தவெக ட்ரெய்லர்

த.வெ.க. முதல் மாநாடு வரப்போகும் GOAT 2026ன் ட்ரெய்லர் மட்டும்தானா!?

தமிழ்நாட்டில் கூட்டம் கூடுவதை வைத்து எதையும் தீர்மானிக்க முடியாது. 

ஆனால் த.வெ.க. கூட்டம் பலருக்கு தூக்கத்தைக் கெடுக்கும்!

யாரை எதிர்த்து தன் அரசியல் என்பதை முதல் மேடையிலேயே வெளிப்படையாக பேசிவிட்டார் விஜய்.

உலகநாயகன் மாதிரி வழவழனு குழப்பல.

நடிகர் விஜயகாந்த் அரசியலில் எட்டிய தூரங்களைக் கடந்து விஜய் பயணிப்பாரா?!

போகப் போகத் தெரியும்.

கூட்டணியில் இருப்பவர்களுக்கு ஆட்சி அதிகாரத்தில் பங்கு என்று தமிழ்நாட்டு மாநில அரசியலில் ஒரு திருப்புமுனையை த.வெ.க‌ முன்மொழிகிறது.

இனி, இதை மற்ற கட்சிகளும் பேசியாக வேண்டிய கட்டாயம் மட்டுமல்ல, செயல்படுத்தி ஆக வேண்டிய நிர்பந்தமும் ஏற்படுகிறது. 

திமுக வுக்கு எதிர்கட்சியாக செயல்படவேண்டிய அதிமுக உடைந்துப்போன நிலையில் த.வெ.க.வின் அரசியல் நுழைவு ஜனநாயக ரீதியாக வரவேற்புக்குரியது.

அதிமுக வை உடைத்ததன் மூலம் பிஜேபி எதிர்க்கட்சியாகி விடுமோ என்ற அச்சம் இனி இல்லை!

 சீமானின் ஓட்டுவங்கி + 

விஜயகாந்த் ஓட்டு வங்கி+ சூப்பர் ஸ்டார் ரஜினியின் ரசிகர்கள் எதிர்பார்ப்பு+  திமுக அதிருப்தி ஓட்டுகள்

இப்படியான பல ஓட்டுகளை

அறுவடை செய்யுமா தவெக?!

ட்ரெய்லரில் விஜய் எண்ட்ரி வசனம் நல்லாவே இருந்திச்சி.

படம் திரைக்கு வரட்டும்.

OTT யிலும் வரட்டும்.

பார்ப்போம்.

 #தவெக

அவள்களின் திருவந்தாதி

தானாறம் தன்னாறம் அம்மை

தானாறம் தன்னாறம்

தானாறம் தன்னாறம் – தேவி

தானாறம் தன்னாறம்

பெண்கள் கூட்டம் அலைமோதுகிறது. இந்த ஆண்டு 40 இலட்சத்திற்கும் அதிகமான பெண்கள் ஆற்றுக்காலில்  கூடப் போகிறார்கள். 108 தேவிகளும் இறங்கிவந்து அப்பெண்களுடன் சேர்ந்து செவ்வாடை அணிந்து வலம் வரப்போகிறார்கள்.

     இரண்டு கரங்களிலும்  சிலம்புடன் இளம்பெண் ஒருத்தி கண்ணகி கதையைப் பாடிக்கொண்டே ஆடி வருகிறாள்.

அரிவாளும் பழஞ்சிலம்பும்

கையிலேந்தும் தங்கமகள்

நல்லவாரி திருவடி வணங்கி

கதை சொல்லுவோமே..

என்று பாடிக்கொண்டே கழுத்தில் தொங்கும் எலுமிச்சை மாலை ஆட

நெற்றியில் பெரிய சிவப்பு பொட்டு இரத்தமாக வடிய வடிய அவள் கால்சிலம்பு ஆடி வருகிறது.

 அவள் பின்னால் தலைவிரிக்கோலத்தில் பகவதிகள்.. ஒரு கையில் சிலம்பு, இன்னொரு கையில் கொடுவாள், இடையில் மணி கோர்த்த ஒட்டியாணம்.. முன்னால் செல்லும் பெண் பாடப்பாட செவ்வாடை பகவதிகள் விழிகளை உருட்டி மணிப்பொருத்திய கொடுவாளை அசைத்துக் கொண்டு அவளைப் பின் தொடருகிறார்கள். அந்த  நாளில் இப்பெண்கள் தங்கள் பெயரிழக்கிறார்கள். தங்கள் அடையாளமிழக்கிறார்கள். அந்த ஒரு நாளில் இப்பெண்கள் எல்லோருமே பகவதிகள்தான்.. அவர்கள் நடக்கும்போது கொடுவாள் மணியோசையும் இடுப்பு பட்டி மணியோசையும் சேர்ந்து ஆற்றுக்கால் மணியோசை கட்டி ஆடி நடந்துவருவது போலவே இருந்தது.

     கருவறையில் இரு தேவிகள் செவ்வாடை பகவதிகளுக்காக காத்திருக்கிறார்கள். கத்தி. கேடயம், சூலம், அட்சயப்பாத்திரம் தாங்கிய

கைகளுடன் ரத்தினம் போர்த்திய பொன்னாடையில் கருவறை தகதகவென

மின்னுகிறது.

****

     அடங்கவில்லை அவள் கோபம் இன்னும். ஆயிரமாயிரம் ஆண்டுகள் ஆன பின்னரும் ஆயிரமாயிரம் பெண்கள் அவள் வாசலில் படையலிட்டு அவளுக்கு ஆறுதல் சொல்லியும் ஆறவில்லை அவள் மனம். அதில் கொழுந்துவிட்டு எரிந்துக் கொண்டே இருந்தது அவள் தீ.

     அது கோபம் மட்டும்தானா? கோபம் என்றால் யார் மீது?

     அவளை வஞ்சித்தவர்களை எல்லாம் எரித்து சாம்பலாக்கியப் பிறகு அவள் கோபம் தணிந்திருக்கவேண்டுமே, கடலில் மூழ்கிய அவள் புகாருடன் சேர்ந்து அதுவும் மூழ்கி அடங்கி இருக்க வேண்டுமே, ஏன் அடங்கவில்லை?

இது யார் மீதான கோபம்?

அவள் மீதான கோபமா?

அவள் இருத்தலின் மீதான கோபமா?

அந்த அரசவையில் அவன் உயிர்ப் பிரிந்தவுடன் அவளும்  சரிந்து விழுந்து உயிர்விட்ட தருணத்தில் கேட்டாளே ஒரு கேள்வி..

‘கணவனை இழந்தோர்க்கு காட்டுவது இல்’ என! ஏன் அப்படிச் சொன்னாள்? அதைச் சொல்லும்போது அவள் பார்வை.. அது தன் இருத்தலை நோக்கி அவள் கேட்ட கேள்வியா!  பதில் தேடித்தான் காடும் மலையும் காலமும் கடந்து இவள்  அலைகின்றாளா!

எதைத் தேடி அலைகின்றாள்?      

இனி.. அவள்  வாழ்வில் அவனில்லை என்பது உறுதியான பிறகும் அவள்  இருப்பது எதற்காக? யாருக்காக?

இருத்தலை  அவளுக்குத் தண்டனையாக்கியது யார்? எது?

     சோமகுண்டமும் சூர்யகுண்டமும் காமக்கோட்டமும் கடவுளின் வரமும் ‘பீடன்று’ என்று விலக்கிய அவள் அறம் அவளை  வாழவைக்கவில்லையே!  அறம் அவளை அவள்   இருத்தலை அலையவிட்டு வேடிக்கைப் பார்க்கிறதே. காமக்கோட்டத்தில் பிச்சைப் பாத்திரம் ஏந்தி அவள் தன்  இரவுகளின் பசி தீர்க்க மறுத்தது குற்றமா? இரவில் மட்டுமின்றி பகலிலும் மாறாத பார்வையுடன் அவன் தனக்கானவனாகவே இருக்க வேண்டும் என்று அவன் அறியாத கற்பனை உலகத்தில் வாழ்ந்தவள் தானா அவளும் !

     காற்றைப் போல காலமெல்லாம் சுற்றிச் சுழலும் அவளை எதில் பிடித்து அடைத்து வைக்க முடியும்? காற்று அவள் சுவாசம் மட்டுமா? இல்லை காற்றாக இப்போதும் அவளுக்குள் அவன் மட்டும்தான் வேர்விட்டு மலைக் குன்றுகள் எங்கும் படர்ந்துப் பரவி.. வியாபித்திருக்கின்றானா.. அவன் ஏன் அவளுக்குள் இன்னும் மரணிக்கவில்லை. அந்த மரணம் நிகழாதவரை அவளுக்கு அவள் இருத்தலே தண்டனைதானா!  மரணம் அவனுக்கு விடுதலை. அவளுக்கு இப்போதும் அவள் செய்யாத குற்றத்திற்கு தண்டனையாக துரத்துகிறது. அவன் குற்றமற்றவன் என்று வாதாட அவள் இருந்தாள். அவளுக்காக…! யாருமில்லை. காலம் அவளை வஞ்சித்துவிட்டதா!

******

     கொடுங்களூர் அம்மே காளி

     குலதேவதை நீ தானடீ.

     நீ வந்து திருவரம் அருள்வாய்

     எம்மைத் தேடி…

     பேரறியா நாடுகள் தாண்டி

     பேரழகி கண்ணழகி

     நேராக எம்மில்லம் நாடி

     சாபம் தீர்ப்பாளோ…  

பக்தர்கள் கூட்டம் கொடுங்களூர் வாசலில் அவள் வரம் வேண்டி ஆடுகிறது.

ரகசிய அறையின் கதவுகள் மூடியே இருக்கின்றன. தினமும் அதிலிருந்து கோவிலின் கருவறைக்கு அவளை அழைத்து வந்து இருத்தி வணங்கிட

தந்திரிகள் தாந்தரீக முறையில் சக்கரங்களை வரைந்து அவளை அழைத்துக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். செவ்வாடை அசையவில்லை. பழஞ்சிலம்பு ஒலிக்கவில்லை.

     விதவை ரூபையாம் தூமவதியை – நான்

     தொழுதன்னேன்.

     திங்கள் சூடும் பகவான்டே பத்தினியை

     நான் தொழுதன்னேன்……

பத்தினியின் உடல் கணவனின் காமத்தை பல காலம் இழந்திருந்த உடல். அப் பெண்ணுடலின் காமத்தைக் குளிர்விக்க வேறு வழியின்றி தெறிப்பாடல் பாடுகிறது ஒரு கூட்டம்.

தானாரோ தன்னாரோ - தக

தானாரோ தன்னாரோ

கொடுங்கல்லூர் அம்மயே ஓக்கணு மெங்கில்

கொடிமரம் போலொரு குண்ண வேணம்

அம்மயிந் அரமுடி அசயும் அழக

விலகியால் தெரியிம் ரோமக்காடு

பஞ்சுபோலவே விரியும் ரோமக்குவியல்

விரிஞ்ஞால் தெரியும் ஆழக்கிணறு

குருவாயூரப்பன்றெ தாக்கோல் கொண்ட

கொடுங்கல்லூர் அம்மயிட பூட்டு திறக்கணம்

அம்மயின்றெ பிரஷ்டம் கண்டாலறியும்

கண்டதும் குண்ண எழும்பி நிற்கும்

ரண்டு பந்தெ தூக்கி கட்டி

இடயில் இடவெளி இல்லதாக்கிய

பிரஷ்டத்தில் ஓப்பதே சுகமெந்து அறியாம்

அம்மனின் பிரஷ்டங்கள் இடயில் செருகியால்

இழுத்து திருப்பி எடுக்கான் பாடில்லா

கருத்ததாயி ஒள்ள ரோமக்காட்டில்

கைவிட்டு தடவியால் அம்மக்கு சுகமே

கொடுங்கல்லூர் அம்மெயெ பண்ணந மெங்கில்

கொடிமரம் போலொரு குந்தம் வேணம்

 

அவள் பள்ளிகொண்டிருந்த ரகசிய அறையின் கதவுகள் தெறிப்பாடல் கேட்டு இறுகப்பூட்டிக் கொண்டன. அவள் உடல் கூசியது. காமக்கோட்டம் தலைகுனிந்தது.

