியலேன்னு எனக்கு வருத்தமா இருக்குடா சங்கர்"
-எதுக்கு
"நீந்திக்கினே போயி சூரியனைத் தொடரத நெனச்சாலே எவ்ளொ சந்தொஷமா இருக்குது தெரியுமா"
-சைன்ஸ் படிச்சிட்டு இப்படிப் பேசலாமா

"சைன்ஸ் கெடக்கட்டும்டா. குப்ப. கற்பனையே இல்லாம ஆக்கிடுச்சி. க்டல் அகலம், சுரியன் உழற
மாதிரி தெரியற நாடகம் , உலகம் சுத்தறது எல்லாம் தெரியும்டா.தெரிஞ்சிக்கிணெ மறக்கச் சொல்றேன்.மறந்துட்டு
நெனச்சிப் பாரு. ஆஹா ஒடம்பே சிலித்துப் போவுதுடா "
சிலுவை சிறுகதையில் சிலுவை சொல்லும் அறிவியலும் புனைவியலுக்குமான வியாக்கியானம் இது.

புராணக் கதைகளை மறுவாசிப்பு செய்யும் பொது கதாசிரியன் முரண்களின் ஊடாகவே பயணிப்பதைக்
காணலாம். ஒரு பக்கம் புராண இதிகாசம் கட்டி எழுப்பியிருக்கும் பாத்திரங்களும் அதில் படிந்திருக்கும்
சமூக மதிப்பீடுகளும். அதையே இன்றைய எழுத்தாளன் சமூக மதிப்பீடுகளின் ஊடாக கண்டு
புதிய புதிய காரணங்களைக் கற்பித்தும் பெரும்பாலும் பழைய மதிப்பீடுகளை உடைத்து எறிந்தும்
வெளிவருகிறான். புனைவுகளின் வழியாக சமூக மதிப்பீடுகளின் இன்றைய யதார்த்த நிலையைக்
காட்டுவதுதன் மூலம் கலை > அறிவியல் என்ற முரண்களே படைப்புகளின் தளமாக
அமைவதைக் காணலாம்.

"இன்னும் ஒரு கணம்" கதையில் காமத்தை உடலியல் உளவியல் என்ற அறிவியல் பார்வையில்
அணுகி துரியோதனன் இழந்தப் போன அந்த ஒரு கணத்தைப் பற்றி எழுதியிருப்பார்.
காமத்தைப் பெருகிவரும் உடலிச்சையை அவன் அறிவு கட்டுப்படுத்தி இருந்தால் அந்த ஒரு கணம்
மகாபாரதக்கதையை மாற்றிப் போட்டிருக்கும். திரெளபதை ஐவருக்குப் பத்தினியாகாமல்
நூறுபேருக்கும் பத்தினியாகி இருப்பாளோ என்னவோ. அந்த ஒரு கணம், அந்த ஒரு துளி
கை நழுவிப் போனதால் என்னவெல்லாம் நடக்கிறது. அந்த ஒரு கணம் எப்படி இருந்தது..
என்பதுதான் கதை. துரியோதனனுக்கு வில்லைத் தொடும்போது "ஏதோ ஓர் உடலின்
சதைப் பாகத்தைத் தீண்டியதைப் போலச் சிலிர்த்தது. அதெ நேரத்தில் சுனைநீரைத் தீண்டியதைப்
போலக் குளீர்ச்சியாகவும் இருந்தது.. வெடித்து விடுவதைப் போல இதயம் படபடத்தது" என்று
விவரிப்பார் பாவண்ணன்.
துரியோதணன் கிட்டத்தட்ட வில்லை வளைத்து நாணை தொடும் நேரம் அது என்பதை
"அடிவயிற்றைச் சுருக்கி மூச்சை அடக்கி உடலின் முழுச் சக்தியையும் விரல்களுக்கு
கொண்டுவந்தான். எண்ணங்களுக்கேற்ப விரல்கள் இயங்கின. நாணின் முனை வில்லின்
முனையைத் தொட்டுவிட்டது.. இழுத்துக் கட்டி முடிச்சிட இன்னும் சற்றே வில்லை வளைக்க
வேண்டி இருந்தது" அவ்வ்ளவுதான்...
இதெல்லாம் அந்தக் காட்சியை நம் கண்முன் நிறுத்தும் வர்ணனைகள். பொதுவாக இதில் ஓரளவு
எழுத்துப் பயிற்சி பெற்ற எல்லா எழுத்தாளர்களும் வெற்றி பெறலாம். ஆனால் அந்த கணத்தில்
அவன் உணர்வை, வெற்றியை அவனிடமிருந்த பறித்த அந்த கண நேர உணர்வு பேரலையை
எழுத்தில் வடிக்கும் போது அந்த கணம் ஒவ்வொரு படைப்பாளிக்கும் பெரும் சவாலாகவே
இருக்கிறது. இந்தச் சாவாலை பாவண்ணனின் இக்கதை மிகவும் வெற்றிகரமாக
தன் கையகப்படுத்தி இருக்கிறது. இந்த ஒரு கணம் பாவண்ணனின் படைப்புலக
வெற்றி என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.
வில்லை வளைக்க வேண்டியதுதான் பாக்கி.. அப்போது
"கிருஷ்ணையின் மூச்சுக்காற்றும் வியர்வை மணமும் நுகரக்கூடிய நெருக்கத்தில் இருப்பவைப் போல
தோன்றின. காந்தமாக ஈர்த்தன அவள் கண்கள். காதோரத்தில் அலைந்தது குழல்கற்றை. சின்னப் ப்ழத்துண்டுகளைப் போன்ற உதடுகள்.
அவற்றுக்கு மேலே பூத்திருந்த பூனைமயிரின் வரிசை. எல்லோமே
எதிரிலே காணபதைப் போல தோற்றம் தந்து மறைந்தன. கன்னத்துடன் கன்னம் இழைபடுவதைப் போல
ஓர் உணர்வு. ஒரு வேகம். விரல் நரம்புகளில் முறுக்கேறியபடி இருந்தது. இளகி இளகி நாண் இழுபட்டது.
தலைமீது ஒரு பெரிய பாரம் இறங்கி அழுத்தியதைப் போல இருந்தது. ஒரு கணம் முழுக்க அந்த உணர்வு
நீடித்தது. "
இந்த வரிகள் முழுக்க முழுக்க ஓர் ஆணின் பாலியல் இச்சையில் புணர்ச்சியில் நிகழும்
உடலியல் உணர்வுகளும் மாற்றங்களும். அடுத்து வருகிறது

