எங்கள் ஆதித்தாயே

யுத்தப் பூமியில்
செத்து மடியும்
சிங்களத்தாயின்
கருவறையிலும்
எங்கள் சிசுக்களின்
உயிர்த்துடிப்பைக் கேட்கும்
ஆதித்தாயின்
கருவறை நாங்கள்

எங்கள் மரணப்படுக்கையில்
உங்களுக்காகவும்
சேர்த்தே வாசிக்கப்படுகிறது
பரிசுத்த வேதாகமத்தின்
வரிகள்:

"எங்கள் ஆதித்தாயே
எங்களை மட்டுமல்ல
அவர்களையும்
சேர்த்தே மன்னித்துவிடு..
ஆயுதம் தாங்கிய
எங்கள் போர்க்கள முடிவில்
புதல்வர்கள் மடிந்த மண்ணில்
வன்புணர்ச்சியில்
வதையுண்ட எங்கள் புதல்வியரின்
கருவறைகளை
உனக்கு காணிக்கையாக்குகிறோம்
யுத்தங்கள் இல்லாத
பூமியில் மட்டுமே
இனிமேல்
பூக்க வேண்டும்
எங்கள் புதல்வியரின்
பூ மடிகள்.

பிரமிடுகளும் குடிசைகளும்

எது தீவிரவாதம்?
கேள்வி ஒன்று.
பதில்கள் கோடானக் கோடி.

ஆயுதம் தாங்கிய
பாதுகாவலன்
அன்னை இந்திராவை
கொன்றது தீவிரவாதமெனில்
அந்த நள்ளிரவில்
டில்லி வீதிகளில்
ரத்தம் சொட்ட சொட்ட
விரட்டி விரட்டி
உயிர்க்கொலைப் புரிந்ததை
.............?



அந்த சீக்கிய இனத்திலிருந்து
ஒரு தலைப்பாகை ம்னிதரை
தலைவராக்கும்
தன்னம்பிக்கை,
ஏன் பிறக்கவில்லை
தமிழ்ச்சாதியின்
பெயரால்?
ராஜிவ்
ஈழம்
தமிழர்
இந்த முக்கோணத்தில்
எத்தனைக் காலங்கள்
எங்களை
ஏமாற்ற முடியும்?

எந்தக் கொலைக்கும்
சொல்லப்படும்
காரணங்கள்
வாழ்க்கையின்
அர்த்தம் இழந்துப் போன
பிரமிடுகள்.

எங்கள் தேசத்தலைவர்களே...
பிரம்மாண்டமான
உங்கள் பிரமிடுகளின்
இடிபாடுகளுக்கு நடுவிலிருந்து
எட்டிப்பாருங்கள்
அப்போதுதான்
தெரியவரும்
புதைந்து போன
அரசாணைகளைவிட
மேன்மையானது
ஜீவனுள்ள
எங்கள் குடிசைகளின்
அணிவகுப்பு.

இந்திய தேர்தல்முறை சீர்திருத்த பயணத்தை நோக்கி....

பன்னாட்டு கருத்தரங்கு
------------------------


இடம்: வங்கதேசத்து தலைநகர் டக்காவின் ஹோப் பவுண்டேசன் கருத்தரங்க மையம்.

நாள்: 2008, அக்டோபர் 7 - 10 வரை

நிகழ்ச்சி ஏற்பாடு: தும்குர் கர்நாடகா, இந்தியாவில் "REDS" -( Rural education for development society)
திரு.எம்.சி.ராஜ் & ஜோதிராஜ்.

நிகழ்ச்சி ஒருங்கிணைப்பு: அர்ச்சனா

பங்குபெற்றவர்கள்: ஜெர்மன். தாய்லாந்து, பாகிஸ்தான், வங்கதேசம் இவர்களுடன் இந்தியாவின் அனைத்து மாநிலங்களிலிருந்தும் பிரதிநிதிகள்.



முதல் நாள் நிகழ்ச்சியை பாகிஸ்தானிலிருந்த வந்திருந்த தோழமை திருமிகு கலாவந்தி ராஜா விளக்கேற்றி துவக்கிவைத்தார்.
எம்.சி.ராஜ் அவர்கள் ஆங்கிலத்தில் எழுதியிருக்கும் "Dalitocracy" நூலை தாய்லாந்திலிருந்து வந்திருந்த முகமது அப்டுஸ் சபுர் வெளியிட முதல் பிரதியை பாகிஸ்தானிலிருந்த வந்திருந்த கலாவந்தி பெற்றுக்கொண்டார்.





சிறப்புரை ஆற்றிய வால்டர் ஹான் (Mr.vaaldar Hahn) தேர்தல் முறை சீர்திருத்தம் குறித்து தெளிவான கருத்தை முன்வைத்தார்.

தேர்தல் சீர்திருத்தம் தேவையில்லை - என்பார் சிலர்

இது ஒரு பகற்கனவு - என்று சிரிப்பார் சிலர்.

இது நல்ல திட்டம் தான் ..ஆனால் மாற்றத்திற்கு நீண்ட காலம் தேவைப்படும் - என்று எண்ணக்கூடும் சிலர்.