     கொடுங்களூரில் இருப்பவளை ஆற்றுக்கல்லுக்கு அழைத்து

ஆற்றுப்படுத்த  நினைத்தார்கள் பெண்கள். வா , எங்களோடு வந்து தங்கிவிட்டுப் போ.. உன்னில் நாங்களும் எங்களில் நீயும் இருப்பதை

இந்த மண்ணும் விண்ணும் அறியட்டும், வா தாயே வா, வா மகளே வா… வா தேவீ வா…

     மாசி மாதம் பூர நட்சத்திரம் பெளர்ணமி கூடும் நாள், காலையில் சிறுமிகளின் தாலப்பொலி .. சிறுமிகள் புத்தாடை அணிந்து தலையில் மலர் கீரிடம் தாங்கி , கையில் தாம்பளத்தில் தீபம் ஏற்றிக்கொண்டு தங்கள் பெற்றோர்களுடம் அவளை நோக்கி நடந்து வருகிறார்கள்.

     கோவிலின் முன்பக்கம் போடப்பட்டிருக்கும் பந்தலில் கண்ணகி கதை பாடலாக பாடுகிறார்கள். அதில் பாண்டியன்  மரணிக்கும் பாடல் பாடப்பட்டவுடன் கோவில் தந்திரி கருவறையிலிருந்து தீபம் ஏற்றி வந்து, மேல் சாந்தியிடம் (தலைமை பூசாரி) கொடுக்கிறார்.. அவர் கோவில்  பண்டார அடுப்பை அத்தீயைக் கொண்டு பற்ற வைக்கிறார். செண்டை மேளம் அடித்து வெடி முழக்கத்துடன் வாய்க்குரவை ஒலிக்க ‘பண்டார அடுப்பு ஏற்றியாச்சு’ என்று அறிவிக்கிறார்கள் .  

     . கோவில் பூசாரிகள் வரிசையாக அனைத்துப் பொங்கல் பானைகளிலும் தீர்த்தம் தெளிக்கிறார்கள். கோவிலைச் சுற்றி பத்து பனிரெண்டு கிலோ மீட்டர் வரை பெண்கள் வரிசை வரிசையாக அடுப்பு மூட்டி பொங்கல் வைக்கிறார்கள். . அப்போது வானத்திலிருந்து ஹெலிகாப்டரில் பூ தூவி பொங்கல் பானைகளுக்கு பூஜை நடக்கிறது. கருவறையிலிருந்து பகவதி வெளியில் வருகிறாள். அங்கிருக்கும் ஒவ்வொரு பெண்ணிலும் அவளே தன்னை இருத்திக் கொள்கிறாள். 

           ஒவ்வொரு அடுப்பின் நெருப்புத்துளியிலும் அவள் மீண்டும் மீண்டும் பிறப்பெடுக்கும் ரகசியம் அவளுக்கும் புரிகிறது. இவர்களின் நெருப்பு எதை எரிக்கிறது? எதை மறப்பதற்கு வருகிறார்கள்? இது யாருக்கான வரம் வேண்டி படையல்! கடந்த காலம் ஏன் இறந்தக் காலம் ஆகவில்லை? ,மரணம் ஏன் மீண்டும் மீண்டும் மரணிக்காமல் தொடர்கிறது. எல்லாவற்றையும் எரித்துவிட முடியுமா தேவி.. கொடுங்களூரில் இருப்பவள் இந்தப் பத்து நாட்களும் ஆற்றுக்காலில் வந்து தங்கிச் செல்கிறாள்.

 

ஆற்றுக்கால்தான் காலம் காலமாக அவளை அரவணைத்து ஆற்றுப்படுத்தி அவள் இருத்தலை அர்த்தமுள்ளதாக்குகிறது.

*****

     எதிலிருந்து தப்பித்து விட வேண்டும் என்று காடு மலை ஆறு குளம் தாண்டி  வெகுதூரம் பயணித்து வந்தாளே அது அவளைத் துரத்திக் கொண்டே வருகின்றது. அவள் ஓடிக் கொண்டே இருக்கிறாள்…

     இருளடர்ந்த காட்டில் பேயுரு கொண்டு அலைந்துக் கொண்டிருக்கும் முதியவளின் குடிசையிலிருந்து மாம்பழ வாசனை . கதவில்லாத குடிசைக்குள் அவள் நுழைவதற்கு எந்த தடையும் இருக்கவில்லை. அக்குடிசையில் மனிதக் காலடிச்சுவடுகளின் எந்த ஓர் அடையாளமும் இல்லை.

     துருத்திய எலும்புக்கூடு, காற்றைப் போர்வையாக்கி இருளில் அசைந்துக் கொண்டிருந்தது. இருள் ஒரு புகைப்போல அசைந்து அவளருகில் வந்து “ வா கண்ணகி, உனக்காகதான் காத்திருந்தேன்” என்றவுடன் குரல் வந்த திசை நோக்கி திரும்பினாள். “ நீ எப்போதாவது என்னிடம் வருவாயென தெரியும்” அந்தக் குரலில் புனிதவதியை அடையாளம் கண்டு கொண்டாள் கண்ணகி.

     இரு பெண்களும் கட்டி அணைத்துக் கொண்டார்கள். அந்தக் குடிசையில் கடந்த காலம், நிகழ் காலம், எதிர்காலம் காணாமல் போனது. இருத்தலின் ரகசியம் உடைந்தப் போது காலம் ஒரு நொடி ஸ்தம்பித்து  நின்றது.

யட்சிகள் கனவுகாண ஆரம்பித்தார்கள்.  பறவைகள் விடியலை மறந்து சிறகுகள் விரிக்காமல் கூடுகளிலிருந்து எட்டிப் பார்த்தன. புள்ளி மான்கள்

துள்ளித்திரியாமல் மெல்ல மெல்ல அடியெடுத்து வைத்து புதருக்குள் மறைந்தன.

     இருவருக்கும் பேச எவ்வளவோ இருந்தது. எதிலிருந்து ஆரம்பிக்கப் போகிறார்கள் ? வனத்தின் மெளனம்.. குடிசையின் மெளனம், அப்பெண்களின் மெளனவெளியில் முட்டி மோதி..

     கண்ணகியின் விழிகளில் இப்போதும் அந்தப் பெருமிதம் மின்னியது.

“பீடன்று” என்று பெண் அறம் பேசிய பெருமாட்டி அல்லவா அவள்! இருக்காதா பின்னே !  அவனின்றி விருந்தோம்பல் இழந்தேன் என்று வருந்தியவளும் இவள் தானா! அவனின்றி அவளுக்கு விருந்தோம்பல் மறுக்கப்பட்டதென்றால்… விருந்தோம்பல் பண்பாடு ச்சே.. .. புனிதவதிக்கு அதற்குமேல் யோசிக்க முடியவில்லை.  

     குடிசையில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கும் ஓலைச்சுவடிகளை எடுத்துப் புரட்டிக் கொண்டிருந்த கண்ணகி, திரும்பிப் பார்த்து,

“எல்லாத்தையும் எழுதி இறக்கிவச்சிட முடியுமா புனிதவதி?”

“தெரியல”

“ பிறகு ஏன் இந்த திருவந்தாதியும் ஓலைச்சுவடிகளும் எழுத்தும் ! ஆன்மீகத் தேடலா?”

“அப்படியும் வைத்துக் கொள்ளலாம்!”

“அப்படின்னா”

“ஆம், அப்படித்தான் கண்ணகி!”

“அவனை மறந்திட்டீங்களா புனிதவதி?”

“ அவனை எப்படி மறப்பதுனு இன்னும் தெரியல..! அது தெரிந்தா எதற்கு இந்த எழுத்தும் தேடலும் கண்ணீரும் கதறலும்”

“இடர் களையா ரேனும் எமக்கு இரங்காரேனும்

படரும் நெறி பணியா ரேனும்

அன்பு அறாது, என் நெஞ்சு அவர்க்கு”

     புனிதவதி விம்மினாள். அப்போது பனிமலையில் பூகம்பம். நதிகள் வெள்ளப்பெருக்கெடுத்து சமவெளியில் கட்டுக்கடங்காமல் பாய்ந்து ஓட ஆரம்பித்தன. நதிகளின் சீற்றம் கண்ட கடல் உள்வாங்கியது. பாறைகள் மவுனத்தில் உறைந்துப் போயின.

     கண்ணகியின் உடல்   நடுங்க ஆரம்பித்தது. “தேவீ… அவன்… இவன்..ஈசன்.. எல்லாமும் அவன் தானா! யெளவனம் தொலைத்தப் பின்னரும் அவன் தொலையவில்லையா! இந்த எலும்பும் தோலுமாக பேயுரு கொண்டு அலையும் போதும் அவன் மறையவில்லையா! சொல்லுங்க புனிதவதி..”

     “வேறு யாரிடத்தும் ஆளாக முடியாமல் இந்தப் பெண் தவிக்கிறேன்.

நான் என்பது அவன் கண்ட அவன் அனுபவித்த இந்த உடல் என்று நினைத்துதான் இந்த உடல் துறந்தேன்.. ஆனால் இப்போதும் அவனைத் துறக்கமுடியாமல் அலைகிறேன். அவர்க்கே எழுபிறப்பும் ஆளாக வேண்டும் என்று எனக்குள் ஒருத்தி இப்போதும் சொல்லிக் கொண்டே இருக்கிறாள்!”

     “இதை அவன் அறிவானா. தேவி?”

     “என்னை அறிந்தவன் தானே இதையும் அறியமுடியும்?

கண்ணகி மெல்ல புனிதவதியை அணைத்துக் கொண்டாள். அறிதலும் புரிதலுமற்ற உறவு.. ஏன் அவர்களைத் துரத்துகிறது?

     “அவன் வேறு, சிவன் வேறு தானே! அப்படித்தானே உன்னை வாசிக்கிறார்கள்! அவன்தான் இவனா! “

     அவன் மட்டுமே என்னைப்  பெண்ணாக பார்த்தவன். இவன் என்னை அப்படிப் பார்க்கவில்லையே, ‘தாயே’ என்றழைத்தான். அவனின்றி இவனை என் கருவறை சுமப்பது எப்படி?  பெற்றெடுத்த பிள்ளையின் முகத்தில் ஒரு தாயும் காண்பது மகனின் சாயலில் அவனை அல்லவா!

     ஒன்றை துணிந்தொழிந்தேன், அதன் பின்னரும் அந்த ஒன்று என் உள்ளத்தில் பிறிதொன்றாகவே முடியாமல் அலைக்கழிக்கிறது.

பாற்கடலில் விஷமருந்தி உலகெலாம் காத்தவனுக்கு என் உள்ளத்தின் ஒரு துளி விஷமருந்த முடியவில்லையா!  பெண் உள்ளம் பாற்கடலை விட பெரிதா?”

     கண்ணகி திருவந்தாதி வாசிப்பதை நிறுத்தினாள். இருவரும் குடிசையை விட்டு வெளியில் வந்தார்கள். மலை உச்சியிலிருந்து பார்க்கும்போது

ஆற்றுக்கால் புகைமண்டலத்தில் மிதந்துக் கொண்டிருந்தது. மேக மண்டலத்திலிருந்து இறங்கி வந்த வானூர்தியில் கோவலன் அதே மயக்கும் விழிகளுடன் “மாசறு பொன்னே வலம்புரி முத்தே” என்று அவளை விழிகளால் அழைத்தான்.  கண்ணகி புனிதவதியின் கைகளை இறுகப்பற்றிக் கொண்டாள்.

    நன்றி: வாசகசாலை  இதழ் 100,  நாள் : 05 அக்டோபர் 2024

#புதியமாதவி_கதைகள்

#கண்ணகி_புனிதவதி_ஆற்றுக்கால்பகவதிகள்

#திருவந்தாதி_புதியமாதவி

அண்ணா ரத்து செய்த கூட்டம்

 

திருச்சியில் அண்ணா அவர்களைக் கொண்டு இரு கூட்டங்கள் நடத்துவது என்று திரு டி கே சீனிவாசன் ஏற்பாடு செய்திருந்தார். 

முதல் நாள் கூட்டத்தில் அண்ணா அற்புதமாக பேசினார் .அண்ணாவின் பேச்சைக் கேட்க மக்கள் திரண்டு வந்திருந்தனர். 

திருச்சி நிகழ்வில் கலந்து கொள்ள வரும்போதுதான் அண்ணா ஒன்றை கவனிக்கிறார். டி கே சீனிவாசனை அழைத்து மறுநாள் கூட்டத்தை ரத்து செய்துவிடு என்றார் அண்ணா. 

ஏன் அண்ணா?

"நாளை நாவலர் பேசுகிறார். "

"அண்ணா நாம் கூட்டம் போட்டால் அவருக்கு கூட்டம் சேராது"என்றார் சீனிவாசன் .