"விரல்களின் இடையே எஞ்சிய நாணின் நீளத்தை மறுநுனியில் பூட்டுவதற்குள் அக்கணம் உடைந்துவிட்டது.
அடுத்தக் கணமே ஒரு யானை தும்பிக்கையால் வளைத்தெடுத்துப் பூமியிலே வீசியதைப் போல
தரைமீதி விழுந்தான் துரியோதனன்"

வாசகனை அந்தக் கணநேர உணர்வுக்குள் மூழ்க வைக்கும் வரிகள் இவை. (கடலோர வீடு பக் 52)

புராணக்கதைகளின் ஊடாக படைப்பாளி சில தத்துவ விசாரணைகளில் இறங்கிவிடுகிறான்.
"பிரிவு" கதையில் மகாபாரதக் கதைப் ப்டைத்த உலகமகா கவிஞன் வியாசர் தன் மகன் சுகர் வயதானக் காலத்தில்
தன்னைவிட்டுப் ப்ரிந்து செல்லக் கூடாது என்று மகனுடன் வாதிடுகிறான்.
வாக்குவாதம் என்று வந்திவிட்டாலே அதில் மனிதன் படைத்திருக்கும் தத்துவங்களை மனிதனே
மறுவாசிப்பு செய்ய நிறைய வாய்ப்புகள் அமையும். இக்கதை முழுக்க முழுக்க பின்நவீனத்துவத்தை
ஒட்டி என்ன இருக்கிறது உலகத்திலே, எல்லாம் வென்றபின் எஞ்சி நிற்கும் வெறுமை என்ற
தளத்தில் கட்டப்பட்டிருகிறது.
"மோட்சம் என்பது மிகப்பெரிய கனவு மகனே. ஒரு போதும் ஒரு உயிரும் அங்கே செல்ல முடியாது.
மனித குலம் தோன்றிய காலத்திலிருந்து இந்தக் கனவு ஒரு வியாதிப் போல பீடித்துக் கசக்குகிறது.இந்த
உலக உறவை உதற முடியாதடா மகனே. தாய், தந்தை, மகன் உறவு , சுற்றம் இவைதான் உண்மை.
மோட்சம் என்ற ஒன்று இல்லவே இல்லை. உலக உறவை விஷமாக வெறுத்த யாரோ ஒரு ஆதிக் கிறுக்கன்
கண்ட கனவு மோட்சம்" என்கிறான் வியாசன். கண்ணபிரானின் பகவத்கீதைக்கு உரைவடிவம் கொடுத்த
வியாசனைக் கொண்டு மோட்சத்தைப் பற்றி இப்படி சொல்லவைப்பதன் மூலம்
மோட்சம். வீடுபேறு இத்தியாதிகளைப் பற்றிக் கவலைப்படாத கடவுளுக்கு முன் பிறந்த
ஆதிவாசிகளின் குரலாக , ஆத்த்தமிழரின் குரலாக விரிந்த விவாதத்துக்குரிய தளத்திற்கு
கதையை நகர்த்திச் செல்கிறார் பாவண்ணன்.

மகாகாவியத்தைப் படைத்த அவன் தன் படைப்பு அனுபவத்தையும் சொல்லுகிறான்.
இரண்டு மரங்கள் விழுந்தக் காட்சி பாண்டவர்களையும் கவுரவர்களையும் வியாசருக்கு நினைவூட்டுகிறது.
" என் மனம் தெம்பை இழக்கும் போதெல்லாம் மறுபடியும் மறுபடியும் மரங்கள் விழுந்த காட்சியை
மனசுக்குள் வரவழைத்து உத்வேகத்தைக் கூட்டிக் கொள்வேன்" என்கிறான்.
பாவண்ணன் தன் படைப்பனுவத்தையே வியாசரின் படைப்பனுபமாக்கி காட்டியிருக்கிறாரோ
என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது.
"ஒரு சம்பவம் நிகழும் கணத்தில் மனத்தளவில் அதன் தாக்கம் வலிமையாக இருக்கிறது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக
அது பின்னோக்கி நகர்ந்து எங்கோ ஒரு மூலையில் தேங்கி நிற்கிறது. கால நகர்வில் கசப்பும் இனிப்புமற்று
அசைபோட்டு அசைபோட்டு மற்றவர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ளத்தக்க ஓர் அனுபவப்புள்ளியாக மாற்றம்
பெறுகிறது. அசைபோடப்படும் ஒரு புள்ளி ஏதொ ஒரு தருணத்தில் விசித்திரமான வகையில் வேறொரு
அர்த்தத்தைக் கொடுக்கிறது. வேரொரு புதிரை அவிழ்க்கிறது. ஒரே ஒரு கணமேனும் நம்மை வேறொன்றாக மாற்றி நிறுத்துகிறது.
அத்தகு கணங்களே ஒருவர் வாழ்வில் மகத்தானவையாக இருக்க முடியும்" என்று
சொல்வதுடன் ஒப்பு நோக்கிப் பார்க்க வைக்கும் வரிகளாக அமைந்துள்ளன.

புராணக்கதையின் பாத்திரங்களை தன் புனைவுகளுக்குள் இழுத்துவந்து பாத்திரங்களின்
செயல்பாடுகளுக்கும் கதையின் நிகழ்வுகளுக்கும் வேறொரு பரிமாணத்தைக் காட்டுவது
இன்னொரு வகை. அந்த வகையில் அமைந்துள்ளது "சாபம்" சிறுகதை.
வருசத்துக்கு ஒருமுறை சரயு நதியில் நீராடி சரயு நதிக்கு நன்றி சொல்லும் திருவிழாவில்
கலந்து கொள்ள விரும்பும் வயதான தந்தை. தந்தையின் விருப்பத்தை நிறைவு செய்யும்
மகன் லிங்கேஷ்வரன். ஆனால் அதே சரயு நதியில் நீராட பூசை செய்ய பட்டத்து அரசி
சீதையும் வருகிறாள். அவளைப் பார்க்க நெருக்கித் தள்ளும் கூட்டத்தில் சிக்குண்டு
அப்பாவி மக்கள் பலியாகிறார்கள். லிங்கேஷவரனும் தன் தந்தையை இழந்துவிடுவதுதான்
கதை. இழப்புக்கு அரசு வருத்தம் சொல்கிறது.