இப்படி இத்திட்டம் குறித்து ஏழும்-எழ இருக்கும் பல்வேறு கேள்விகளின் ஊடாக பயணம் செய்து தன் கருத்தை மிகவும் ஆணித்தரமாக முன்வைத்தார் வால்டர்.
பாபாசாகிப் அம்பேத்கர் 1922ல் ஜெர்மனில் 6 மாதங்கள் தங்கியிருக்கிறார்.எனினும் ஜெர்மனியின் தேரதல் முறையைப் பற்றி எவ்விதமான அவர் பதிவுகளுமில்லை. இங்கிலாந்தில் நிலவும் தேர்தல் முறையை அப்படியே விடுதலைப் பெற்ற
இந்தியாவும் ஆங்கிலேய ஆட்சியின் எச்சமாய் தன்னுள் பதித்துக் கொண்டதும் அத்தேர்தல் முறையால் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களும் சிறுபான்மையினரும் அரசியல் அதிகாரத்தை இழந்து நிற்கும் அவலமும் ஏற்பட்டது
என்பதை நோக்கியே மூன்று நாட்கள் கருத்தரங்கும் நகர்ந்தது.

முனைவர் பேராசிரியர் அஷிட் டத்தா (Hannover University, Germany) அவர்கள் ஜெர்மனியின் தேர்தல் முறையை விளக்கமாக புள்ளிவிவரங்களுடன் முன்வைத்தார்.
அரசியல் கட்சிகள் தங்களுக்கான நிதியில் 50% அரசிடமிருந்து பெறுகின்றன என்றும்
சுயேச்சே வேட்பாளர்கள் தேரதலில் நிற்க ஜெர்மன் தேர்தல் முறை அனுமதித்தாலும் இன்றுவரை-
கிட்டத்தட்ட 20, 30 வருடங்களில் அப்படி யாரும் சுயேச்சை வேட்பாளர்கள் தேர்தல் களத்திற்கு
வரவில்லை என்று சில ஆச்சரியமூட்டும் செய்திகளைப் பகிர்ந்து கொண்டார்.

முனைவர் பேராசிரியர் வோல்கர் வோன் பிரிட்விட்ஷ் (Dr.Volkwer Von Prittwitz, Berlin University, Germany)
ஜெர்மனில் நிலவும் தேர்தல் முறையுடன் இந்திய தேர்தல் முறையை ஒப்பிட்டு நடைமுறையில் இருக்கும் சாதக பாதகங்களை அட்டவணையிட்டு விளக்கினார்,
இந்தியாவின் ஓட்டு வங்கிகளாக இருக்கும் மக்களின் 50% க்கு மேற்பட்டோர் கல்வி அறிவில்லாதவர்கள் தான் எனினும் இந்த ஓட்டு முறையப் புரிந்து கொள்ளும் அளவுக்கு பொதுஅறிவு இல்லாதவர்கள் இல்லை.
எனக்கு அவர்கள் மீது நம்பிக்கை இருக்கிறது என்று தன் கருத்தை எடுத்துரைத்தார்.

முனைவர் சாய்நாத் செளத்திரி இந்திய தேர்தல் முறையில் எம்மாதிரியான மாற்றங்களைச் செய்யமுடியும் என்று மிக நீண்ட தன் ஆய்வுரையை ,முன்வைத்தார். இந்திய தேர்தல் முறையுடன் ஐரோப்பிய அமெரிக்க ஆசிய நாடுகளின் தேர்தல் முறைகளில் தேர்ந்த பயிற்சியுடைய சாய்நாத் அவர்களின் ஆய்வுகளும் அனுபவமும் கருத்தரங்கின் எதிர்காலத் திட்ட்டங்களுக்குப் பெரிதும் துணிநிற்கும் என்று உறுதி சொல்லமுடியும்.

தாய்லாந்தின் முகமது சபுர் தாய்லாந்து நாட்டின் முடியாட்சி வரலாற்றையும் தேர்தல் முறைகளையும் விளக்கியதுடன் வங்கதேசத்தவரான அவர் வங்கதேசத்து தேர்தல் நிலவரம், எதிர்காலம் குறித்தும் தன் கருத்துகளை முன்வைத்தார்,.சிறுபான்மையினர் அரசியம் அதிகாரப்பகிர்வு இந்தியாவில் மட்டுமல்ல
உலகின் பல்வேறு நாடுகளிலும் ஏற்படுத்தியிருக்கும் பிரச்சனைகளைக் குறித்தும் பேசினார்,.

பாகிஸ்தானில் நிலவும் இந்து -முஸ்லீம் பெருந்தீயில் அடையாளமின்றி போகும் தலித்திய குரலை முன்வைத்தார் பாகிஸ்தானிலிருந்த வந்திருந்த தோழி கலாவந்தி ராஜா.
பாகிஸ்தானில் தலித்துகள் 2.7 மில்லியன் என்றும் இந்து சிறுபான்மையினரில் 75% தலித்துகள் என்றும் இருப்பதைச் சுட்டிக்காட்டிய கலாவந்தி சிறுபான்மையினர் என்ற தளத்தில் இட ஒதுக்கீடு பெறும் இந்துக்கள் தலித்துகளுக்கான இடத்தைக் கொடுப்பதில்ல்லை என்ற உண்மை நிலவரத்தையும் சொன்னார்.
இன்றுவரை ஒரு தலித் பெண் கூட பாகிஸ்தான் பாராளுமன்றத்திற்குள் உறுப்பினராக நுழையவில்லை என்ற உண்மையையும் போட்டுடைத்தார்.
ஜினனா பாகிஸ்தான் சட்டத்துறை அமைச்சராக நியமித்த ஜோகேந்தர் நாத் மண்டல் ஒரு தலித் என்பதையும் நினைவு கூர்ந்து அதன் பின் வந்த அரசுகளில் காணாமல் போய்விட்ட தலித்துகளின் இடத்தையும் சுட்டிக்காட்டினார்.