"அதனால்தான் கூட்டத்தை ரத்து செய்ய சொல்கிறேன்.நாவலர் சோமசுந்தர பாரதியாரின் சொற்பொழிவிற்கு இழிவு ஏற்படக் கூடாது .கட்சி கொள்கையைப் பரப்புவதை விட தமிழ் அறிஞர்களை மதிப்பது முக்கியமானது "

இவர்தான் எம் அண்ணா. 

அண்ணாவின் நினைவுகள் ஒவ்வொன்றும் பெருமிதம் அடையும் தருணங்களாக

... என்றும் ...

அண்ணாவின் பிறந்தநாளில் அவரை வணங்குகிறேன்💥🙏🙏🙏

#Anna

#Puthiyamaadhavi_20240915

#அறிஞர்அண்ணா

ஒரு கவிதை ஒரு பார்வை

 கவிதை: பயணிப்புறா / கவிஞர்: புதியமாதவி

சாமங்கவியும் நேரம்

உன் மெலிந்த கைகளை

தொட்டு தடவிக்கொண்டிருக்கிறேன்

உனக்கு பிடித்தமான

நெருடா கவிதைகளை எடுத்து வாசிக்கிறேன்

அன்றிருந்த நாம் அன்றிருந்தவர்கள் அல்ல

புல்வெளியில் விழும் பனித்துளி போல

நான் வாசித்துக்கொண்டிருந்தேன்

என் ஆன்மா அவளை இழந்ததால் நிறைவுற்றது

என் குரல் கம்மியது

நீ இருமினாய்

உன் எச்சிலில் சளியும், இரத்தமும் கலந்திருந்தன

துருத்திக்கொண்டிருக்கும்

உன் நெஞ்சு எலும்புகள்

ஈட்டியை போல

அவ்விருளை கிழித்துக்கொண்டு வெளிவந்தன

மூடிய விழிகளை மெதுவாக திறக்கிறாய்

நானும் நெரூடாவும் நனைகிறோம்

வறண்ட உன் இதழ்களிலிருந்து

காய்ந்து போன சருகுகளை போல

முத்தங்கள் உதிர்கின்றன

விதைகள் தற்கொலை செய்துகொண்ட

என் பூமியில்

மழை பெய்தால் என்ன?

பொய்த்தால் என்ன?

ஏறி இறங்கும் உன் மூச்சுக்கூட்டிலிருந்து

வாலையும் சிறகுகள் போல விரித்து

பறந்து செல்கிறது பயணிப்புறா

வல்லரசுகளின் துப்பாக்கிகள் வரிசையாக

வெடிக்கின்றன

பயணிப்புறாவின்

கடைசி பயணத்தை பார்க்க முடியாமல்

காடுகள் பற்றி எரிகின்றன.

🔥🔥🔥🔥

Murali kannan 2019, oct 19 ல்

தன் .முகநூல் பக்கத்தில் இக்கவிதைக்கு எழுதி இருந்த நீண்ட விமர்சனம்.

💥💥💥💥💥

சாமங்கவியும் நேரம் / உன் மெலிந்த கைகளை / தொட்டு தடவிக்கொண்டிருக்கிறேன் – கவிதைக்குள் இரண்டு பேர் இருக்கிறார்கள். ஒன்று கவிஞர். மற்றொருவர் யாரோ. உன் மெலிந்த கைகளை என்பது ஏதோ பிரச்சனையில் அந்த மெலிந்த கைகள் இருக்கிறது என்பதை சொல்கிறது. தொட்டு தடவிக்கொண்டிருக்கிறேன் என்பது ஆறுதலாக என்பதை சொல்கிறது. எனவே அந்த கைகள் ஆறுதல் தேவைப்படும் ஓர் இடத்தில் இருக்கிறது. அந்த கைகளுக்கு சொந்தக்காரன் யார்? அவன் என்ன பிரச்சனையில் இருக்கிறான்? தொட்டுத் தடவிக்கொண்டிருக்கிறேன் எனில்? நம் கைகளை ஒருவர் ஆறுதலாக தொட்டு தடவிக்கொடுக்கிறார். என்ன செய்வோம்? போதும் என விடுவித்துக்கொள்வோம். அதாவது அந்த கைகளுக்கு சொந்தக்காரன் ஒன்று அமர்ந்தபடி இருக்க வேண்டும். அல்லது படுத்த நிலையில் இருக்க வேண்டும். உடம்பு சரியில்லாமல். கைகளுக்கு சொந்தக்காரன் தன் மீது அக்கறை கொண்ட ஒரு ஆத்மா தன் கைகள் தடவிகொடுக்கப்படுவதை அமைதியாக பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறான். அவன் உயிர்ப்போடு ஆரோக்கியமாக இல்லை.

உனக்கு பிடித்தமான / நெரூடா கவிதைகளை எடுத்து வாசிக்கிறேன் / அன்றிருந்த நாம் அன்றிருந்தவர்கள் அல்ல – கவிஞர் நெரூடாவின் கவிதைகளை அவனுக்கு வாசித்துக் காட்டுகிறார். இது ஒரு பிரத்யேகமான குறிப்பிடத்தக்க சூழல் போல. அன்றிருந்த நாம் அன்றிருந்தவர்கள் அல்ல எனில் வழக்கமாக நடைமுறையில் எத்தகைய சமரசங்கள் அற்று வாழ்க்கையை நாம் கறாராக எதிர்கொள்வோமோ எத்தகைய பொறுப்புகளின் சுமைகளோடு வளைய வருவோமோ அப்படி அன்று கவிஞரோ, கவிஞரின் கவிதை வாசிப்பை கேட்டுக்கொண்டிருக்கும் நபரோ இல்லை. நான் யார் என்ற முறையில் செயல்படும் ஒரு தருணமல்ல அது. சொந்த அடையாளங்களை, சொந்த ஆகிருதிகளை தற்காலிகமாக கைவிடும் தருணம் அது. திட்டமிட்டு அல்ல. ஏனெனில் அங்கு கவிஞரிடமிருந்து அக்குறிப்பிட்ட மனிதனுக்கும், அக்குறிப்பிட்ட மனிதனிடமிருந்து கவிஞருக்கும் இடம்பெயரும் நேசம் இருக்கிறது.

புல்வெளியில் விழும் பனித்துளி போல / நான் வாசித்துக்கொண்டிருந்தேன் – கவிஞரின் மனம் கருணையால் ததும்புகிறது. வழக்கமான அகங்காரங்கள் விலகி வேறு ஏதோ ஒன்று ஊற்றெடுக்கிறது.

என் ஆன்மா அவளை இழந்ததால் நிறைவுற்றது / என் குரல் கம்மியது / நீ இருமினாய் / உன் எச்சிலில் சளியும், இரத்தமும் கலந்திருந்தன – ஏன் கவிஞரின் ஆன்மா அவளை இழந்ததால் நிறைவுற வேண்டும்? இழந்ததால் எனில் என்ன அர்த்தம்? அவள் என்றால் ஆறுதல் தேவைப்படும் அந்த மனிதன் ஒரு ஆண் அல்ல, ஒரு பெண். கவிஞர் என்ன சொல்ல வருகிறார் என்பதை இந்த வார்த்தை குழப்புகிறதா? மனம் கருணையால் நிரம்பி ததும்புவதைத்தான் என் ஆன்மா அவளை இழந்ததால் நிறைவுற்றது என மாறுகிறதா? நம் மனம் கருணையால் நிரம்பி ததும்ப ஒருவர் உடம்பு சரியில்லாமல் படுக்கும் நிலைக்கு வர வேண்டுமா? ஆறுதல் சொல்பவரின் உணர்வுகள் முக்கியமா? ஆறுதல் தேவைப்படும் மனிதனின் உணர்வுகள் முக்கியமா? அதாவது கவிதை ஒரு குறிப்பிட்ட பிரச்சனையை பற்றி பேசுகிறது. எது முக்கியம் எது முக்கியமல்ல என்பது போன்ற ஓர் இடம் அங்கு இருக்கிறது. ஒரு குறிப்பிட்ட பிரச்சனையை பற்றி பேசுகையில் வேறு எந்த ஒன்றும் அதை முந்திச்சென்று அதன் தோற்றத்தை மறைக்கக்கூடாது. இந்த வார்த்தை அதை தவறுதலாக செய்கிறது. என் ஆன்மா அவளை இழந்ததால் நிறைவுற்றது. என் குரல் கம்மியது / நீ இருமினாய் / உன் எச்சிலில் சளியும், இரத்தமும் கலந்திருந்தன – ஆறுதல் தேவைப்படும் அந்த பெண் உடல்நிலை சரியில்லாமல் இருக்கிறாள். மிகவும் மோசமாக.

துருத்திக்கொண்டிருக்கும் / உன் நெஞ்சு எலும்புகள் / ஈட்டியை போல / அவ்விருளை கிழித்துக்கொண்டு வெளிவந்தன – உடல் நிலை சரியில்லை என்பது நாம் நினைத்ததை விட மோசம் போல. அது மனதில் இருளை வந்து நிரப்புகிறது. உடம்பு சரியில்லாமல் துருத்தி தெரியும் அவளது நெஞ்செலும்புகள் அந்த இருளை ஈட்டியை போல கிழித்துக்கொண்டு வெளி வருகிறது.

மூடிய விழிகளை மெதுவாக திறக்கிறாய் / நானும் நெரூடாவும் நனைகிறோம் – கவிஞரின் இருப்பு, கவிஞரின் ஆறுதல், கவிதை வாசிப்பு இதிலிருந்து அந்த பெண் மெல்ல தன் கண்களை திறக்கிறாள். வந்திருப்பது யார் என உடனே பார்க்கவோ, புரிந்துகொள்ளவோ இயலாத நிலையில் அவள் இருக்கிறாள். நெரூடா அங்கில்லை. ஆனால் அவரது கவிதை அங்கிருக்கிறது. நெரூடாவின் கவிதை யாருக்கு பிடிக்குமோ அந்த பெண்ணும் அங்கிருக்கிறாள். எனவே நானும் நெரூடாவும் நனைகிறோம்.

வறண்ட உன் இதழ்களிலிருந்து / காய்ந்து போன சருகுகளை போல / முத்தங்கள் உதிர்கின்றன – உடம்பு சரியில்லாத பெண் கவிஞரின் இருப்பில் மெல்ல புன்னகைத்திருப்பாள் போல. ஆனால் பலவீனமாக.

விதைகள் தற்கொலை செய்துகொண்ட / என் பூமியில் / மழை பெய்தால் என்ன? / பொய்த்தால் என்ன? – விதைகள் எனில் அந்த பெண் குழந்தை அல்ல, திருமணமாகி வாழ்வை அனுபவிப்பதில் அனுபவித்ததாக சொல்லும் ஒரு எல்லையை கடந்தவளும் அல்ல. அவள் நெரூடாவின் கவிதைகளையும் அறிந்திருக்கிறாள். எனவே அவள் ஏறக்குறைய இன்னும் திருமணமாகாத வயது பெண்ணாக இருக்க வேண்டும். விதைகள் தற்கொலை செய்துகொண்ட எனில்? அந்த பெண் தற்கொலை முயற்சியில் ஈடுபட்டு இப்போது படுத்திருக்கிறாளா? அல்லது தற்கொலைக்கு சமமான ஒரு காரியத்தில் ஈடுபட்டு அதன் காரணமாக இப்போது படுத்திருக்கிறாளா? விதைகள் தற்கொலை செய்துகொண்ட / என் பூமியில் / மழை பெய்தால் என்ன? / பொய்த்தால் என்ன? அவளது இந்த நிலைக்கு அவள் மட்டுமே காரணம் அல்ல. காரணம் அவளுக்கு வெளியே நீண்டிருக்கிறது. அவளது இந்த நிலைக்கு யார் காரணம்? அவளுக்கு உண்மையில் என்ன ஆயிற்று? யார் அந்த பெண்? கவிஞருக்கு அவள் என்ன வேண்டும்? அவளது இந்த நிலையில் சமூகம் ஏதோ ஒரு வகையில் சம்பந்தப்பட்டிருக்கிறதா? அது நினைத்திருந்தால் இவளுக்கு இந்த நிலை வருமா? விதைகள் தற்கொலை செய்துகொண்ட / என் பூமியில் / மழை பெய்தால் என்ன? / பொய்த்தால் என்ன? கவிஞருக்கு தார்மீக கோபம் அந்த திசையில் திரும்புகிறது.