"செத்துக்கொண்டே இருக்க ஒரு மக்கள் கூட்டம். வருத்தப் பட்டுக்கொண்டே இருக்க ஓர் அரசு.
அரசியலில் கற்றுக் கொண்டது இதுதானா லட்சுமணரே"
சீதை.. " உனக்கு மகாராணி எனக்கு கொலைகாரி"
அரண்மனை முகம் என்றாலே ஆவென்று வாயைப் பிளக்கிற கூட்டம் இது. இங்கு மகாராணி
நீராட வந்தது வீணான விளம்பரம்"
கதையின் போக்கும் நறுக்குத் தெறித்த மாதிரி லிங்கேஷ்வரன் கேட்கும் கேள்விகளும்
புராணக்காலத்து நிகழ்வு மட்டுமல்ல. சமகாலத்திய அரசியல் விளம்பர உலகத்தை நோக்கி
வீசப்பட்டிருக்கும் கூராயுதம்.
சீதை முடியிழப்பதும் அவள் வாரிசுகள் தந்தை அறியாமலேயே வளர்க்கப்படுவதும்
லிங்கேஷ்வரன் இட்ட சாபம் என்று புராண நிகழ்வுக்கு புதுக்காரணம் சொல்வதாக
கதை முடியும்.
இக்கதையை வாசித்தவுடன் ஒரு உண்மைச் சம்பவம் நினைவுக்கு வந்தது.
மும்பையில் 11/7/2006ல் நடந்த தீவிரவாதிகளின் வெடிகுண்டு தாக்குதல் முடிந்தப் பின்
மறுநாளே உள்துறை அமைச்சரும் எந்த அமைச்சராகவும் இல்லாமல் ஆனால் எல்லா
அமைச்சர்களை விடவும் சர்வ அதிகாரம் படைத்த சோனியாகாந்தி அவர்களும் மும்பைக்கு
உடனே வந்தார்கள். ஒவ்வொரு மருத்துவமனைக்கும் போய் அடிபட்டவர்களுடன் பேசி போஸ் கொடுக்க..
அதை செய்தியாக்க அவர்கள் பின்னாலேயெ ஓடிக்கொண்டிருந்தது மும்பையின் ஊடகங்கள்.
அவர்களின் அந்த வருகையும் அதனால் பொதுமக்களுக்கு ஏற்பட்ட பாதிப்புகளும் சொல்லி மாளாது.
தன் உறவுகளின் இழப்ப்புக்காக அழுதுக் கொண்டிருக்கும் மக்களுக்கு நடுவில் ஒருவேலை
எங்காவது அடிப்பட்டு மருத்துவமனையில் பிழைத்திருப்பானொ என்று நம்பிக்கையுடனும் அங்குமிங்கும்
அலைந்த மக்களை வேறுவழியின்றி காவல்துறை விரட்டியது மிகப் பெரிய அவலம்.
மறுநாள் பத்திரிகையில் மும்பை காவல்துறை அதிகாரி " இம்மாதிரியான சம்பவங்கள்
நிகழ்ந்து உடனேயே எல்லா பெருந்தலைவர்களும் சம்பவ இடத்திற்கு வருவதன் மூலம்
நிலைமை இன்னும் மோசமாகிறது. அவர்களுக்கான பாதுகாப்ப்பு என்ற இன்னொரு
பெரும்சுமையும் காவல்துறை மீது சுமத்தப்படுகிறது என்று வருத்தப்பட்டிருந்தார்.


போர்க்களம் சிறுகதை பாற்கடலைக் கடைந்த கதைதான். கதை முழுக்க அசுரர்கள் தேவர்களால்
எப்படி எல்லாம் ஏமாற்றப்பட்டார்கள் என்பதுதான். க்தையில் வெளிப்படையாக எங்குமே வர்க்கப் பிரச்சனையோ
சாதிப்பிரச்சனையோ இனக்குழு பிரச்சனையோ பேசப்படவில்லை. ஆனால் இந்த தளங்கள் அனைத்திலும்
பொருந்தி வரும் பன்முகத்தன்மையுடன் இக்கதையை நகர்த்திச் சென்றிருக்கிறார் பாவண்ணன்.
பாவண்ணன் கதைகள் பெரும்பாலும் இப்போக்கிலேயே படைக்கப்பட்டுள்ளன.
அசுரர் குலத்தைச் சார்ந்த ராகு தன் இனத்தைப் பார்த்து பெருமை கொள்கிறான்.
"ஓரமாய் ஒதுங்கி நின்று இறுகி நெகிழும் உடல் தசைகளையும் தோல் வலிமையையும் கட்டான
உடல் வனப்பையும் பார்த்ததும் உலகிலேயே முக்கியமான குலம் நம்முடையதெ என்று தோன்றிய
பெருமையால் விம்மியது அவன் மனம். அவர்கள் தொடாமல் உலகில் எக்காரியமும் இல்லை.
அவர்கள் வலிமைதான் உலகையே தாங்கிக் கொண்டிருக்கிறது"
உலகில் எல்லாவற்றையும் உருவாக்கும் இனம் அடிமைப்பட்டும் ஏழையாகவும் ஒடுக்கப்பட்டும்
இருக்கின்ற இனவரலாற்றை இதில் நாம் மறுவாசிப்பு செய்து கொள்ள முடியும்.