இந்திய மாநிலப் பிரதிநிதிகளும் கட்டுரைவாசித்தனர். பலர் கருத்தரங்கில் பல்வேறு கேள்விகளுடன் தங்கள் கருத்துகளை முன்வைத்தனர்.

இந்திய தேர்தல் களத்தில் ஒட்டுமொத்தமாக 30% மேல் வாக்குகள் பெற்ற காங்கிரசு கட்சி எதிர்க்கட்சியானதும் 28% வாக்குகளுக்கும் குறைவாகவே வாக்குகள் பெற்ற பாரதிய ஜனதா கட்சி ஆட்சியமைத்ததும் உலகின் மிகப்பெரிய ஜனநாயக நாடு இந்தியா என்ற இந்தியாவின் சர்வதேச ஜனநாயக முகத்தை
கேலிக்கூத்தாக்கி இருக்கிறது!

அதுமட்டுமல்ல.... பல்வேறு வேட்பாளர்கள் போட்டியிடும் ஒரு தொகுதியில்
மொத்த ஓட்டுகள் - 100,000 என்றால்
வெற்றி பெற்ற வேட்பாளர் பெற்ற ஓட்டுகள் : 15,000.
மற்ற வேட்பாளர்கள் பெற்ற ஓட்டுகள் முறையே
14000
13000
12500
11000
10500
10000
8500
5500

அப்படியானால் மற்றவர்களுக்கு ஓட்டுப்போட்ட 85000 வாக்காளர்களின் கருத்து முடிவை இந்திய தேர்தல் முறை
உதாசீனப்படுத்துகிறது!
மக்கள் தீர்ப்பே மகேசன் தீர்ப்பு என்று உரக்க குரல் கொடுக்கும் இந்தியாவின் மக்களாட்சி உண்மையான
மக்கள் ஆட்சிதானா???

இந்திய மக்களாட்சி ஒரு சில முதலாளிகளின் கைக்குள் அடங்கும் பாவையாகிவிட்டதையும்
இந்திய தேர்தலும் விதிமுறைகளும் அவைகளுக்கு சாதகமாக இருப்பதையும் இக்கருத்தரங்கு மிகத்தெளிவாக முன்வைத்தது.

இந்திய தேர்தல் முறை மாற்றப்பட வேண்டும்
என்பதில் பங்கு பெற்ற அனைவருக்கும் கருத்து வேறுபாடில்லை. எனினும்,

எப்படி? எந்த முறையை முன்மாதிரியாக எடுத்துக்கொள்வது?
எம்மாதிரியான களப்பணிகள் தேவைப்படும்,
சிறுபான்மையினரின் கூட்டமைப்பு சாத்தியமா?
சாத்தியம் என்றால் அதற்கான திட்ட வரைவுகள் என்ன?

இப்படி எண்ணிலடங்கா கேள்விகள் எழத்தான் செய்கின்றன.
10 ஆண்டுகள் என்று ஒரு காலவரையறையை முன்வைத்து எதிர்கால திட்டங்களை
முன்வைத்த அர்ச்சனா இத்துடன் தொடர்புடைய தேவையான பிற திட்டங்களையும்
ஒருங்கிணைப்பார் என்று நம்புகிறேன்.
மீண்டும் மீண்டும் இத்தேர்தல் சீர்திருத்தம் தலித்துகளின் அரசியல் அதிகாரப்பகிர்வுக்காக மட்டுமல்ல
என்று ஒலித்தக் குரல் ஒரு நெருடலை ஏற்படுத்தத்தான் செய்தது. என் போன்றவர்களுக்கு..
ஏனேனில் மீண்டும் மீண்டும் நாம் ஏமாறக்கூடாது என்பதில் கவனமாக இருக்க வேண்டும்.
திரு எம்.சி ராஜ் & ஜோதிராஜ் இருவரின் தலித்திய சிந்தனைகளும் எழுத்தும் அந்த இணையர்
இக்கருத்தில் கவனமாக இருப்பார்கள் என்ற நம்பிக்கையை என்னுள் ஏற்படுத்தி இருக்கிறது
என்பதையும் நான் பதிவு செய்வதில் பெருமை அடைகிறேன்.

இந்திய மக்களாட்சியில் எங்கள் முகங்களுடன் எங்கள் குரல்களும்
ஒலிக்கும் காலம் வெகுதொலைவில் இல்லை.