ஏறி இறங்கும் உன் மூச்சுக்கூட்டிலிருந்து / வாலையும் சிறகுகள் போல விரித்து / பறந்து செல்கிறது பயணிப்புறா – அந்த பெண் இப்போது மரணத்தருவாயில் இருக்கிறாள். வாலையும் சிறகுகளா, வலையும் சிறகுகளா? எழுத்துப்பிழை போல. வலையும் சிறகுகள் தான் போல. உடம்பு சரியில்லாதவர் எப்படி இருப்பார்? முதுகு கூனி விடுகிறது தானாக. ஓடாக. அது தான் இங்கு வலையும் சிறகுகள் போல. வலையும் சிறகுகள் போல விரித்து / பறந்து செல்கிறது பயணிப்புறா – மரணத்தறுவாயில் மெலிந்து ஓடாக இருக்கும் அந்த பெண் கவிஞரின் கண் முன் இறந்து விடுகிறாளா? பயணிப்புறா என்றால்? வாழ்க்கையில் பயணத்தில் இருக்குமே அந்த புறாவா? ஏன் புறா? ஏன் வேறு பறவையேதும் இல்லை? புறா ஒரு சமாதான புறா. இறக்கும் தறுவாயில் இருக்கும் அந்த பெண்ணுக்கும் சமாதானம் என்ற வார்த்தைக்கும் இடையில் ஏதோ ஒரு தொடர்பிருக்கிறது. அவள் ஒரு சமாதான விரும்பியாக இருக்க வேண்டும். அப்படியானால் எங்கு சமாதானம் இல்லையோ அங்கு அந்த பெண் சமாதானம் வேண்டி செல்லக்கூடியவளாக இருந்திருக்கிறாள். அவள் ஒரு சமூக போராளியா? அதனால் தான் அவள் இந்த நிலைக்கு வந்து விட்டாளா?

வல்லரசுகளின் துப்பாக்கிகள் வரிசையாக / வெடிக்கின்றன / பயணிப்புறாவின் / கடைசி பயணத்தை பார்க்க முடியாமல் / காடுகள் பற்றி எரிகின்றன – ஏன் கவிதை திடீரென வல்லரசுகளின் துப்பாக்கிகளையெல்லாம் வெடிக்க வைக்கிறது? அந்த பெண் பல பேர் அறிந்த ஒரு புகழ்பெற்ற சமூக போராளியா? புகழ்பெற்ற எனில் எந்த அளவுக்கு? உலக அளவுக்கா? அல்லது அவள் ஏகாதிபத்தியத்தை எதிர்த்து போராடக்கூடிய சமூக போராளியாக இருந்திருந்தாளா? பயணிப்புறா எனில் அவள் ஒரு போராளியாக இந்த உலகம் முழுவதும் பயணம் செய்யக்கூடியவளாக இருந்திருந்தாளா? அல்லது இந்தியா முழுவதும் பயணம் செய்யக்கூடியவளா? அல்லது ஒரு மாநிலத்துக்குள் சமூகப்பிரச்சனைகளுக்காக போராடக்கூடியவளாக? வல்லரசுகள் உண்மையில் இவளது இந்த மரணத்திற்காக தங்கள் துப்பாக்கிகளை வெடித்து அரசு மரியாதையோடு அவளை வழியனுப்பி வைத்திருக்க வேண்டும். அந்த அளவுக்கு அவளது பணி மகாத்தானதாக இருந்திருக்க வேண்டும். நான் சரியாக புரிந்துகொள்கிறேனா? அதை அவர்கள் செய்ய வில்லை. எனவே கவிஞர் அந்த வெடிக்காத துப்பாக்கிகளை வெடிக்க வைக்கிறார். கடைசி பயணத்தை பார்க்க முடியாமல் / காடுகள் பற்றி எரிகின்றன – அவள் காடுகளுடன் ஏதேனும் ஒரு பிணைப்பில் இருந்திருப்பாளா? காடுகள் ஏதோ ஒருவகையில் அவளுக்கு கடமைப்பட்டிருக்கிறதா? பசுமைப்போராளி போன்று ஏதேனும் அவள் இருந்திருப்பாளோ? வல்லரசுகளின் துப்பாக்கிகள் வரிசையாக / வெடிக்கின்றன / பயணிப்புறாவின் / கடைசி பயணத்தை பார்க்க முடியாமல் / காடுகள் பற்றி எரிகின்றன.

கவிதையை மிகவும் ஆராய்வது அது தரும் கவிதானுபவத்தை சிதைக்கிறதா? இக்கவிதையை பற்றி எழுதுகையில் இக்கேள்வி ஏனோ தார்மீகமாக தவிர்க்க முடியாமல் தோன்றுகிறது. கவிதை இரு சாத்தியங்களில் இருந்து வருகிறது. ஒன்று வாழ்வின் ஒரு குறிப்பிட்ட உண்மையிலிருந்து. அது மனம் திடீரென வாழ்வைப்பற்றி வாழ்வின் போக்கில் ஏதோ ஒன்றை உணர்வதிலிருந்து – உணர்வுகளிலிருந்து அல்ல - வருவது. ஆகச்சிறந்த கவிதைகள் அனைத்தும் அதிலிருந்து வருபவையே. இரண்டு, கவிதை வாழ்வின் ஏதோ ஒன்று உணர்வுப்பூர்வமாக நம்மை தாக்குவதிலிருந்து, அதன் தாக்கத்திலிருந்து வருகிறது. அந்த குறிப்பிட்ட ஒன்றைப்பற்றி நம் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துவது போல. இக்கவிதை இந்த இரண்டாவது சாத்தியத்தில் இருந்து வருகிறது. முதல் வகை சாத்தியத்திலிருந்து அல்ல. கவிதையை ஓரளவுக்கு மேல் ஆராய்வது முதல் வகை சாத்தியத்தில் எந்த ஒரு கவிதானுப சிதைவையும் ஏற்படுத்துவதில்லை. ஏனெனில் அங்கு உண்மை என்பது அசைக்க முடியாதவாறு உட்கார்ந்திருக்கிறது. உண்மையில் அது ஒரு பேருண்மை. நாம் அதாவது ஒரு கவிஞன் அதை கைப்பற்றுவது அதன் நிழலை மட்டுமே. ஏனெனில் அது கண நேரம் மட்டுமே நீடிக்கும் ஓர் உண்மை. கண நேரம் மட்டுமே திடும்மென அது நம்முள்ளே வருகிறது. நீங்கள் அதில் எத்தனை விரிவாக வேண்டுமானாலும் போக முடியும். எல்லையே இல்லாத அளவில். ஏனெனில் எந்த ஒரு உண்மையும் தன்னந்தனி உண்மையல்ல. ஒன்றுடன் ஒன்று தொடர்புடன் உள்ள உண்மையே. ஒரு குறிப்பிட்ட உண்மையை நீங்கள் தொடும் இடத்திற்கு சென்றதுமே அது அங்கு மற்றொரு கேள்வியோடு மற்றொரு உண்மையை நோக்கி மெதுவாக திரும்புகிறது. நீங்கள் விரும்பினால் அதற்கும் செல்லலாம். அல்லது அமைதியாக ஓய்வு எடுக்கலாம். எனவே முதல் வகை கவிதையில் ஆராய்வது என்பது சிக்கலை உருவாக்குவதில்லை. மீண்டும் ஒரு முறை கவிதை வாசித்தால் முதல் வாசிப்பை விட அதிக கவிதானுபவத்தை தருவதாக அது மாறுகிறது. ஆனால் ஆராய்வது என்பது இரண்டாவது வகை கவிதையில் பிரச்சனையை உருவாக்குவது போல தோன்றுகிறது. ஏனெனில் அது ஒரு உணர்வுப்பூர்வமான தாக்கத்திலிருந்து வருகிறது. ஒருவன் தனது உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தும் இடத்தில் நாம் அதை கேட்டுக்கொள்ளும் ஓரிடத்தில் மட்டுமே இருக்கிறோம். அது முட்டாள்தனமான உணர்வுகளாகவும் இருக்கலாம். நியாயமான உணர்வுகளாகவும் இருக்கலாம். அர்த்தமற்ற உணர்வுகளாகவும் இருக்கலாம். ஆனால் உறவு என்பது சாத்தியமாகியிருந்தால் தர்க்கங்களால் அதை நாம் ஆராய முடியாது. அப்போதும் ஆராயலாம். ஆனால் அது அக்கவிதைக்கு வெளியே சென்று மற்றொரு விஷயமாகி விடுகிறது. அதை நாம் பிறகு வேறொரு சமயத்தில் வேறொரு சந்தர்ப்பத்தில் தனியாக பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்பதை போல. உணர்வுகள் வெளிப்படும் இடத்தில் தர்க்கத்தை நான் ஒருபோதும் அனுமதிக்க மாட்டேன் என்பதை போல.

இக்கவிதைக்குள் சொல்லப்படாத விஷயங்களும் ஒளிந்திருக்கின்றன. எவருக்கும் அது முதல் வாசிப்பிலேயே புரிந்துகொள்ளும் சாத்தியம் இல்லையென்றே நினைக்கிறேன். எனவே இக்கவிதையை புரிந்துகொள்ளும் நோக்கோடு அணுகி ஆராய்ந்தது சரி, பரவாயில்லை என தோன்ற வைக்கிறது. புதிய மாதவியின் கவிதைகள் தமிழின் செரிவான, செழுமையான வார்த்தைகளை, மொழியை கொண்டு அர்த்தங்களை பெருக்கி நிறைப்பதல்ல. அது நேரடியான பெரும்பாலும் நடைமுறை வார்த்தைகளால் ஒன்றைப்பற்றி சொல்கிறது. பூடகமான, புதிரான விஷயங்களை கையாளும் போதும் அப்படியே. பூடகம், புதிர் என்றதும் நினைவிற்கு வருகிறது. முதல் வகை கவிதைக்குள் இது அதாவது இந்த வாழ்வின் பூடகம் புதிர் என்பதெல்லாம் மழை பொழிந்து கட்டற்று பாயும் நீர்வீழ்ச்சியென வருகிறது. அங்கு அள்ள அள்ள குறையாத புதிரெல்லாம் இருக்கிறது. வாழ்வின் புதிர். புதிய மாதவி அவர்களின் கவிதையில் முக்கியமான குறையாக அல்லது குறிப்பிட்டு சொல்ல விரும்பும் குறையாக சொல்ல தோன்றுவது, அவருக்கு வாழ்வின் குறிப்பிட்ட ஒன்றைப்பற்றி ஒரு குறிப்பிட்ட புரிதல் இருக்கிறது. அதை அவரது வார்த்தைகள் அல்லது மொழி முந்த வில்லை. அவரது உணர்வுகளே அதை முந்திச்செல்கிறது. புரிதல், உணர்வு, மொழி எல்லாம் கவிதைக்குள் ஒன்றேயென இணைந்து செல்ல வேண்டியிருக்கிறது. கவிதை எழுத கடைசி வரை நீளும் போதுமான அமைதி, நிதானம் போன்றவை அதற்கு வெளியேயிருந்து தேவையாக இருக்கிறது. அது இல்லையெனில் நடந்து கொண்டே நம் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்துவது போல, ஒன்றைப்பற்றி சொல்வது போல ஆகி விடுகிறது. புரிதல், உணர்வு, மொழி மூன்றும் வெற்றிகரமாக புரிதலுக்குள் – புரிதலுக்குள் தான் - உறுதியாக அமர்ந்து விட்டால் பிறகு அக்கவிதை எத்தனை வேகமாகவும் வெளிவந்து கொட்டலாம். அதற்கு எதுவுமே ஆவதில்லை. அது நடக்கலாம். ஓடலாம். அமரவும் செய்யலாம். திடும்மென நடந்து திடும்மென வேகமெடுக்கவும் செய்யலாம். திடும்மென வேகமாக அமரவும் செய்யலாம்.

தங்கலான் vs வாழை

 " வாழையைக் கொண்டு தங்கலான் மறைக்கப்படுகிறதா?!"

தங்கலான், வாழை இரண்டு படங்களும் நான் பார்க்கவில்லை.

ஆனால் தங்கலான் பேசப்பட்டுக் கொண்டிருக்கும்போது சட்டென காற்றடித்தது.

அந்தக் காற்று முழுக்கவும் வாழை வாழை என்று பல்வேறு வடிவங்களில் மார்க்கெட்டிங்!

வாழைக் கொண்டாடப்பட்ட மகிழ்ச்சியை அனுபவிக்க முடியவில்லை! காரணம் இந்தக் கொண்டாட்டங்களின் பின்னாலிருக்கும் அரசியல்.

அது என்னைப் போல டூயுப் லைட்டுக்கு கூட புரிகின்றது.