அமுதக்கலசத்தை மகாபலி மோகினியிடம் கொடுத்தது ஏன் என்று சொல்லும்போது
அசுர குலத்தின் வாழ்க்கை மதிப்பீடுகள் எவ்வளவு மேன்மையானது என்றும்
ஏமாற்றிய தேவர் குலத்தின் மதிப்பீடுகள் எவ்வளவு கீழ்த்தரமானது என்றும்
புரிய வைப்பதன் மூலம் வாழ்வியல் அறங்களும் மனித குல
மேல் > கீழ் , உய்ர்ந்தவர் > தாழ்ந்தவர்/தாழ்த்தப்பட்டவர் ப்ரிவுகளுக்கும்
உள்ள முரண்பாடுகளை மறுவாசிப்புக்கு உட்படுத்துகிறார்.

"பிடுங்கிக் கொண்டு ஓடியது நம் அவநம்பிக்கையைப் புலப்படுத்த மட்டும்தான். நாமே குடித்து நாம் மட்டுமெ
அமரர்களாக வேண்டும் என்கிற பேராசையால் அல்ல. பாவம். உழைத்தே அறியாத தேவர்கள் நம்முடன்
சேர்ந்து உழைத்திருக்கிறார்கள். உழைப்பின் பலன் உரியவர்களுக்குக் கிடைப்பதில்லை என்பது தானே
காலம் காலமாக நாம் பேசி வரும் பேச்சு? அவர்களுக்குத் தராமல் நாம் மட்டுமே அமுதம் பருகினால்
வாய்ப்பு கிடைத்தால் நாமும் அவர்கள் போல நடப்பவர்கள் தாம் என்று இன்னொருவர் நம்மைச் சுட்டிக்
காட்டிப் பேச வழி செய்து தராதா?"
மகாபலியின் கூற்றாக இங்கே பேசப்படுவது வெறும் அசுரர்குல பெருமை மட்டுமல்ல.

காற்றில் கரைந்து வரும் குரல் கதை புராணக்கதையிலிருந்து பாவண்ணன் எடுத்துக் கொண்டிருக்கும்
பெண்ணியப்பார்வை. ஜமதக்னியின் குரல்.. தன் மகன் பரசுராமனிடம் கற்பிழந்த உன் தாயின் தலையைக்
கொண்டுவா என்று கர்ஜிக்கும் குரல்.. காலம் காலமாய் பெண்ணைக் கற்பு என்ற சிறையில் அடைத்து
ஆளும் ஆணின் அதிகாரம். எதற்காக ஜமதக்னி முனிவரின் கதையை எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்?
இங்கே தான் பாவண்ணன் நிறைய புதிர்களை அவிழ்க்கிறார். புராணக்கதை எல்லொருக்கும் தெரியும்.
கந்தர்வனின் அழகில் தன் மனைவி மயங்கியதாகவும் அதனாலே அவள் கற்பிழந்தவள் என்றும்
அவள் தலையைக் கொய்துவர ஆணையிட்ட முனிவனின் கற்பு என்ற மிகப்புனிதமான வஸ்து
எதில் பொதிந்திருக்கிறது என்ற போகிற போக்கில் வாசகனை யோசிக்க வைக்கவும் இக்கதைக் கரு
கை கொடுக்கும். தன் தாயின் தலையை வெட்டிவந்த மகன் முனிவரிடம் கேட்கும் வரம் மீண்டும் தன்
தாய்க்கு உயிர்க்கொடுக்க வேண்டும் என்பதுதான். ஆனால் அப்படி உயிர்க்கொடுக்கும் போது
தவறுதலாக ஒழுக்கம் குறைந்த பெண்ணின் உடலுடன் தாயின் தலையைப் பொருத்திவிட
இனி அந்த தவறை திருத்த முடியாது.. அப்படியே இருக்கட்டும் என்று முனிவர் ஏற்றுக்கொள்கிறார்
இது புராணக்கதை.. முனிவன் உரக்கப் பேசிய கற்பு ஒரு நொடியில் ஒன்றுமில்லாமல் போய்விட்டதைப்
பார்க்கிறொம். இத்தனை கருத்துகளையும் ஜமதக்னியின் மனைவி என்று சொல்வதன் மூலமே வாசகனுக்கு
உணர்த்திவிடுகிறார் பாவண்ணன். புராணக்கதைப் பாத்திரங்களைக் கதையாக்கும் போது கூடவே அந்தப் பாத்திரங்க;
சுமந்துவரும் கதைகளும் கதாசிரியனின் புதிய படைப்புக்குள் நுழைந்து கதைத்தளத்தை வெகு கம்பீரமாக கட்டி
எழுப்புகிறது. கோபுரங்களைச் சரிப்பதும் மணல்மேட்டுக்குள் வைரங்களை அடையாளம் காட்டுவது
படைப்பாளனுக்கு எளிதாகிறது. இந்தப் பின்னணியில் கேலியும் கிண்டலுமாக கோவிலில்
அம்மனாகிப் போன முனிவரின் மனைவியின் கதையை எடுத்துச் செல்கிறார்.
கதையில் ஓரிடத்தில் அம்மன் " உலா முடிச்சி வந்துகிட்டே இருந்தேனா, ஒரு மூலையில் நாலஞ்சி
எளவட்டப்பசங்க நின்னுட்டிருந்தாங்க. என்ன பாத்ததும் கட்ட கட்ட நாட்டுக்கட்டன்னு ராகமா பாடனாங்க.ஒடம்பே நடுங்கிடுச்சி எனக்கு.
நிமுந்து பாக்காமகூட வந்துட்டேன்" என்ற
காட்சி வருணனை ஒரு கவிதையை நினைவூட்டுகிறது.