காவிய மாந்தர்களின் ஊடாக பயணிக்கும் மனித முகங்கள்

சீதை அசோகவனத்தில் பல இரவுகள் கண்விழித்து ஒருநாள் தானும் அறியாமல் தூங்கிவிட்டாள்"
ராஜாஜி தன் சிறுகதையான பச்சதாபம் கதையை இப்படித்தான் ஆரம்பிப்பார். கம்பனின் சுந்தரகாண்டத்தை
யதார்த்த பாணியில் சிறுகதையாக்க முயற்சி செய்திருப்பார். இதிகாச பாத்திரங்களை அவர்களுக்கான
அவதார அடையாளங்களை விலக்கி அல்லது மறுபார்வையில் விமர்சித்து சாதாரண பொதுஜனப் பார்வையில்
பார்க்கும் கதை முயற்சிகள் புராண இதிகாச காலத்தில் இருந்தே தொடந்து வந்து கொண்ட்டிருக்கின்றன.

நாட்டுப்புறக்கதைகளில் உலாவும் பாண்டவர்கள், கண்ணபிரான், த்ரெளபதை, சீதாப்பிராட்டி, ஸ்ரீராமக்கதைகள்
செவ்விலக்கியங்களில் படைக்கப்பட்டிருக்கும் பாத்திரங்களுடன் முரண்படும் இடஙகள் நிறைய உண்டு,.
இராமாயணமும் மகாபாரதமும் இந்திய மொழிகளில் இன்னும் பலநூறு ஆண்டுகள் மறுவாசிப்பிலும்
முரண்களிலும் மாறி மாறி முகம் காட்டி பன்முகத்தன்மையுடம் பயணித்துக் கொண்டே இருக்கும்.
1930, 40களில் சிறுகதை ஆசிரியர்களுக்கு இதிகாச பாத்திரங்களை சம்ப்வங்களை நவீன மதிப்பீடுகளின்
பார்வையில் திரும்பப்படைப்பது என்பது ஒரு பாணியாகவே இருந்துள்ளது என்று குறிப்பிடுகிறார்
எழுத்தாளர் ராஜ் கெளதமன். (புதுமைப்பித்தன் எனும் பிரம்மராக்ஷஸ். பக் : 25)
மணிக்கொடி கால எழுத்தாளர்களுக்கு அகல்யை கதைப்பாத்திரம் மிகுந்த கற்பனா சக்தியைத் தூண்டியதாக
இருக்கிறது. ராஜாஜியின் அகலிகை கதை, சிட்டியின் மாசறு கற்பினாள், ச து சு யோகியாரின்
அகலிகை காவியம், கு.ப.ராவின் அகலிகை நாடகம், புதுமைப்பித்தனின் புகழ்பெற்ற சாபவிமோசனம்
என்று இந்த வரிசைப் பட்டியல் நீளும். இந்த வரிசையில் பாவண்ணன் படைப்புகளை அணுகியது ஏதோ
எதேச்சையான செயலாக இல்லை என்பதை இப்போது உணர்கிறேன். திண்ணை இணைய இதழில்
தொடர்ந்து பாவண்ணனின் பக்கங்களை வாசித்திருந்தாலும் அதிலெல்லாம் ஏற்படாத பிரமிப்பு
அவர் செய்திருக்கும் கன்னட நாவலின் ஒரு மொழியாக்கத்தில் ஏற்பட்டது என்பது தான் என்னளவில்
உண்மை.

கன்னட நாவலாசிரியர் பைரப்பாவின் பருவம் நாவல் திரெளப்தையின் பார்வையில்
சொல்லப்பட்டிருக்கும் மகாபாரதக் கதையும் அதனுடன் பின்னிபிணைந்துள்ள இந்திய மண்ணின்
இனவரலாறும். எந்த ஒரு மொழியாக்கத்தையும் இட்லியை அளவாக ஊற்றி அவித்தெடுக்கிற வேலையல்ல.
அந்த மூலக்கதை அதன் கருத்து வீச்சு நடை பாத்திரங்கள் முரண் இப்படியாக அனைத்திலும் தன்னை
முழுவதுமாக கரைத்துக் கொள்ளும்போது தான் பருவம் மாதிரியான பிரமிப்பூட்டும் படைப்புகளை
வசப்படுத்தி மொழியாக்கத்தில் வெற்றி பெற முடியும்.. இந்தப் பிரமிப்புதான்
இதே நேர்க்கோட்டில் பாவண்ணன் படைப்புகளையும் பார்க்கத் தூண்டிய காரணமாக இருக்கும்
என்று நினைக்கிறேன்.

பத்துத் தலை ராவணனும் ஆறுதலை சுப்ரமண்யனும் உடற்கூறு நூலுக்குப் புறம்பான அபத்தமாக
இருக்கலாம். ஆனால் ஒரு கொள்கையை இலட்சியத்தை உணர்த்தக் கூடியது. அதுதான் கலையின் இலட்சியம்
என்று சொல்லுவார் புதுமைப்பித்தன்.