இது ஒரு கண்ணைப் பிடுங்கி இன்னொரு கண்ணுக்கு மை தீட்டும் 

நுட்பமான வன்முறை.

எனக்கே புரிகிறது என்றால்

மற்றவர்களுக்கும் புரியாமலா?!!!!

ஆனால் அவர்களால் வெளிப்படுத்த முடியாது.

படவாய்ப்புகள், பாட்டு எழுதும் வாய்ப்பு, கதை வசனம் எழுதும் வாய்ப்பு, நாளைக்கு இதெல்லாம் கிடைக்கலாம்... இப்படியாக பலருக்கு பல காரணங்கள்.

எனக்கு இதைப் பற்றி என்ன கவலை?!

என் கவலை எல்லாம் பா. ரஞ்சித்தின் கலை அரசியலை மாரி செல்வராஜைக் கொண்டு திசைத் திருப்பும் நுண் அரசியல்... கவலைத் தருகிறது.

இரண்டு கண்களோடு பார்க்கும் பார்வையைத் தான் நாங்கள் விரும்புகிறோம்.

" வாழை ..வாழைப் போட்டவனை பயிரிட்டவனை வாழவிடாது! என்பது இப்போதும் உண்மையாகி விடக் கூடாது.

# தங்கலான்_வாழை

 #thangalan _vaazhai

தனிமை வெளியின் மெளன மொழி

தனிமையின் மவுனம்

பிரபஞ்சத்தைப் பிளக்கும் வலிமையுடையது.

தனிமைத் தேடி ஓடும் மனிதர்கள்

கண்டதில்லை தனிமையை

காட்டிலும் கடலிலும்.

கைவீசி நடக்க இடமில்லாத மனிதர்களின் சாலையில்

எப்போதும் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் சக்கரங்களின் பற்களுக்கு நடுவில்

சிக்கித் தவிக்கிறது தனிமையில் ஓர் ஜீவன்.

துணை தேடும் அன்றில் பறவையாய்

உறவுகள் தேடும் காக்கையின் கரைதலாய்

காலம் காலமாய் தன் குஞ்சுகளைக்

காக்கைகளின் கூட்டில் பொறிக்கவைக்கும்

இயலாமைக்காக

ஏங்கித்தவிக்கும் குயிலின் பாடலாய்

இங்கே ஒரு மனித ஜீவன்

தனிமை கவிந்த அறையில்...

தன் தாள்களைக் கிழித்து

வாழ்வின் நாட்களைக் கடக்கிறது.

மாநகரச் சதைக்கோளத் தாக்குதலில்

கைப்பிடியில் தொங்கிக் கொண்டு

துணையற்ற தனிமையை

விழுங்கி செரித்து,

ஒரு ராட்சச மிருகத்தைப் போல

விழுங்க யத்தனிக்கும்

பெருநகரப் பிசாசுவிடமிருந்து தப்பிக்க

காத்திருக்கிறது கைநிறைய கவிதைப் பூக்களுடன்

உரையாடல்களின் புல்வெளியில்

உரையாடல்களின் தரிசனத்திற்காக. Is

"அனுபவங்களின் சாரத்தை உணர்த்துவதன் மூலம்

வாழ்க்கையின் அர்த்தத்தைத் தேடுவதாக

இன்றைய கவிதை வெளிப்படுகிறது" என்றாரே ராஜமார்த்தாண்டன்..

இவர் அறையிலும் அனுபவங்கள் வாழ்க்கையின்

புதிய வாசல்களைத் திறக்கிறது.

காலங்களின் பயணங்களில்

மின்ரயில்களின்  பேரோசையில்

இதுகாறும் கேட்க மறந்துவிட்ட தன்னிசையை

அடையாளம்  காணுகிறது.

"தொட்டிச்செடிகளின் சங்கீதம்

புரியாமல் போனது இக்காலம் வரையில்

அறிந்தேனில்லை ரயிலில் பாடி யாசிக்கும்

சின்னஞ்சிறுமியின் குரலில் வழியும் தேனின்ருசி

கவனிப்பாரின்றி காற்றில் சிதறுகிறது

குழல் விற்பவனின் மூங்கில் கானம்"

"கவிதை ஒரு மோகனமான கனவு "என்றார் புதுமைப்பித்தன்.

இவர் அறையின் கனவுகளில்தான் எத்தனை விதம் விதமான

மோகனப்புன்னகைகள் முகம் காட்டுகின்றன.

முரண்களின் சூழலில் மீறலும் சுகமாகும் கனவுகளில்

நனவிலி மனதின் உருவமற்ற  ஸ்பரிசத்தில்

நேரம்போவது அறியாமல் நீந்தி விளையாடியதில்

ஈரம் அழித்த கவிதைகளின் நடுவே

புதியக்கவிதைகளுக்காய் காத்திருக்கிறது

மாநகரத்தின் மனிதக் கொக்குகள்.

வயிற்றுக்கும் மனசுக்குமிடையே அல்லாடும்

மனசின் கதை

மனித வாழ்க்கையில் புதிய கதையுமல்ல

புதியத்தடமும் அல்ல.

பொருள்வழிப் பிரிவு என சொல்லிவைத்தார்கள்

அகமும் புறமும் பாடிய

நம் சங்ககாலத்து சான்றோர்கள்.

பிரிவும் தனிமையும்

கவிதை அறியாத அறிவியல் கணிதங்களையும்

கவிதை எழுத வைத்தக் கதை

கற்பனையின் ராஜ்யமல்ல.

அப்படியிருக்க,

நெருப்பில் காய்ச்சிய

செம்பழுப்பு சூரியனை

தனிமை கவிந்த அறையில்

சிறைப்பிடிக்க நினைக்கிறது காலம்.

காலத்தை தன் கவிதைகளால்

எட்டி உதைத்து

கவிதையின் திசைகாட்டியாய்

சன்னல் கம்பிகளை வளைத்துக் கொண்டு

எட்டிப்பார்க்கிறது

கவிதைகள் மிதக்கும் பால்வீதியை

வழிதவறி வடக்கே வந்துவிட்ட

தெற்குவானத்தின் துருவநட்சத்திரம்.

கவிஞர் அன்பாதவனின் முந்தைய கவிதைகளிலிருந்து

விலகி நிற்கிறது

தனிமை கவிந்த அறை.

கவிதைக்குப் பல முகங்கள்,

பல குரல்கள்.

கவிஞனின் வாழ்க்கைப் பின்ணணி,

சூழல், காலம், வயது எல்லாம் சேர்ந்து

கவிஞனின் முகத்திற்கு

முகம் கொடுக்கிறது.

மாநகரம் மும்பை

தனிமையின் தொட்டில்களை மட்டுமே

ஆட்டுவதில்லை.

100 கோடி செலவில் வேடிக்கை விருந்துகள்

இந்த  வெளிச்சத்திற்கு நடுவில்தான்

100 பைசாவுக்கு கடலை விற்கும் கனவுகளுடன்

சிறுவனும் நடக்கிறான்.

தனிமை என்ற பெருநகரச் பிசாசை

விரட்டி,  வதம் செய்து

இந்த மாநகரத்தின் எல்லா அறைகளுக்குள்ளும்

எட்டிப் பார்க்க வேண்டும்

செம்பழுப்பு சூரியனின் வெளிச்சம்.

வாழ்த்துகளுடன்,

புதியமாதவி,

மும்பை 400 042.

14.02.06

அறையின் எதிரொலி:

தனிமை கவிந்த அறை

அவனுக்கு கவிதையின் மகுடம்!

அவளுக்கு...?

பி.கு: கவிஞர் அன்பாதவனின் 'தனிமை கவிந்த அறை'

     கவிதை தொகுப்புக்கு வழங்கியிருக்கும் அணிந்துரை.

நடுச்சாமத்தில் ஒரு புத்தக விமர்சனம்.

 அன்புடன் புதியமாதவிக்கு

12/03 / 06 ல் டெல்லியில் இருந்து திரும்பிய பின் என் கடிதம் மூட்டையில் பார்த்த உங்கள் மின்சார வண்டிகள் நூலை இப்போ படித்து முடித்தேன். நூலுக்கு சில பல விருதுகள் பரிசுகள் பாராட்டுகள் கிடைக்கலாம், வாழ்த்துக்கள்.

எந்த வகை?

பொதுவாக பரிசுகள் சிறுகதை நாவல் என்கிற பிரிவுகளில் வரும்.

மேலும் சில சிறுகதைகளுடன் ஒரு தொகுதியும் மேலும் கொஞ்சம் விரிவாக இந்த நாவலையும் செய்து இரண்டு நூல்கள் ஆக்கி இருக்கலாமோ? இப்ப வெளிவந்ததில் என்ன தப்பு என்றால் பதில் இராது.பழக்கம் தான். முகம் மளித்தவன் தாடி விட்ட உடன் பலிக்கிறவர்கள் சேச்சே என்கிற மாதிரி சில நாள் கழித்து தாடியை எடுத்தாலும் சேச்சே!

மாறுபடச் சொல்லும் இனிமை :

நூல் முழுக்க இனிக்கின்றது. மனைவியின் மடிக்கு வேண்டும் மனசு, மடிச்சேலையை தொட்டில் ஆக்கி ஆடும் ஆட்டம் என்று இப்படி.கால் வீட்டில் வரும் மாலா - இனிமைக்குப் பதிலாக மும்பை நாற் சந்தியில் - போகும் பாதை மறந்து தவிக்கும் கிராமத்தானின் கவலையைத் தரலாம். பொருள் விளங்காமல்.

சில சொற்கள் தமிழ் தான் என்றாலும் வட்டாரத் தன்மை கருதி பொருள் தந்திருக்கலாமோ!

வம்பாங் கொள்ளை, பருவத்தின் முட்கள் என்பன. நிறைய இந்திக்கலப்பு மும்பைத் தமிழாக!அடி குறிப்பாகவாவது அர்த்தம் சொல்லப்பட்டால் படிக்கும் இந்தி அறியாத தமிழனின் ஏமாற்றம் தவிர்க்கப்படலாம். மும்பையில் வாழும் மனித தீபகற்பங்கள் (பக் 98)உண்மையில் எனக்கும் புரியவில்லை சாரம் (பக் 100)கூட பொருள் தெரியலை.

வியக்க வைக்கும் வருணனைகள்:

சில போகிற போக்கில் வந்து விடுகின்றன. "மாட்டேன்னு ¡"என்று சிஸ்டர் கேட்ட கேள்வியில் இலக்கண பிழையாக ஒரு ஆச்சரிய குறி விழுந்தது என்பது.இந்த மேதமை சிலம்பாட்டத்தை பாமர பொருள் அறியும் சிரமம் நிகழலாம் ! 'வினாத்தாளில் சாய்ஸில் விடும் கேள்வி இது - காதலர்களுக்கு' என்பதும் அப்படி. மிகவும் ரசித்தேன்.

ஓசையில்லா அழுகைகள்:

நிறைய கதைகளில் ஓசை இல்லாஅழுகைகள்.பொன்னாடையை ரிக்ஷா காரருக்கு கொடுத்துவிட்டு திரும்பும் ரசிகை -இயேசுவின் படத்தின் முன்னால் மண்டியிடும் சிஸ்டர் -தாராவியில் ஒரு தாய் -என்று பல கதைகளில் ஷெனாய் இசை மாதிரி இந்த அழுகை இனிமை இருக்கின்றது.இதுதான் படிப்போரை பாதிக்கும்.அந்தப் பாதிப்பு தான் திரும்ப படிக்க வைக்கும்.நம்ம படிக்கத் தூண்டுவது எழுத்தில் வெற்றி. அ அதுதான் இலக்கியம்.

மின்சார வண்டிகள் :குறு நாவல் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது.நவீன வாழ்வின் நிகழும் எண்ணற்ற சமரசங்களும் முரண்பாடுகளும் துரோகங்களும் அதிர்ச்சிகளும் கதையில் திணிக்கப்பட்டு ஓடுதளம் போதாமல் முள்வேளியில் முட்டி நிற்கும் விமானம் போல என்று இந்த நாவலைப் பற்றி சொல்ல வைக்கிறது. உதவி செய்வதாய் எய்ட்ஸ் நோயாளி இடம் வேலைக்கு சேர்ப்பவர்,குடிபோதையில் நிகழும் வாசனையான பணக்கார அணைப்பு -முந்திய டிரைவர் எயிட்சில் செத்தார் என்றவுடன் -வெறுக்கத்தக்கதாய் மாறுவது -ஒருத்தனை காதலித்து இன்னொருத்தனை கணவன் ஆக்கி -என் பிள்ளைக்கும் சேர்த்து பள்ளிக்கு நடை -டியூஷன் என்று அக்கா உறவாகவே வரும் சுரண்டல் என்று நிறைய சங்கதிகள் .