உன்னைத் தரிசிக்க வரும்
உன் மகளை
உன் மகனே
கேலி செய்கிறான்
அழகி மீனாட்சி
உன் காலத்தில்
எப்படி நீ உலாப்போனாய்?
(கவிஞர் இரா.மீனாட்சி)

ஏவாளின் இரண்டாவது முடிவு கதை அறிவியல் கணினியுகமும் ஆதிவாசிகளின் உலகமும்
என்ற இரண்டு முரண்களுக்கு நடுவில் புதிதாக முளைத்திருக்கும் ஒரு கற்பனைக் கதை.
கதைச் சொல்லி தான் அந்த நாட்டில் பிறந்திருக்கும் கடைசிக் குழந்தை. அவருக்குப் பின்
எந்தப் பெண்ணுக்கும் குழந்தைப் பிறக்கவில்லை. ஏன் என்பதற்கு சகுந்தலைக் கதையைப்
பின்னணி ஆக்குகிறார். துஷ்யந்தன் மகாராஜாவின் குழந்தையைப் பிரசவிக்காமல்
மாதக்கணக்கில் கருவறையில் அடைத்து வைக்கும் மந்திரச் சொல்லை சொல்லிக்கொடுத்தவள்
அவள் தோழி ஆதிவாசி பெண். அந்தச் சொல் காற்றில் கலந்து விட்டதால் கருவறைகள்
பிரசவங்களை ஒத்திப் போட்டுவிட்டதாக அதீதக் கற்பனைக்குள் கதையை எடுத்துச் செல்கிறார்.
ஆனால் ஆப்பிரிக்க ஆதிவாசிகளிடம் மரணத்தை வெற்றிக்கொள்ளும் மருந்து, மனிதர்களின்
உடலைச் செயலிழக்கச் செய்து உயிர்மட்டும் துடிக்கும் காட்சி, தன் விருப்பப்படி எதிராளியைச் செயல்பட
வைக்கும் வசிய மருந்துகள் எல்லாம் இருந்ததாக இன்றைக்கு ஏகப்பட்ட ஆங்கில நாவல்களும்
திரைப்படங்களூம் வருகின்றன.

கிணறு சிறுகதையில்
பறையன் மாரப்பன் பாடெடுத்த வல்கிணற்றில்
நிறைகுட நீஎடுத்துத் திரும்பம் பெண்டிரை
என்ற கல்வெட்டு சான்றை வைத்துக் கொண்டு மாரப்பன் கதையைப் படைத்துள்ளார்.
கல்வெட்டு சான்றுகள், நாட்டுப்புறக்கதைகளின் ஊடாக பயணித்து கதைகளைப் புனையும்பொது
அடிக்குறிப்பாக சில தகவல்களைத் தருவது பின்னர் வரும் ஆய்வாளர்களுக்கும் எங்களைப் போல
தமிழகச் சூழலில் இருந்து சற்று விலகி வாழும் வாசகர்களுக்கும் துணைபுரியும்.

வாசவத்தை கதையில் உதயணன் பலமணதாரத்தையும் அதனால் ஒரு பெண்ணின்
மன உணர்வு எப்படி இருக்கும் என்பதையும் சொல்ல வந்து ஆனால் முழுமையாகச் சொல்லாமல்
" தன் மனசை உதயணன் என்ற ஆணால் புரிந்து கொள்ள முடியுமா ? என்ற கேள்விக்குள்
சிக்குண்டு தவிக்கிறாள் வாசவதத்தை. ஆனாலும் உதயணனை விட்டு விலகவில்லை.
அவளுக்கு மனைவி, பட்டத்து அரசி என்ற சமூக அந்தஸ்த்துகள் தேவையாக இருக்கிறது.
அதனால் புதிதாக உதயணன் காதலிகள் வரிசையில் சேர்ந்திருக்கும் ஸாங்கிருத்யாயனியை
"இருக்கும் ராணிகளோடு மற்றொருத்தியாக இருந்துவிட்டுப் போகட்டும் , விடுங்கள் அரசே" என்று
சொல்ல முடிகிறது. வாசவத்தத்தையில் காலத்திலிருந்து இன்றைய அண்ணாமலை, செல்விகள்
காலம் வரை பெண்ணின் கதையில் இந்த வசனத்தில் மட்டும் எவ்வித மாற்றமும் இல்லாமல்
ஒலிப்பதை உணர்கிறொம்.

நளன் தமயந்தி சுயம்வரம் கதையைப் பேசும் "முற்றுகை"யில் பாவண்ணனின் எந்த முத்திரையும்
இல்லை.
அதுபோலவேதான் ஆண்டாள்-பெரியாழ்வார் கதையைச் சொல்லும் "புதிர்: "
அல்லியின் கதை ஆகியவற்றில் ஏமாற்றமே மிஞ்சுகிறது.

இவைத் தவிர பாவண்ணன் சிறுகதைகளில் நான் மிகவும் விரும்பி வாசித்தவை
ஆறு: காவிரி ஆறு : கர்நாடகா தமிழர்கள் என்ற சமகால பின்னணியில்
எழுதப்பட்டிருக்கும் கதை.
அடுத்து சிலுவை.. இக்கதையில் கதையின் தலைப்பு கதாப்பாத்திரமான சிலுவையின் பெயராக
மட்டுமின்றி ஓர் ஆணின் பார்வையில் வாழ்க்கையும் அவன் மீது சுமத்தப்பட்டிருக்கும்
எதிர்பார்ப்புகளும் சிலுவையாகிப் போனதை பூடகமாக உணர்த்துகிறது.
தீ என்ற சிறுகதை மிகவும் நுண்ணிய மன உணர்வும் அதனால் ஏற்படும்
மன அழுத்தம் பின் விளைவுகள் என்று மனிதனின் உணர்வுகளை மிகவும்
சரியான அளவைகளில் கலந்திருக்கும் கதை.




"மண்ணின் சாரத்தை உறிஞ்சித் தேக்கிக் கொள்ளும் தென்னையைப் போலவே எழுத்தாளனுடைய
மனமும் வாழ்வின் சாரத்தை உள்வாங்கிக் கொள்கிறது. தான் உண்ட நீரையே தன்வயப்படுத்தி இளநீர்
எனத் தருவத்தைப் போலவே ஒரு அனுபவப் பொறியின் வழியாகத் தன்னை வந்தடைந்த வாழ்வின்
தருணங்களை வெவ்வேறு வண்ணங்களொடு மாற்றியளிக்கிறான் படைப்பாளீ" என்று
பாவண்ணன் தன் படைப்பனுவத்தை முன்வைக்கிறார்.
சிலம்பாட்டம், நண்பனின் குழந்தைகள், ரயில்கள் இல்லாத ஸ்டேஷன்,
விடுமுறைக்கு காத்திருக்கும் அரசு பணியாளன், ஊரைவிட்டு கலவரத்தில்
தாய்க்காக ஓடிப்போன ஒடுக்கப்பட்ட இளைஞன், காதலை கல்யாண வரைக்கும்
எடுத்துச் செல்ல முடியாத யதார்த்தத்தம், பணி மாற்றலில் சந்திக்கும் புதிய மனிதர்கள்,
மொழி எல்லைகளைத் தாண்டிய மனித நேசங்கள்.. .. இப்படியாக வாழ்வின் ஒவ்வொரு
கணத்தையும் தனக்குள் செரித்துக்கொண்டு தென்னந்தோப்பாக நிற்கும் பாவண்ணனுக்கு
வாழ்த்துகள்.