"நீச்சல் தெரியலேன்னு எனக்கு வருத்தமா இருக்குடா சங்கர்"
-எதுக்கு
"நீந்திக்கினே போயி சூரியனைத் தொடரத நெனச்சாலே எவ்ளொ சந்தொஷமா இருக்குது தெரியுமா"
-சைன்ஸ் படிச்சிட்டு இப்படிப் பேசலாமா

"சைன்ஸ் கெடக்கட்டும்டா. குப்ப. கற்பனையே இல்லாம ஆக்கிடுச்சி. க்டல் அகலம், சுரியன் உழற
மாதிரி தெரியற நாடகம் , உலகம் சுத்தறது எல்லாம் தெரியும்டா.தெரிஞ்சிக்கிணெ மறக்கச் சொல்றேன்.மறந்துட்டு
நெனச்சிப் பாரு. ஆஹா ஒடம்பே சிலித்துப் போவுதுடா "
சிலுவை சிறுகதையில் சிலுவை சொல்லும் அறிவியலும் புனைவியலுக்குமான வியாக்கியானம் இது.

புராணக் கதைகளை மறுவாசிப்பு செய்யும் பொது கதாசிரியன் முரண்களின் ஊடாகவே பயணிப்பதைக்
காணலாம். ஒரு பக்கம் புராண இதிகாசம் கட்டி எழுப்பியிருக்கும் பாத்திரங்களும் அதில் படிந்திருக்கும்
சமூக மதிப்பீடுகளும். அதையே இன்றைய எழுத்தாளன் சமூக மதிப்பீடுகளின் ஊடாக கண்டு
புதிய புதிய காரணங்களைக் கற்பித்தும் பெரும்பாலும் பழைய மதிப்பீடுகளை உடைத்து எறிந்தும்
வெளிவருகிறான். புனைவுகளின் வழியாக சமூக மதிப்பீடுகளின் இன்றைய யதார்த்த நிலையைக்
காட்டுவதுதன் மூலம் கலை > அறிவியல் என்ற முரண்களே படைப்புகளின் தளமாக
அமைவதைக் காணலாம்.

"இன்னும் ஒரு கணம்" கதையில் காமத்தை உடலியல் உளவியல் என்ற அறிவியல் பார்வையில்
அணுகி துரியோதனன் இழந்தப் போன அந்த ஒரு கணத்தைப் பற்றி எழுதியிருப்பார்.
காமத்தைப் பெருகிவரும் உடலிச்சையை அவன் அறிவு கட்டுப்படுத்தி இருந்தால் அந்த ஒரு கணம்
மகாபாரதக்கதையை மாற்றிப் போட்டிருக்கும். திரெளபதை ஐவருக்குப் பத்தினியாகாமல்
நூறுபேருக்கும் பத்தினியாகி இருப்பாளோ என்னவோ. அந்த ஒரு கணம், அந்த ஒரு துளி
கை நழுவிப் போனதால் என்னவெல்லாம் நடக்கிறது. அந்த ஒரு கணம் எப்படி இருந்தது..
என்பதுதான் கதை. துரியோதனனுக்கு வில்லைத் தொடும்போது "ஏதோ ஓர் உடலின்
சதைப் பாகத்தைத் தீண்டியதைப் போலச் சிலிர்த்தது. அதெ நேரத்தில் சுனைநீரைத் தீண்டியதைப்
போலக் குளீர்ச்சியாகவும் இருந்தது.. வெடித்து விடுவதைப் போல இதயம் படபடத்தது" என்று
விவரிப்பார் பாவண்ணன்.
துரியோதணன் கிட்டத்தட்ட வில்லை வளைத்து நாணை தொடும் நேரம் அது என்பதை
"அடிவயிற்றைச் சுருக்கி மூச்சை அடக்கி உடலின் முழுச் சக்தியையும் விரல்களுக்கு
கொண்டுவந்தான். எண்ணங்களுக்கேற்ப விரல்கள் இயங்கின. நாணின் முனை வில்லின்
முனையைத் தொட்டுவிட்டது.. இழுத்துக் கட்டி முடிச்சிட இன்னும் சற்றே வில்லை வளைக்க
வேண்டி இருந்தது" அவ்வ்ளவுதான்...
இதெல்லாம் அந்தக் காட்சியை நம் கண்முன் நிறுத்தும் வர்ணனைகள். பொதுவாக இதில் ஓரளவு
எழுத்துப் பயிற்சி பெற்ற எல்லா எழுத்தாளர்களும் வெற்றி பெறலாம். ஆனால் அந்த கணத்தில்
அவன் உணர்வை, வெற்றியை அவனிடமிருந்த பறித்த அந்த கண நேர உணர்வு பேரலையை
எழுத்தில் வடிக்கும் போது அந்த கணம் ஒவ்வொரு படைப்பாளிக்கும் பெரும் சவாலாகவே
இருக்கிறது. இந்தச் சாவாலை பாவண்ணனின் இக்கதை மிகவும் வெற்றிகரமாக
தன் கையகப்படுத்தி இருக்கிறது. இந்த ஒரு கணம் பாவண்ணனின் படைப்புலக
வெற்றி என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.
வில்லை வளைக்க வேண்டியதுதான் பாக்கி.. அப்போது
"கிருஷ்ணையின் மூச்சுக்காற்றும் வியர்வை மணமும் நுகரக்கூடிய நெருக்கத்தில் இருப்பவைப் போல
தோன்றின. காந்தமாக ஈர்த்தன அவள் கண்கள். காதோரத்தில் அலைந்தது குழல்கற்றை. சின்னப் ப்ழத்துண்டுகளைப் போன்ற உதடுகள்.
அவற்றுக்கு மேலே பூத்திருந்த பூனைமயிரின் வரிசை. எல்லோமே
எதிரிலே காணபதைப் போல தோற்றம் தந்து மறைந்தன. கன்னத்துடன் கன்னம் இழைபடுவதைப் போல
ஓர் உணர்வு. ஒரு வேகம். விரல் நரம்புகளில் முறுக்கேறியபடி இருந்தது. இளகி இளகி நாண் இழுபட்டது.
தலைமீது ஒரு பெரிய பாரம் இறங்கி அழுத்தியதைப் போல இருந்தது. ஒரு கணம் முழுக்க அந்த உணர்வு
நீடித்தது. "
இந்த வரிகள் முழுக்க முழுக்க ஓர் ஆணின் பாலியல் இச்சையில் புணர்ச்சியில் நிகழும்
உடலியல் உணர்வுகளும் மாற்றங்களும். அடுத்து வருகிறது