மின்சார வண்டிகள் என்று ஏன் பெயர் வைத்தீர்களோ? (அட்டைப்படத்தில் ஒரு வண்டி மட்டும் தான் நிற்கிறது). கவுரியின் எதிர்காலம் -அவலத்தின் உச்சம் துயரத்தின் பாதாளம்.திருடன் முரடன் வேசை வேசையன் எல்லாரும் வாழும் சாள் வீடுகள் போல -கழுதை குதிரைகளை எல்லாம் சுமந்தபடி கவலையின்றி ஓடுகின்றன மின்சார வண்டிகள்என்று சொல்வதாக இருக்கும். மிகப்பெரிய அதிர்ச்சி தந்துவிட்டு ஜெயகாந்தன் கதை ஒன்று ஆடும் நாற்காலிகள் ஆடுகின்றன. படித்து சில மணிப் பொழுதைக் கழிக்கலாம் என்கிற வாசகனை உங்கள் மின்சார வண்டிகள் -இடித்து நசுக்கி கைமா பண்ணிவிட்டு ஓடிக்கொண்டிருக்கின்றன.அது உங்கள் இலக்கு என்றால் உங்களுக்கு வெற்றி தான்.அப்படி இலக்கு வைத்துக் கொண்டு எழுதவில்லை என்றால்,உங்கள் எழுத்துக்கு வெற்றி.இந்த எளிய ரசிகனின் அன்பான பாராட்டுக்கள்.

-

சங்கமித்ரா

அவன் சொல், அவள் ஒலி

 

தமிழில் பின் நவீனத்துவ படைப்புகள் என்றால் ரமேஷ் பிரேதன் எழுதி இருக்கும் 

" அவன் பெயர் சொல்" என்ற புதினம்தான்

முதலிடம்.

எல்லாத்தையும் கலைத்துப் போட்டு அடுக்கி மீண்டும் கலைத்துவிட்டு அடுக்கி..

கடற்கரையில் ஒரு மணல்கோட்டையாக மனித உறவுகள்.

நெய்தல்தான் எனக்கும் பிடித்தமான முதற்பொருள்.

மரகதங்கள் ஒட்டகக் குட்டியைப் பெற்றெடுக்கிறார்கள்.

மூர்த்திகளுக்கு பைத்தியம் பிடிக்கிறது.

மழை.. ஒதுங்க இடம் கேட்கிறாள்.

பிரஞ்சு வம்சாவளி மனைவிக்கு அவன் ஒத்துவராத கருப்பன்.

அவன் உடலுக்கு அடையாளங்கள் திணிக்கப்படுகின்றன.

அவன் மனம் அடையாளங்களுடன் முரண்பட்டுக் கொண்டே..

அடையாளமான உடலைத் தூக்கி சுமந்து கொண்டு அலைகிறது.

அந்த உடல் மரணித்தப்பிறகு

அது விரும்பிய

அடையாளமற்று போதலுடன்.. விடை கொடுக்கிறாள்

அவன் உடலின் உயிர்த்துளி அடையாளமாக அவன் விட்டுச் சென்றிருக்கும் அவன் " மகள்".

***

ஒட்டகம் மேய்த்தவளுக்கு ஒட்டகக்குட்டி..

பன்றி மேய்ப்பவளுக்கு?

நேற்று  புலிமாதிரி உறுமிக்கொண்டு திமிறும் இரண்டு நாய்களைப் பிடித்துக் கொண்டு மரகதம் என் எதிரே வந்தாள்.

அவள் வயிறு இறங்கி

இருந்தது.

குறைந்தது இரண்டு மூன்று குட்டடிகளாவது அவள் ஈனுவாள். 

நான் நாய்களுடன் வலம்வரும் அவள் பின்னால் கையில் ப்ளாஸ்டிக் பையுடன் நாயின் _ அள்ள தயாராக மூச்சிரைக்க ஓடி வந்துக் கொண்டிருக்கும் அவள் புருஷனை விநோதமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

இவன் மூர்த்தி போல பைத்தியம் பிடித்து தற்கொலை செய்து கொள்வதோ

கொலை செய்யப் படுவதோ சாத்தியமில்லை

என்ற நம்பிக்கையில் 

ஒரு புன்னகையுடன் 

அவனைக் கடந்து சென்றேன்.

"அவன் பெயர் சொல்" என்றால்

அவள் பெயர் என்னவாக

இருக்கும்?

சொல்லுக்கு முன் இருந்த

ஒலி அவளாகத்தான் இருக்கும்.!

அவள் ஒலி.

சொல்லை 

சொல்லின் வடிவத்தை

சொல்லின் மாத்திரையை

ஏன் சொல்லின் அடையாளத்தை

அர்த்தத்தை

அவள்தான் தீர்மானிக்கிறாள்.

ஒலியாக அவள் இருக்கும்வரை அடையாளமற்று

வாழ்ந்தவள்.

நீ சொல்லாக மாறிய பிறகுதான்

அடையாளங்களை அவள் பிரசவித்தாள்.

அது ஒட்டகக் குட்டியாக இருந்தால் என்ன?

பன்றி குட்டியாக இருந்தால்தான்

என்ன?

சொல்.. ஒலிகளால் ஆனதுதான்.

ஆனால் மீண்டும் அது

ஒலியாக முடியாது!

அடையாளமும்

அர்த்தங்களும்

சொல்லின் வன்முறை அல்லாமல்

வேறென்ன?!

" அவன் பெயர் சொல்"

வாசிப்பனுபவம்.

வாழ்த்துகள் Ramesh Predan .

வெளியீடு: யாவரும் பதிப்பகம்.

இராசேந்திர சோழன் கதைகளில் காமப் பெண்ணுடலகள்

இராசேந்திரன் சோழன் சிறுகதைகள் பெண்ணின் காமத்தைப் பேசுவதில்

போட்டிப் போடுகின்றன. அதில் இடம் பெறும் பெண்கள் அனைவருக்கும் காமம் தீர்க்க முடியாத  பசியாக அவர்கள் உடலை அலைக்கழிக்கிறது.

அவர்கள் எப்படியும் பசி தீர்க்கும் வேட்கை கொண்ட இரவு மிருகங்களாகிவிடுகிறார்கள். அவர்களின் உடல் எப்போதும் பசித்திருக்கிறது. அவர்களுக்கு சதா தன் பசி தீர்க்கும் வெறி மட்டுமே வாழ்க்கையில் பிராதானமாக இருப்பதாக தெரிகிறது. பசித்தால் என்ன கிடைத்தாலும் சாப்பிட்டுவிடும் உடல்களாக அவர்களின் உடல்கள் சித்தரிக்கப்படுகின்றன.

. 

  புதுமைப்பித்தனின் பொன்னகரம் போலத்தான் இராசேந்திர சோழனும் எழுத ஆரம்பிக்கிறார். அந்த ஆரம்பம் “காணிக்கை” கதையில் ஆரம்பித்த வேகத்திலேயே முடிந்தும் விடுகிறது. புதுமைப்பித்தனின் அம்மாளுவும் சந்துக்கு பக்கத்தில் ஆணோடு இருளில் மறைந்து  முக்கால் ரூபாய் சம்பாதித்துவிட்டாள், ஆம் புருஷனுக்கு பால்கஞ்சி வார்க்கத்தான் என்பார் புதுமைப்பித்தன். “கற்பு கற்பு என்று கதைக்கிறீர்களே, இதுதான் ஐயா பொன்னகரம்” என்று கதையில் புதுமைப்பித்தனே வந்து நிற்பார். புதுமைப்பித்தனுக்குள் இருந்த அறச்சீற்றம் கதையில் வெளிப்படையாக தெரியவரும். இராசேந்திர சோழனின் ‘காணிக்கை’ கதையிலும் இதே பிரச்சனையின் இன்னொரு வடிவம். அங்கே கணவன், இங்கே மகன்,  ஜூர வேகத்தில் குளிரில் நடுங்கும் மகன் உடல். ராசாத்தி தன் மகனை மெத்தையில் கிடத்தி கதகதப்பான துணியால் போர்த்திவிட்டு அந்த டெய்லருடன் “வெறும்தரையில் மல்லாக்க கிடந்தாள் மரக்கட்ட மாதிரி” என்று கதையை முடித்து  இருப்பார் இராசேந்திர சோழன்.

இக்கதையில் அப்பெண்ணின் செயலுக்கான ஓரு காரணம் சொல்லப்பட்டிருக்கும். சமூகவியல் நோக்கில் இக்கதை நகர்ந்திருக்கிறது. பெண்ணின் பொருளாதர இயலாமை பொன்னகரம் கதைக்குள்ள அதே பின்னணியைக் கொண்டிருக்கும். ராசாத்தி உடல் ‘மரக்கட்ட மாதிரி கிடந்தாள்’ என்று முடிக்கும்போது அவள் உடலும் உடலோடு பொருந்தாத அவள் மனமும் இரண்டும் வேறு வேறாக துண்டாகிக் கிடக்கும். இக்கதை அப்பட்டமான பொன்னகரத்தின் இன்னொரு பிரதியாகவே இருக்கிறது.  ஒருவகையில் இக்கதை வழக்கமான இராசேந்திரசோழனின் பெண் கதையாக இல்லை. அவருடைய பிற பெண்கதைகளிலிருந்து இக்கதை மாறுபட்டுள்ளது.

இராசேந்திர சோழனின் கதைகளில் இடம்பெறும் பெண்கள் உழைக்கும் சம்சாரி குடும்பத்தின் பெண்களாக இருக்கிறார்கள். அக்குடும்பத்தின் ஆண்கள் உழைப்பே கதி என்று இருப்பதால் அப்பெண்களின் உணர்வுகளைப் புரிந்து கொள்ளாதவர்களாக இருப்பதாக சூசகமாக கதையின் ஆண்கதைப் பாத்திரங்களின் சித்தரிப்பு வழியாக முன்வைக்கிறார். 

வன்மம் கதையில் இடம்பெறும் வீராசாமியின் மனைவி செல்லக்கண்ணு, நாய்வேஷம் கதையில் இடம்பெறும் இருசப்பன் மனைவி, புற்றிலுரையும் பாம்புகள் கதையில் வரும் அவள் கணவன், இசைவு கதையில் இடம்பெறும் நடேசனின் மாமியார்.. இவர்கள் அனைவருக்கும் இருக்கும் ஒரே தலையாய  பிரச்சனை அவர்களின் உடலிச்சையைத் தீர்க்கமுடியாத அவர்களின் கணவன்மார்கள். எனவே இப்பெண்கள் அனைவரும் தங்கள் காமப்பசிக்காக  அலைகிறார்கள். எது கிடைக்கிறதோ அதை நக்கிப் பிழைக்கும் தெரு நாய்களாக அலைகிறது அவர்களின் காமம். 

காமப்பேய்ப் பிடித்த பெண்ணுடல் என்பதே அவர் கதைகளின் பெண்கள் அனுபவிக்கும் அவஷ்தையாக மட்டுமல்ல அதை எதிர்கொள்ள முடியாமல் வன்முறையில் தள்ளப்படும் ஆண் சமூகத்தின் அவலத்தையும் அவர் கதைகள் சித்தரிக்கின்றன. ‘வன்மம் ‘ சிறுகதையில் அவர் படைத்திருக்கும் வீராசாமியின் வன்மத்திற்கு காரணமே அவர் மனைவி செல்லக்கண்ணுதான்.

செல்லக்கண்ணுவை அறிமுகப்படுத்தும்போது அவள்தான் அந்த ஊரில் “ப்ராய்சரி போட்டுக்கொண்டு வந்த முதல்பெண் “ என்பார். அவளுடைய அந்த உள்ளாடை (பிரா BRA) அவள் தன்னுடலை பகிரங்கமாக வெளிப்படுத்தும் அவள் அடையாளமாக பார்ப்பது அந்த ஊர் ஆண்கள் மட்டுமல்ல, கதையை எழுதுகிற ஆண்மனமும்தான். இக்கதையில் செல்லக்கண்ணுவின் கணவன் வீராசாமி  எப்போதும் தான் வேலையில் முழுமனதாக ஈடுபட்டிருப்பவன். மனைவியோடு உரையாடல் நடத்துவதோ அவள் பேச்சுக்கு “உம்’ சொல்வதற்கு அப்பால் மேற்கொண்டு நீட்டித்து செல்லவோ அறியாதவனாக காட்டுகிறார் ஆசிரியர். இதனால்தான் செல்லக்கண்ணு சிரித்து சிரித்து பேசும் ஆண்களுடன் பழகுகிறாள். கணவன் சந்தேகப்படும்போது “ நீ என்னய்யா,  நீ.. ஊருல இருக்கிற கழுதங்க ஒண்ணொன்னு பேசிக்கிதுன்னா… அதுக்காக பயந்துக்னு கெடக்கச் சொல்றீயா. நம்ம மனசு சுத்தமாயிருந்தா சரிதான்” என்று கணவனுக்கு நம்பிக்கை ஊட்டினாள் செல்லக்கண்ணு. 