(மும்பையில் பாவண்ணன் படைப்புகளைக் குறித்து
முதல் நாள் 11/10/08 பம்பாய்த் தமிழச்சங்கத்திலும்
இரண்டாம் நாள் 12/10/.08 நவிமும்பை தமிழ்ச்சங்கத்திலும்
கருத்தரங்கு, பாவண்ணனுடன் கலந்துரையாடல் , பருவம் நாவலின் இறுதிக்காட்சி ஓரங்கநாடகமும்
நடைபெற்றன.
இரண்டாம் நாள் நிகழ்வில் பாவண்ணனின் சிறுகதைகள் குறித்த என் பதிவு)

THIRD EYE ON DALITOCRACY

According to the 2000 census, dalit constitute about 18 percent of the Indian population. Due to the reservation policy in education and in government jobs dalits life has improved but dalits are still oppressed and marginalized
Especially in the villages where they are economically dependent on upper caste groups.
The main reason is dalits are poor and depending the upper caste for their bread. They worked in the upper caste people’s land and they lost the rights of their land .

Dalit movements and development should not be blocked with reservation.
Dalits were brain washed by the dominant upper caste and their politics.
Dalits were satisfied with the free TV and gas stove, saree and blankets etc etc.

M C Raj in dalitocracy studied the detail root of the dalit problems and
Also suggest the development of dalit. He and his REDS with dalit panchayat is the next step of dalit movement .

He analyzed the dalit politics through ambedkar, Jinnah and Gandhi.
In this triangular view he came to the conclusion of identifying the dalit religion.



Before Aryans invaded India the people in this land. The mohanjadaro-Harappa sindhu region, the Nagars, the Dravidians have their own religion. The Aryan’s religion (Hindu) slowly accepted the same as their own religion. The history of Aryan, Hindu and India were in the single line .
Many research works were already confirming the same.

>Ramesh Chandra Dutt, - Civilization in Ancient India

> ramesh chandra majumdar -ancient indian history

>vivekananda - lectures of ramayana

>ancient indian history of cambridge univ 1922 publication

> radha kutha mukerjee - hindu culture and rig veda
> Dr krishnaswamy iyenkar's south india and indian arts

> P T Srinivasa Iyengar's advanced history of India & Aryan tamil culture,

> H G Wells -world history

> New age encyclopedia

M C Raj, in Dalitocracy comes to the conclusion that the “ordinary daliths naturally get attained to these Hindu traditional symbols which originally belong to them without ever bothering about the high level of Brahminization that has taken place deep inside these symbols” (pg 69)


· E.g. Hindu put ‘thiruneeru’ in their forehead. The thiruneeru is white powder ashes.

Lord Buddha’s ashes were called ‘mahapoothi’ the followers of Buddha used to put three lines in their forehead with mahapoothi to show the symbol of buddham, dhamam and sangam.

· Hindu religion had accepted the “pothi viruksha” /Panyan tree in all their temples. It also created one god named vinayaga and permantly made him to sit under the panyan tree to wiped away the Image of lord Buddha from daliths mind.

· The thread ceremony (poonool) was the practice of Buddha saints.

‘Upa nayanam” – nayanam means eyesight. Upa nayanam means wisdom of the eyesight. This practice of Buddha saints were become the symbol the Aryans, and their Hindu priests. Slowly it became the only identity of Brahmin.

· Hindu goddess kaali, pitaari and drupathi were the dalith ancestor/dalith goddess of manimekala, sambathi and Dharaa.

Between 3rd century and 10th century A.D several puranas like Vishnu purana, Garuda Purana were written by vested interests with the sole aim of creating innumerable divisions among all the four varnas according to the stories concocted by them. Their imagination was wild. The concocted stories were believed by the people and got devided themselves into more than 4000 sub-castes.

The social nenaissance movement of the shiva saints in the south took all the efforts to demolish the influence of Jainism and Buddhism in the south India. Adi sankarara (788-820 A D) toured all over India approached the Kings in several regions, enlisted their support for holding debate with Buddhist monks and with the connivance of rulers he staged a show of winning over the Buddhists and establishing the superiority of the brahminic religion.

Those who kept protesting the Brahminic religion for a long time were named as Chandalas – the sinners and declared that they should live outside the main living quarters in very village. They also declared that they should be treated as “UNTOUCHABLES” and called as dalith.

The winner of the Hinduism Adi sankara and his philosophy of “athvaidham” has been criticized by other Hindus, the duvidham and vashiduvidham philosophers as “Prasanna pavutham” . Adishankarar’s athvaidham was originally from Buddhist philosopher “kandapathar”.

The height of all this is Hinduism which was always against Buddhism said at last that Lord Buddha was the rebirth of ThirumaaL / the avatar of Lord Vishnu.

Buddhism is totally washed away from its birthplace not only with arms and swords but also with the brilliant, cunning ideas of Brahmanism. Pandit Ayothidashar from Tamil nadu had explained in details of the above social war how Brahmanism had taken over the religion of the people.
M C Raj in his Dalit Political Theory says that these were the reasons why most dalits have a natural affinity to Hinduism.
“They see their cultural symbols in Hinduism and they do not have the critical consciousness to look into the deeper and subverted meanings of these symbols” (pg: 69)

The anti Brahmanism scholars followed the Lord shiva, the shivanism.
“We are not Hindus”
Monomania Sundaranar, a Tamil shivanism scholar in the meeting at Trivandrum, Kerala, raised this voice when vivekanandas was giving lecture on Hinduism. Vivekananda was shocked when the audience responded to his lecture. Monomania sundaranar explained the Aryan’s Hindu religion is totally different from Dravidian religion and faith.