"விரல்களின் இடையே எஞ்சிய நாணின் நீளத்தை மறுநுனியில் பூட்டுவதற்குள் அக்கணம் உடைந்துவிட்டது.
அடுத்தக் கணமே ஒரு யானை தும்பிக்கையால் வளைத்தெடுத்துப் பூமியிலே வீசியதைப் போல
தரைமீதி விழுந்தான் துரியோதனன்"

வாசகனை அந்தக் கணநேர உணர்வுக்குள் மூழ்க வைக்கும் வரிகள் இவை. (கடலோர வீடு பக் 52)

புராணக்கதைகளின் ஊடாக படைப்பாளி சில தத்துவ விசாரணைகளில் இறங்கிவிடுகிறான்.
"பிரிவு" கதையில் மகாபாரதக் கதைப் ப்டைத்த உலகமகா கவிஞன் வியாசர் தன் மகன் சுகர் வயதானக் காலத்தில்
தன்னைவிட்டுப் ப்ரிந்து செல்லக் கூடாது என்று மகனுடன் வாதிடுகிறான்.
வாக்குவாதம் என்று வந்திவிட்டாலே அதில் மனிதன் படைத்திருக்கும் தத்துவங்களை மனிதனே
மறுவாசிப்பு செய்ய நிறைய வாய்ப்புகள் அமையும். இக்கதை முழுக்க முழுக்க பின்நவீனத்துவத்தை
ஒட்டி என்ன இருக்கிறது உலகத்திலே, எல்லாம் வென்றபின் எஞ்சி நிற்கும் வெறுமை என்ற
தளத்தில் கட்டப்பட்டிருகிறது.
"மோட்சம் என்பது மிகப்பெரிய கனவு மகனே. ஒரு போதும் ஒரு உயிரும் அங்கே செல்ல முடியாது.
மனித குலம் தோன்றிய காலத்திலிருந்து இந்தக் கனவு ஒரு வியாதிப் போல பீடித்துக் கசக்குகிறது.இந்த
உலக உறவை உதற முடியாதடா மகனே. தாய், தந்தை, மகன் உறவு , சுற்றம் இவைதான் உண்மை.
மோட்சம் என்ற ஒன்று இல்லவே இல்லை. உலக உறவை விஷமாக வெறுத்த யாரோ ஒரு ஆதிக் கிறுக்கன்
கண்ட கனவு மோட்சம்" என்கிறான் வியாசன். கண்ணபிரானின் பகவத்கீதைக்கு உரைவடிவம் கொடுத்த
வியாசனைக் கொண்டு மோட்சத்தைப் பற்றி இப்படி சொல்லவைப்பதன் மூலம்
மோட்சம். வீடுபேறு இத்தியாதிகளைப் பற்றிக் கவலைப்படாத கடவுளுக்கு முன் பிறந்த
ஆதிவாசிகளின் குரலாக , ஆத்த்தமிழரின் குரலாக விரிந்த விவாதத்துக்குரிய தளத்திற்கு
கதையை நகர்த்திச் செல்கிறார் பாவண்ணன்.

மகாகாவியத்தைப் படைத்த அவன் தன் படைப்பு அனுபவத்தையும் சொல்லுகிறான்.
இரண்டு மரங்கள் விழுந்தக் காட்சி பாண்டவர்களையும் கவுரவர்களையும் வியாசருக்கு நினைவூட்டுகிறது.
" என் மனம் தெம்பை இழக்கும் போதெல்லாம் மறுபடியும் மறுபடியும் மரங்கள் விழுந்த காட்சியை
மனசுக்குள் வரவழைத்து உத்வேகத்தைக் கூட்டிக் கொள்வேன்" என்கிறான்.
பாவண்ணன் தன் படைப்பனுவத்தையே வியாசரின் படைப்பனுபமாக்கி காட்டியிருக்கிறாரோ
என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது.
"ஒரு சம்பவம் நிகழும் கணத்தில் மனத்தளவில் அதன் தாக்கம் வலிமையாக இருக்கிறது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக
அது பின்னோக்கி நகர்ந்து எங்கோ ஒரு மூலையில் தேங்கி நிற்கிறது. கால நகர்வில் கசப்பும் இனிப்புமற்று
அசைபோட்டு அசைபோட்டு மற்றவர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ளத்தக்க ஓர் அனுபவப்புள்ளியாக மாற்றம்
பெறுகிறது. அசைபோடப்படும் ஒரு புள்ளி ஏதொ ஒரு தருணத்தில் விசித்திரமான வகையில் வேறொரு
அர்த்தத்தைக் கொடுக்கிறது. வேரொரு புதிரை அவிழ்க்கிறது. ஒரே ஒரு கணமேனும் நம்மை வேறொன்றாக மாற்றி நிறுத்துகிறது.
அத்தகு கணங்களே ஒருவர் வாழ்வில் மகத்தானவையாக இருக்க முடியும்" என்று
சொல்வதுடன் ஒப்பு நோக்கிப் பார்க்க வைக்கும் வரிகளாக அமைந்துள்ளன.