மீண்டும் ஊர்ப்பஞ்சாயத்து கூடி வழக்குப்பேசும்போதும், “ எனக்கு ஏன் இந்த தண்டனை எல்லாம், அவரைப் பிரிஞ்சி என்னாலே தனிச்சு வாழ முடியுமா? குடும்ப பெண்ணுக்கு இதெல்லாம் அடுக்குமா? “ என்று பேசத்தெரிந்தவள்.

செல்லக்கண்ணு என்ற பெண். குடும்பம் .அதில் கணவன் மனைவி இருவரின் பங்களிப்பு இடம் எல்லாமும் அறிந்தவளாகவே பேசுகிறாள். இவ்வளவும் பேசிய செல்லக்கண்ணுதான் கதை முடிவில் தன் சொல்லுக்கும் செயலுக்கும் சம்பந்தமே இல்லாதது போல நடந்துக் கொள்கிறாள். அவள் ஊர்ப்பஞ்சாயத்தில் கண்ணீருடன் கதறியதையும் அவள் சொன்னதையும் நம்புகிற வீராசாமி தன் கண்ணால் மனைவி செல்லக்கண்ணு சோப்பு கம்பேனி ஏஜண்டுடன் உடலுறவு கொண்ட நிலையில் பார்க்கும்போது வீராசாமியின் நிலையை கதையாசிரியர் விவரித்து இருப்பார். 

“ அவன் இதுவரை எதை நம்பாமல் அசட்டை செய்து வந்தானோ அதையே  நேரில் பார்த்துவிட்ட பிறகு.. இரத்தம் கொதித்தது, அவமானம் பிடுங்கி தின்றது, ஆண்மை மேலெழுந்து நின்றது…” அவன் மூர்க்கத்தனத்திற்கான காரணம் இக்கதையில் அப்பெண் தன் கணவனை ஏமாற்றியதுதான் என்று கதையை நகர்த்துகிறார் இ.சோ. 

அவள் உடல்தான் பிராதான எதிரியாக அவன் முன் நிற்கிறது. 14 ஆண்டுகள் சிறைத்தண்டனை அனுபவித்து அவளுடலை வன்மத்துடன் அவன் அணுகும்போது அந்த உடல் செல்லக்கண்ணுவின் அந்த உடலாக இல்லை,

அவன் பழி தீர்க்க  நினைத்த உடல், , “கட்டான உடல், குதிரைக்குட்டி நடை, அந்த மதமதப்பு, பிரெய்சர் கவர்ச்சி..” இப்போது அவன் பார்க்கும் உடல்

அந்த உடலாக இல்லை என்பார் இ.சோ. “முகமெல்லாம் அம்மைத் தழும்புகள், ஒட்டி வற்றிப்போன சுருக்கம் விழுந்த கன்னங்கள் .. நரைத்துப் பறந்து கலைந்து கிடந்த தலைமுடிகள். நெற்றியில் ஒரு திரு நீற்றுப்பட்டை அதில் ஒரு குங்குமப் பொட்டு, காச நோய் பிடித்தமாதிரி நொடிசலான இரத்த ஓட்டமேயில்லாத நீற்றுப்போன கைகால்கள்…” இந்த உடலை அவன் பழி தீர்க்கவிரும்பவில்லை. வெளியேறிவிடுகிறான். அவன் கொண்ட வன்மம் என்பது செல்லக்கண்ணு என்ற பெண் மீதா ? செல்லக்கண்ணு என்ற பெண்ணுடல் மீதா ? யாருடன் வீராசாமிகளுக்கு வன்மம்? !

கதைப்போக்கில் அப்பிரதி விட்டுச்செல்வது ஆணுடல் தன்னால் அடக்கமுடியாத பெண்ணுடல் மீது வன்மம் தீர்த்துக்கொள்ள அலைவதுதான். அதற்கு “ஆண்மை “ என்று இன்னொரு பெயரும் கொடுக்கிறார். கதையில் கதாசிரியர் அப்படித்தான் அதைக் குறிப்பிடுகிறார். 

நாய்வேஷம் கதையிலும் எழுத தெரியாத இருசப்பன் தன் பல்பத்தை எழுதத்தெரிந்த சக்தியிடம் கொடுப்பதில் ஆரம்பித்து அது அவன் மனைவியைக் கொடுப்பதுவரை நகர்கிறது. 

‘பகை’ சிறுகதை ப்ஃராய்டின் (Oedipus complex) ஓடிபஸ் காம்ளக்ஸ் கதையாகவே எழுதப்பட்டிருக்கிறது. ஆண் குழந்தைக்கு தன் தந்தை மீதிருக்கும் வெறுப்பு, தன் அம்மாவின் உடலும் அவள் தீண்டலும் தரும் சுகம், அது கிடைக்காதபோது மகன்- தாய் உறவு என்பது தம்பி –அக்கா என்றும் குடும்பத்தில் தன் தாயைப் போல அவன் முன் வரும் அத்தை சித்தியாகவும் இருக்கும், இருக்கிறது என்பதை அப்படியே கதையாக்கி இருக்கிறார். கதை முடிவில் கணவன் இறந்தப்பின் தன் 10 வயது மகனை மடியில் வைத்துக்கொண்டு இன்பம் காணும் தாயாக .. தாயின் தீண்டலில் சுகம் காணும் மகனாக கதை முடிகிறது. 

“இசைவு ‘ சிறுகதையில் மாமியார் மருமகன் பாலியல் உறவுதான் கதையாக . இந்த உறவுக்கும் பெரிதாக காரணம் எதையும் கற்பிக்க முயற்சிக்கவில்லை இ.சோ. அவரைப் பொறுத்தவரை பெண்ணுடல் என்பது ஆணுடலால் அடக்கி ஆளப்பட வேண்டும். அதாவது நுகர்ப்பொருள் கலாச்சாரப்படி அந்த  நுகர்ப்பொருள் சரியாகப் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும். அப்படி பயன்படுத்தப்படவில்லை என்றால் அந்த உடல் தன்னை அடக்கி ஆளும் இன்னொரு உடலைத் தேடிக்கொள்ளும். இவ்வளவுதான் அவர் பெண்ணுடல் மீது திணித்திருக்கும் காமம். இசைவு கதையிலும் மாமனார் அடிக்கடி வேலை விஷயமாக வெளியூர் போய்விடுகிறார். மாமியாரோ இரண்டு பெண்களுக்கும் திருமணம் செய்து கொடுத்தப்பிறகும் இளமையான தோற்றத்துடன் இருக்கிறாள். 

 மாமியாரைக் காணும் மருமகன் அவளை இப்படித்தான் பார்க்கிறான். அதுவும் தன் மனைவி கொஞ்சம் பருமன், மாமி சற்றெ ஒல்லி, அனுபவ முதிர்ச்சியை ஒதுக்கிப் பார்த்தால் மாமியை தங்கை என்றுதான் சொல்லவேண்டும். அந்த அளவு கச்சிதமான தோற்றம்” மருமகன் பார்வையில் மாமியாரின் உடல் வர்ணனை. 

மாமியாருடன் மருமகன் உடலுறவு கொண்டபின் மருமகன் நினைக்கிறான், “ இந்த வயதிலும் எப்படித் துடிப்புடனும் குறுகுறுப்புடனும் இருக்கிறாள்? பாவம், மாமனார், கொடுத்து வைக்காதவர். அவருக்கு ஆளத்தெரியவில்லை” என்று நினைக்கிறான். 

ஓர் ஆண் மனம் பெண்ணுடலை ஆள்வதுதான் முக்கியம், பெண்ணுடல் சரியாக ஆளப்படாவிட்டால் அது தன்னுடலை அடக்கி ஆட்கொள்ளும் இன்னொரு ஆணுடலைத் தேடும் என்பதாகவே பெண்ணுடலின் காமத்தை கட்டமைத்திருத்கிறார்.

இந்து புராண இதிகாசக்கதைகள் “பெண்கள் இயற்கையிலேயே மிகையான பாலியல் நாட்டம் கொண்டவர்களாதலால், பல ஆண்களுடன் பாலுறவு கொள்ளக்கூடியவர்களாக உள்ளனர் “ மேற்கத்திய கிரேக்க ரோம மரபில் ஆணின் பாலியல் செயலூக்கமானது. (active) . பெண்ணுடையது அடக்கமானது (passive) . சுயக்கட்டுப்பாடு  ( moderation) ஆணுடலுக்கானதாக இருப்பதால் பெண்ணுடல் கட்டுப்பாடற்றதாகவும் இச்சைகளின் தாக்கத்தை பெண்ணுடலால் தாங்கிக்கொள்ள இயலாததாகவும் இருக்கிறது.  . பெண்ணின் நிலை பலவீனமானது. உள்ளடங்கிப் போவது. அவளால் தன்னை ஆளமுடியாது. தன்னை ஆளுகின்ற இயல்புடைய ஆண்தான் பெண்ணையும் ஆளுகிறான் என்று காட்டப்பட்டிருக்கிறது  என்பார் மிஷெல் ஃபுக்கோ.  (Michel Foucault) 

யூத மரபிலும் பெண்களுக்கு மையமான ஆர்வம் பாலியல் என்று கூறப்பட்டுள்ளது. இவ்வாறு உலகெங்கிலும் உள்ள தந்தைவழி பண்பாட்டு மரபில் பெண் பாலியல் பாங்கில் கட்டுப்பாடற்ற இயல்வு கொண்டவளாகவே ஆண் பார்வையில் கட்டமைக்கப்பட்டிருக்கிறாள். அவளுடைய பாலியல் உந்துதல்களால் சமூக ஒழுங்கு கெடும், உலகம் அழியும் என்றே அனைத்து தந்தைவழி பண்பாட்டு மரபுகளிலும் பெண்ணுடல் காமம் கட்டமைக்கப்பட்டிருக்கிறது.   நாம் கவனிக்க வேண்டியது, காம ம் தீர்க்கும் இரண்டு உடலகளில் பெண்ணுடலுக்கு மட்டுமே இத்தனையும் சேர்ந்து பயணிக்கின்றன. ஆணுடலுக்கு இல்லை.  தந்தைவழி பண்பாட்டு மரபின் எழுத்தாகவே இ.சோ சிறுகதைகளும் அவர் கதைகளில் இடம்பெறும் பெண்களும் அப்பெண்ணுடல்களின் பாலியல் மீறல்களும் கதையாகி இருக்கின்றன.

இரேந்திர சோழனின் இந்த ஆண்மைய சிந்தனையின் உச்சத்தை அவருடைய குறு நாவல் “மகாலட்சுமி”யில் வெளிப்படையாக காணலாம்.

உடலின்பத்தை அடக்கி பேரின்பம் தேடும் பயணத்தில் மகாலட்சுமி என்ற பெண்ணுடல் தன் உடலின் காமத்தை வெற்றி கொள்ள இயலாமல் போய்விடுவதாக கதை. திருமண உறவிலும் ஆணுடலை விலக்கி பாலியல் இச்சையிலிருந்து தன்னை விடுவித்துக் கொண்டு பயணிக்கும் மகாலட்சுமி

தன் டிரைவரும் தன் வீட்டில் வேலை செய்யும் முனியம்மாவும் கொண்ட பாலியல் உறவால் தொந்தரவு செய்யப்படுகிறாள். காம நோய் அவள் உடலைத் தாக்கி படுக்கையில் தள்ளியதும் அதைத் தீர்க்க மருத்துவம் பார்க்க வந்த டாக்டர் அவளை தன் உடலால் கவனித்து அவள் காமத்தை தீர்த்தப் பிறகுதான் அப்பெண்ணுடல் அடுத்தக்கட்டத்திற்கு நகர்வதாக எழுதி இருக்கிறார். அதாவது பெண்ணுடலுக்கு துறவறம் என்பதே சாத்தியமில்லை என்பதுதான்  இ.சோ. பெண்ணுடலைக் காணும் மன நிலை. பெண்ணுடலின் காமத்தை ஆணுடல் தீர்க்காதவரை பெண்ணுடல் என்பது பலகீனமானது. அது எதையும் செய்ய லாயக்கற்றதாகவே இருக்கும். இப்படியாக சிந்திக்கிறது இ.சோ. ஆண் மையம்.