In Tamil nadu also ,

1981 census registered the name of Dravidian Religion with status equal to the Hindu religion. It seems M G Ramachandran was the only CM in the
Dravidian politics that changed his religion as “Dravidian Religion”
When he became chief minister of Tamil Nadu.




But the so-called Dravidian religion mixed with Hinduism and denied permission to dalits to enter the temple. Nandanar, who was a dalit and a strong devotee of Shiva, wanted to enter an auspicious temple for shiva in Chidambaram. The Brahmin priests told him to walk through the fire so that he could be purified before entering the temple.
The symbol of lord shiva , the Shiva link is totally misinterpreted and degraded by the Aryans as a phallic symbol, since it is an object of Non-hindu worship. However now shiva is transformed as HINDU god and
Accepting all brahmanical customs. There is no place for dalit in
Shivanism.


Hence, we have to look into the ancient, adidravida’s faith and worship.

The ancient Tamil literature called sangam illakiyam, the section of pura naanooru poem NO: 335 emphasize the strong evidence of Dravidian Religion.
“ They performed pooja with flowers to Natural, - memorial stone the symbol of brave soldier who killed the enemies war elephants and died in the war. The nadukal –memorial stone of the brave soldier was their god and the memorial stone worship was their religion.

The same poem has identified the sons of the soil. They were “Thudiyan, paanan, paraiyan kadamban in naankallathu kudiyumillai”

The poet insists that the above four community people were the only citizens of the nation.(son of the soils) and others were not.
But it cannot be possible that any nation/society have only singers/drun beaters and dancers . ( thudiyan – one who beats ‘thudi’ a musical instument, parayan - one who beats ‘ para ‘ a kind of drum, panar –singer, kadambar – one who dance / (or agriculturist) ).
Then why this voice raised in this manner?
This was the period that the above four community, the original inhabitants of the nation, who were subjugated by the Aryan invaders. They were treated as secondary citizens and losing their status in the society. Now This four community were classified as schedule caste- dalit .the voice of the poet emphasize the social changes of his period.


DALITH, THE ADIDRAVIDA have their own religion. What is that?

M C Raj, in his dalitocracy has stated that the dalith religion in this Root. The famous Dravidian Veda. The THIRUKURAL also mentioned the same type of Dravidian religion. We must note this that the Famous Tamil scholar Thiruvalluvar was also identified as dalith.

M C Raj stated in his book that “ Instead of gods and goddesses let us place our hopes on mother earth and all our ancestors. Their thought and feeling waves can influence our way of life. Let heir photos be in our homes. Let us look at them daily and get inspired” (pg: 198)

M C Raj further tries to go some extent of this ideology and advised the members of the dalith panchayat parliament to avoid all the symbols of braminism.

“Members of the dalith panchayat parliament are requested to come with black and blue dress whenever it is possible for them to set an example to others.

Members are further advised that to use Blue thilak while entering the parliament for meetings. Members who use RED thilak which is symbol of Brahmanism may be asked by the Speaker to go out and come back with blue Thilak”

The atheist group of Periyar E V Ramasamy and his followers uses black colour dress code. Now it is no more. It is slowly become the identity of Ayyappa (one of the Hindu god) followers.

(If M C Raj noticed the black dress of ayyappa followers I am very much sure he will not give more important to this dress code and BLUE THILAK etc.).

M C Raj gave the lessons for the dalit future from its past history.
He emphasized that ‘absence of an established religion of their own has hampered dalit participation in the national politics from an empowered position of strength.”
He pointed out the reason given by Gandhi for not accepting the separate electoral system for dalit . He mentioned, “ If dalit communities had their own religion identity Gandhi would not have gone on a fast unto death. His major contention was the separate electorate would divide hinduism’ (pg 177)

To establish strong foundations for dalit political future in this country,
Dalitocracy suggested to “ spread dalit life centered around Booshakthi (earth as mother) and on ancestor worship. Persuade dalit people to give up all other gods and goddesses that have enslaved them till today” (pg 184)



With all this studies on facts our identity is “we, the daliths are not HINDUS”
But the Indian daliths?

The British started their rules in India; they set up Supreme Court of India at kolkatta. They got the Muslim laws and Christian laws from the respective religious heads and they could not find anything for Hindus.

At that time the Brahmins in kolkatta gave Manushasthra to sir William Jones the European judge of the Supreme Court. This is how the varunashrama dharma and traditional customs and usages were entered into the Indian law court.

The Indian constitution is saying whether u believe the Hinduism or not,
If you are not a Muslim or Christian then you are a HINDU.

Hence the citizen of India except Muslims and Christians all are HINDU. (Law 13, 25(2) A & 372). Elements of Hindu law or ordinations of Pundits, scholar Maine, D F Mulla and V Anaimuthu were discussed about this issue many times.

DR Ambedkar as chairman of the constitution drafting committee was aware that those who prepared the first draft of the constitution in 1947 had cunningly enjoined provisions to protect varunashrama dharma and traditional customs and usages. With an aim to defeat their purpose, Ambedkar presented the amendment in the form of the “Hindu code bill” in 1947, that all the laws which were in force till date of adoption of the Indian constitution will stand abolished”

The Brahmin did not accept the above draft and they allowed not passing in the parliament as the upper castes were dominated in the parliament. Hence, Dr.Ambedkar resigned from the cabinet in 1951as his draft “Hindu code bill” rejected in the parliament.

The above is an example how our constitution gave protection to varnashrama dharma and customary laws.

None of the political parties or social movements or the Dravidian movements had taken any meaningful initiatives till now to pass in Hindu code bill, drafted by Dr.Ambedkar in the parliament.

Dalitocracy ‘s summarize the on future course of dalit politics and gave many suggestions.