புராணக்கதையின் பாத்திரங்களை தன் புனைவுகளுக்குள் இழுத்துவந்து பாத்திரங்களின்
செயல்பாடுகளுக்கும் கதையின் நிகழ்வுகளுக்கும் வேறொரு பரிமாணத்தைக் காட்டுவது
இன்னொரு வகை. அந்த வகையில் அமைந்துள்ளது "சாபம்" சிறுகதை.
வருசத்துக்கு ஒருமுறை சரயு நதியில் நீராடி சரயு நதிக்கு நன்றி சொல்லும் திருவிழாவில்
கலந்து கொள்ள விரும்பும் வயதான தந்தை. தந்தையின் விருப்பத்தை நிறைவு செய்யும்
மகன் லிங்கேஷ்வரன். ஆனால் அதே சரயு நதியில் நீராட பூசை செய்ய பட்டத்து அரசி
சீதையும் வருகிறாள். அவளைப் பார்க்க நெருக்கித் தள்ளும் கூட்டத்தில் சிக்குண்டு
அப்பாவி மக்கள் பலியாகிறார்கள். லிங்கேஷவரனும் தன் தந்தையை இழந்துவிடுவதுதான்
கதை. இழப்புக்கு அரசு வருத்தம் சொல்கிறது.

"செத்துக்கொண்டே இருக்க ஒரு மக்கள் கூட்டம். வருத்தப் பட்டுக்கொண்டே இருக்க ஓர் அரசு.
அரசியலில் கற்றுக் கொண்டது இதுதானா லட்சுமணரே"
சீதை.. " உனக்கு மகாராணி எனக்கு கொலைகாரி"
அரண்மனை முகம் என்றாலே ஆவென்று வாயைப் பிளக்கிற கூட்டம் இது. இங்கு மகாராணி
நீராட வந்தது வீணான விளம்பரம்"
கதையின் போக்கும் நறுக்குத் தெறித்த மாதிரி லிங்கேஷ்வரன் கேட்கும் கேள்விகளும்
புராணக்காலத்து நிகழ்வு மட்டுமல்ல. சமகாலத்திய அரசியல் விளம்பர உலகத்தை நோக்கி
வீசப்பட்டிருக்கும் கூராயுதம்.
சீதை முடியிழப்பதும் அவள் வாரிசுகள் தந்தை அறியாமலேயே வளர்க்கப்படுவதும்
லிங்கேஷ்வரன் இட்ட சாபம் என்று புராண நிகழ்வுக்கு புதுக்காரணம் சொல்வதாக
கதை முடியும்.
இக்கதையை வாசித்தவுடன் ஒரு உண்மைச் சம்பவம் நினைவுக்கு வந்தது.
மும்பையில் 11/7/2006ல் நடந்த தீவிரவாதிகளின் வெடிகுண்டு தாக்குதல் முடிந்தப் பின்
மறுநாளே உள்துறை அமைச்சரும் எந்த அமைச்சராகவும் இல்லாமல் ஆனால் எல்லா
அமைச்சர்களை விடவும் சர்வ அதிகாரம் படைத்த சோனியாகாந்தி அவர்களும் மும்பைக்கு
உடனே வந்தார்கள். ஒவ்வொரு மருத்துவமனைக்கும் போய் அடிபட்டவர்களுடன் பேசி போஸ் கொடுக்க..
அதை செய்தியாக்க அவர்கள் பின்னாலேயெ ஓடிக்கொண்டிருந்தது மும்பையின் ஊடகங்கள்.
அவர்களின் அந்த வருகையும் அதனால் பொதுமக்களுக்கு ஏற்பட்ட பாதிப்புகளும் சொல்லி மாளாது.
தன் உறவுகளின் இழப்ப்புக்காக அழுதுக் கொண்டிருக்கும் மக்களுக்கு நடுவில் ஒருவேலை
எங்காவது அடிப்பட்டு மருத்துவமனையில் பிழைத்திருப்பானொ என்று நம்பிக்கையுடனும் அங்குமிங்கும்
அலைந்த மக்களை வேறுவழியின்றி காவல்துறை விரட்டியது மிகப் பெரிய அவலம்.
மறுநாள் பத்திரிகையில் மும்பை காவல்துறை அதிகாரி " இம்மாதிரியான சம்பவங்கள்
நிகழ்ந்து உடனேயே எல்லா பெருந்தலைவர்களும் சம்பவ இடத்திற்கு வருவதன் மூலம்
நிலைமை இன்னும் மோசமாகிறது. அவர்களுக்கான பாதுகாப்ப்பு என்ற இன்னொரு
பெரும்சுமையும் காவல்துறை மீது சுமத்தப்படுகிறது என்று வருத்தப்பட்டிருந்தார்.