காமம் தீர்க்க அத்தருணத்தில் நடக்கும் மீறல்களாக இராசேந்திர சோழனில் பெண்கள் படைக்கப்படவில்லை. அவர்கள் பொய் சொல்கிறார்கள், கணவனை , உறவினர்களை, ஊர்மக்களை , ஏன் பெற்ற மகளைக் கூட ஏமாற்ற துணிகிறார்கள்.  அதையும் தாண்டி பத்தினி வேஷமும் போடுகிறார்கள். மொத்தத்தில் பெண்கள் வேஷதாரிகளாகவே வாழ்கிறார்கள். 

பெண் என்பவள் வெறும் உடல் மட்டும்தானா? ஃப்ராய்டு சொல்லும் உளவியல் கருத்துகளும் ஆண் பெண் உறவு சார்ந்த சிந்தனைகளும் ஃப்ராய்டு என்ற ஆணின் சிந்தனையிலிருந்து வெளீப்படுகின்றன. ஃப்ராய்டின் எண்ணங்களை இயல்புகளை அவர் வாழ்ந்தக் காலமும் அக்கால சமூகத்தின் ஆண் பெண் உறவுகளும்  பாதித்திருக்கின்றன. 

பெண்ணுடலின் காமம் “கத்துவேன் கொல், முட்டுவேன் கொல்?” என்று அலைபாயும். ஆனால் அந்த உடலின் ஒவ்வொரு அசைவுகளையும் தீர்மானிப்பது அவள் மனம். இக்கதைகளை எழுதும் ஆண்மையம் தங்கள் கதைகளின் பெண்ணுடலுக்கு ஒரு மனம் இருக்கிறதாகவோ அந்த மனதில் அவள் ஓர் ஆடவனை விரும்புவதற்கும் அவனோடு தன் உடலைப் பகிர்ந்து கொள்வதற்கும் அவளுக்கு பிரத்தியோகமான சில காரணங்கள், உணர்வுகள் இருக்கும். அது இருக்கும்போதுதான் அவளுடல் பாலியல் மீறலை நடத்துமே தவிர என்னவோ அவள் உடல் அதற்காகவே படைக்கப்பட்டிருக்கும் பண்டம் என்பதால் அல்ல.  இராசேந்திரசோழன் கதைகளில் வரும் பெண்கள் அனைவருக்கும் உடல் மட்டும்தான் இருக்கிறது.  அவள் தன்னுடலை தன் காமத்தை தீர்க்க அவள் தேடுவதும் ஆண் உடலாக மட்டுமே இருக்கிறது. இக்கதைகளில் உடல்கள் மட்டுமே உலாவுகின்றன. ஆணுடல்களுக்காவது வன்மம், ஏமாற்றம் என்று எதாவது உணர்வுகள் இருப்பதாக காட்டுபவர் பெண்ணுடலுக்கு அப்படி எதையும் காட்டவில்லை. இதுதான் ஆண்மைய சமூகம் பெண்ணின் உடலை காமத்தின் இடமாகவும் காமமே பெண்ணாகவும் பார்க்கும் பார்வை இது.  காமமே பெண்ணாக பெண்ணுடலாக இருப்பதால், ஆண் என்ற ஆண்மை பெண்ணுடலை அடக்கி ஆளாதவரை பெண்ணுடல் பசியுடன் அலைவதாகவே காட்டுகிறார்கள்.  எந்தப் பெண்ணும் எந்த ஆணுடனும் உறவு கொண்டு தன் காமத்தை தீர்த்துக் கொள்வதாக காட்டுவதில் பெண்ணும் அவள் உடலும் பலகீனமானது என்பதையும் அப்பெண்ணுடலை ஆணுடல் ஆண்டு அனுபவித்து அடக்கி ஆள்வதையே பெண்ணுடலும் எதிர்ப்பார்க்கிறதாக தங்கள் கதைகளின் பெண்களைக் கொண்டு ஒரு கருத்தியலைக்  கட்டமைக்கிறார்கள்.  ஆண் பெண் உறவில் காமம் என்பது உடலில் ஆரம்பித்து உடலோடு முடிந்துப்போவதாக நினைக்கிறார்கள். அது மனித உறவில் மனசிலும் இருவரின் எண்ணங்களிலும் மன உணர்வுகளிலும் அரும்பி அங்கிருந்துதான் உடலின் இச்சையாக வெளிப்படுகிறது என்பதை வேண்டுமென்றே புரிந்து கொள்ள மறுக்கிறார்கள்.

ஆண் மையப் புள்ளியில் எழுதிய இராசேந்திரசோழனும் அவர் கதைகளும் பெண்ணையும் பெண்ணுடலையும்  மனம் சிந்தனை எதுவுமற்ற ஹார்மோன்கள் மட்டும் சுரக்கின்ற சுரப்பிகளாக மட்டுமே பார்த்திருக்கின்றன.

அதிர்ச்சி தரும் பாலியல் மீறல்களை கதைக்கருவாக கொண்டிருக்கும் இ.சோழனின் பெண்கதைகளில் இப்பாத்திரப்படைப்புகளை வைத்துக் கொண்டு 

அவர் பெண்களைப் புரிந்து கொள்ளவில்லை என்பது மட்டுமல்ல, காமத்தையும் புரிந்து கொள்ளவில்லை என்பது வெளிப்படுகிறது. !

அவர் சிறுகதைகளின் அதிலும் குறிப்பாக உழைக்கும் பெண்கள், நடுத்தர வர்க்கத்தின் பெண்கள் , அவர்களின் வாழ்க்கை அப்பெண்களின்  உணர்வுகள் குறித்த போதாமைகளையும் வெளிப்படுத்துகின்றன. 

**********

✍️புதியமாதவி.

நன்றி 🙏 அம்ருதா மாத இதழ் ஜூன் 2024

கலைஞரின் இந்திய அரசியல்.

 

இந்தியாவின் அடையாளம்

தெற்கிலிருந்து ஆரம்பிக்கிறது!💥

ஞானம் தேடி நடிப்பதற்கு கூட

தெற்கேதான் வந்தாக வேண்டும்!

மாயக்கிழவன்

எம் முப்பாட்டன்

வள்ளுவன் சிரிப்பது

கேட்கிறதா!

💥💥💥

கலைஞருக்கு நன்றி.

ந.மோ.வுக்கும் நன்றி 😊

🙏🙏🙏

இந்திய அரசியலில் கலைஞர் தெற்கின் அரசியலை

வாழ்வியலை மாற்றுக்கலாச்சாரத்தை இந்தியாவின்

அரசியலாகவும் வாழ்வியலாகவும் கலாச்சார

அடையாளமாகவும் கட்டமைக்ககும் முயற்சியைத் 

தொடர்ந்து செய்திருக்கிறார் .

அதன் வெளிப்பாடு தான் குமரிமுனையில் எழுந்து

நிற்கும் அய்யன் திருவள்ளுவரின்  சிலை.

விவேகானந்தர் பாறை

விவேகானந்தர் மண்டபம்

குமரிக்கடல்...

மிகவும் அருமையான இயற்கை சூழல்..

ஆனால் என்ன நடக்கிறது காலப்போக்கில் என்பதை

கலைஞர் கவனிக்கிறார்.

இந்து இந்தி இந்தியா என்ற ஒற்றைக் கலாச்சாரத் தூதர்களில்

ஒருவராக விவேகானந்தரை மாற்றுகிற அரசியல்..

அந்த விவேகானந்தர் பாறை எதை நோக்கி

நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது என்ற அரசியலைக் கவனித்ததன்

வெளிப்பாடு தான் குமரி முனையில் திருவள்ளுவர் சிலை.

அலைகள் மோதும் கடற்பாறையில் பறக்கும் காவிக்கொடி,

வெண் சங்கின் ஒலி, எங்கும் ஆர்ப்பரிக்கும் இந்தி..

வடக்கத்திய கலாச்சாரமே இந்திய கலாச்சாரமாக நம்மை

அழுத்தும்போது மெல்ல மெல்ல திருவள்ளுவர் சிலை

ஈர்ப்பு விசையாக மாறத்துவங்குகிறது.

இந்தியாவின் இருவேறு அரசியல் பாதையை 

இருவேறு கலாச்சாரத்தை இந்த உலகம் அறியட்டும்

என்ற கலைஞரின் பார்வை.. 

மிக முக்கியமான ஒரு அரசியல் பார்வை.

கலைஞர் இந்திய அரசியலில் முன்வைக்கும்

பார்வையாக விரிகிறது.

அதிலும் குறிப்பாக திருவள்ளுவர் வடக்கே இருக்கும்

இம்யத்தைப் பார்த்து நிமிர்ந்து நிற்கிறார்..

இந்தியாவை இமயத்திலிருந்து பார்க்காதீர்கள்

குமரிமுனையிலிருந்து பாருங்கள் என்று

சொல்லாமல் சொல்லும் அழகு..

பாராட்டுதலுக்குரியது.

#புதியமாதவி_2024ஜுன்03

#கலைஞர்_இந்தியஅரசியல்

#DMK_indiacultural_politics

The great day will come

 "The great day and time will come" 🙏

Retd Economics  Prof Dr S Dharmaraj view on my writings.

Thanks Annaa.🙏🙏

💥💥💥💥

Amma, vanakam, sending herewith my short views and comments on your  two books and your interview in the Tamil magazine INIYA UDAYAM.

Let me congratulate to you for your new Novel, 'MUGPHY'. I appreciate that the way, the manner, the style of bringing out the charecteristic  features of the two daughters namely, SaiFunniss and Zeenath of the great Mogal Emperor Aurengzeb, particulatrly in helping Sivaji Maharaj to escape from Muhal prison. That also brings out the inner ideas of Feminism of the auther and implicitely indicates the male domination of those days in the history of  India. The entire presentation of Muhal scenario is highly commendable. 

🦋

As regards the interview given to the journal of Inia-Udayam, it was all quite open, direct, without any hesitation or hiding any facts, the entire passage could be added to as one more feather on your cap of Tamil Literary work. The projecting and focussing of the then prevailing socio- economic scenario of Dharavi, Bombay is scholarly done.

🦋🦋

Thirdly, " Saithiya Bhoomi"is a thought provoking out-come of the author.

After going through the entire book, word by word, letter by letter, nay, syllable by syllable with an indispensible emotion and commotion I give hereunder my humble opinion of Saithiya Bhoomi. The first half of the book, brings out  the evolutionary trend of Marathi land and native people, particularly of the Mahar community. It focusses the circumstances that caused for the emergence of the non-Bhramin movement invoving JothiRao Bhule, the remarkable and valuable contribution of Sahu Maharaj, the advent of Educational Institution, the scholarly contribution of the Great Pandithar Ayothi Dass, the fore-runner of Thanthai Periyar and Baba Saheb Dr.B.R Ambedkar, all that really stimulated the minds of first time reader like me very vibrantly and vehemently. While pursuing further, in to the subject matter the controdictionary as well as controversial ideas of how Chatrapathy Sivaji Maharaj and his Hindu Political Thoughts have been comparably analysed with that of Dravidian Political Philosophy, is another debatable issue. The second  half of Saithiya Bhoomi describes as to how Thanthai Periyar and his dutiful disciple Thiru. C.N. Annadurai of south have been conceptually influenced Dr.B.R.Ambedkar of North. At the end, on the 8th chapter, the auther has very brilliantly explained on how Baba Saheb has become northern periyar and how periyar has become southern Ambedkar. It was quite interesting to the reader that how Annadurai has translated the English speech delivered by Ambedkar into Tamil and the tamil speach delivered by periyar into English to the audiance and participants at the historical public meeting held at Dharavi on 7th January, 1940,for which Dr. Ambedkar presided over the meeting where periyar delivered on  socially significant speech on Brahminical aspects and attitude against non-bramins and down-trodden people of India. I surprised that how painfully, you have collected the required informations, materials, facts, figures and data for the compilation of your remarkable, Saithiya Bhoomi for the past several years by your hard work, is highly appriciable and your style of presentation is highly commendable. We both are very proud of you as our great scholar, perspective thinker and writer during our contemporary period of time. Keep it up your writing work on social and economic issues. The great Day and Time will come that you would be suitably awarded and rewarded. God bless you. 💐