In classical theory governance is allocation of material and spiritual values. To this dalit political theory identifies the need to add ‘equal’ distribution to values. Material values will be land, water, shelter and food. Spiritual values are the norms and laws of governance that people can make for themselves. (pg 247)

But the following “secular state” status in India is differ from the original principles of secularism of Europe.

Our government says it is secular state. Secularism as a concept was a European one. If India wanted to function as a secular state it should adopt the principle of secularism as conceived by its originators.

The former sankaracharya, chandra sekarendra saraswathi of kanchee Mutt took initiative to see that the constitution of India was not designed on the line of real secularism where religion will be separated from education and from the state.

Immediately he deputed Agnihotram Ramanuja Thattachariya to Delhi with an errand to meet the important members of the constitution drafting committee and convince them not to adjoin the ideology of secularism as propounded by the Westerners. He succeeded in his attempt.

Hence, as per Indian law we are forced to accept that we are Hindus.












The suffix and prefix of dalith community

We are dalith.

Indian dalith

India does not have any identity to her citizens. Our Indian identity is valued in our passport and other legal documents.
No people in Europe are as different, one from another, as our people. There is not that much difference between England and Holland as there is between Madras and Bengal.
Says: Pramatha Chaudhuri: Bengali Patriotism - Sabuj Patra 1920

India is a nation without nationality.
Hence, Indian dal ith is not our picture.
Me, Indian, tamil dalith.
Tamil identity shows the region and language identity.
That’s all..
No .. Tamil nadu have more than 75 sub castes in dalith community itself.
Hence every dalith in India is identified with many suffix and prefix.

Even though iam the fourth generation at mumbai, maharashtra my identity never become Maharashtrian . in maharashtra the tamil dalith will not get any reservation facility in education or jobs. The caste certificate does not have any value at maharashtra.

In tamil nadu, the arunthathiyar – the sub caste of schedule caste is fighting for their reservation wthin the reservation.

The dalith leaders thol. Thirumaavalavan, DR krishnasamy and Athiyamaan
Represent their own sub-caste pariyan, pallan and arunthathi respectively.
They were ready to hold hands with dominant caste people and their supportive political leaders but not ready to stand together even at election times.

The kherlanji issue is become maharastrian dalith issue and the waves have the limited area. This is the case of tamil nadu Keelavenmani, thinniyam, thaamirabarani issues.
The regional state lines are strongly build in the dalith community by the dominanat caste leaders and political parties to keep them always in their
Control. This is the way the strong manpower of dalith community is prevented to reach the power.

Hence, is it possible to dalit communities in India to take the dalit party at the national level? ( pg 138)

M C Raj said that “ it is possible that apart from these 24 of dalit members of parliament elected by the dalit people other dalit candidates will manage to get into the parliament by getting their names in the party list of different mainstream parties” (pg 138)

We wish, we expected this should happen in Indian politics. But in Indian states the SC/ST welfare minister ship is allotted to dalit and nothing else.
“Mayawati’s sarvajan UP, a dalit candidate can win only from a reserved constituency. In the last UP elections, the BSP fielded only 4 of its 93-dalit candidates in the general constituencies. None of the four candidates could win. The Brahmins and the OBCs clearly did not vote for them.” (Hindustan times 17/1/2008)




Quotable Quotes of dalitocracy :

The resistance under the leadership of Gandhi was against the colonization of India. But no thought was given to the colonization of dalits within India by the dominant caste forces.

Mohammad ali jinnah got Pakistan as his resistance was a non-negotiable one. Ambedkar got only reservation because his resistance was still a negotiable one. This was possible because there is a caste constitution in inda above the constitution of India. (pg 11)

Gandhi was a fundamental Hindu who wanted the dalit people to remain as a strong vote bank of dominant caste Hindus. In order to do this he gave then the name Harijan which contextually means bastard children. Gandhi knew this connotation of the term that he borrowed from Narsi Mehta, also of Gujarat.

Reservation seems to have blinded the dalit eyes to many other burning issues of livlihood rights. Most prominent among these rights is the one on land. (pg 182)

Even if the category of poor is used as criteria for distribution of land dalits will be the most eligible ones to receive land. This is precisely the reason why subsequent governments are not willing to distribute.(pg 183)

The victory of Gandhi over Ambedkar was a victory of cultural nationalism over political nationalism.
Aggression and violence are not mark of being powerful but of being powerless- safeguard ourself from the psychological insecurity.

Dalit organizations have used the mechanism of protest to achieve their ends as well as to gain visibility to their struggles. In the process they have ended up making protest as their ultimate achievement. They make protest after protest without makig much proactive moves. This is because the protests are always in reference to what others are doing to the dalit people. When others are not creating enough troble for the dalit people its leadership just waits to another atrocity to take place. (pg 160)



Dalit political leaders end up as stooges of dominat caste parties by taking their dalit strength into the partu. They do not bring the strength of their respective political parties back to the community. (pg 161)

Dalit leadership has heavily depended on the ideas of Babasaheb Ambedkar and his ways, thinking that following Ambedkar means adhering to his principles blindly. This has resulted in inadequate measures to go beyond Ambedkar.

There is no political thinking at all at the level of dalit youth. Who has to be held responsible for this state of affairs within the community?
Often there is no sense of community within the dalit intelligentsia itself. Each dalit intellectual is a world of his/her own. This is a clear indication to know that dalit intelligensia itself is not sure of where it wants to go, much less where it wants the dalit community to go and worst of it all it does not know where it wants the country to go.

After Ambedkar dalit intelligentsia seems to have gone into hibernation.when will it come back to life? The comforts of hibernation seem to be too good to be given up . (pg 183/184)








Book: DALITICRACY
The Theory and praxix of dalit politics

Author : M C RAJ &
Jyothi

Published by: Ambedkar Resource Centre,
Rural Education for development society
Shantinagar, TUMKUR
Karnataka 572 102 < India

Price : INR 300 /Euro 30
Pages : 275


Ref: > Periya Era -sep 2008

Ø Ayothidasar aayvukal – Raj Gowthaman
Ø Essentialism and cultural Narratives : A social-Marginality perspective – Prof. Ramaswami Mahalingam, University of Michigan, USA