போர்க்களம் சிறுகதை பாற்கடலைக் கடைந்த கதைதான். கதை முழுக்க அசுரர்கள் தேவர்களால்
எப்படி எல்லாம் ஏமாற்றப்பட்டார்கள் என்பதுதான். க்தையில் வெளிப்படையாக எங்குமே வர்க்கப் பிரச்சனையோ
சாதிப்பிரச்சனையோ இனக்குழு பிரச்சனையோ பேசப்படவில்லை. ஆனால் இந்த தளங்கள் அனைத்திலும்
பொருந்தி வரும் பன்முகத்தன்மையுடன் இக்கதையை நகர்த்திச் சென்றிருக்கிறார் பாவண்ணன்.
பாவண்ணன் கதைகள் பெரும்பாலும் இப்போக்கிலேயே படைக்கப்பட்டுள்ளன.
அசுரர் குலத்தைச் சார்ந்த ராகு தன் இனத்தைப் பார்த்து பெருமை கொள்கிறான்.
"ஓரமாய் ஒதுங்கி நின்று இறுகி நெகிழும் உடல் தசைகளையும் தோல் வலிமையையும் கட்டான
உடல் வனப்பையும் பார்த்ததும் உலகிலேயே முக்கியமான குலம் நம்முடையதெ என்று தோன்றிய
பெருமையால் விம்மியது அவன் மனம். அவர்கள் தொடாமல் உலகில் எக்காரியமும் இல்லை.
அவர்கள் வலிமைதான் உலகையே தாங்கிக் கொண்டிருக்கிறது"
உலகில் எல்லாவற்றையும் உருவாக்கும் இனம் அடிமைப்பட்டும் ஏழையாகவும் ஒடுக்கப்பட்டும்
இருக்கின்ற இனவரலாற்றை இதில் நாம் மறுவாசிப்பு செய்து கொள்ள முடியும்.

அமுதக்கலசத்தை மகாபலி மோகினியிடம் கொடுத்தது ஏன் என்று சொல்லும்போது
அசுர குலத்தின் வாழ்க்கை மதிப்பீடுகள் எவ்வளவு மேன்மையானது என்றும்
ஏமாற்றிய தேவர் குலத்தின் மதிப்பீடுகள் எவ்வளவு கீழ்த்தரமானது என்றும்
புரிய வைப்பதன் மூலம் வாழ்வியல் அறங்களும் மனித குல
மேல் > கீழ் , உய்ர்ந்தவர் > தாழ்ந்தவர்/தாழ்த்தப்பட்டவர் ப்ரிவுகளுக்கும்
உள்ள முரண்பாடுகளை மறுவாசிப்புக்கு உட்படுத்துகிறார்.

"பிடுங்கிக் கொண்டு ஓடியது நம் அவநம்பிக்கையைப் புலப்படுத்த மட்டும்தான். நாமே குடித்து நாம் மட்டுமெ
அமரர்களாக வேண்டும் என்கிற பேராசையால் அல்ல. பாவம். உழைத்தே அறியாத தேவர்கள் நம்முடன்
சேர்ந்து உழைத்திருக்கிறார்கள். உழைப்பின் பலன் உரியவர்களுக்குக் கிடைப்பதில்லை என்பது தானே
காலம் காலமாக நாம் பேசி வரும் பேச்சு? அவர்களுக்குத் தராமல் நாம் மட்டுமே அமுதம் பருகினால்
வாய்ப்பு கிடைத்தால் நாமும் அவர்கள் போல நடப்பவர்கள் தாம் என்று இன்னொருவர் நம்மைச் சுட்டிக்
காட்டிப் பேச வழி செய்து தராதா?"
மகாபலியின் கூற்றாக இங்கே பேசப்படுவது வெறும் அசுரர்குல பெருமை மட்டுமல்ல.

காற்றில் கரைந்து வரும் குரல் கதை புராணக்கதையிலிருந்து பாவண்ணன் எடுத்துக் கொண்டிருக்கும்
பெண்ணியப்பார்வை. ஜமதக்னியின் குரல்.. தன் மகன் பரசுராமனிடம் கற்பிழந்த உன் தாயின் தலையைக்
கொண்டுவா என்று கர்ஜிக்கும் குரல்.. காலம் காலமாய் பெண்ணைக் கற்பு என்ற சிறையில் அடைத்து
ஆளும் ஆணின் அதிகாரம். எதற்காக ஜமதக்னி முனிவரின் கதையை எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும்?
இங்கே தான் பாவண்ணன் நிறைய புதிர்களை அவிழ்க்கிறார். புராணக்கதை எல்லொருக்கும் தெரியும்.
கந்தர்வனின் அழகில் தன் மனைவி மயங்கியதாகவும் அதனாலே அவள் கற்பிழந்தவள் என்றும்
அவள் தலையைக் கொய்துவர ஆணையிட்ட முனிவனின் கற்பு என்ற மிகப்புனிதமான வஸ்து
எதில் பொதிந்திருக்கிறது என்ற போகிற போக்கில் வாசகனை யோசிக்க வைக்கவும் இக்கதைக் கரு
கை கொடுக்கும். தன் தாயின் தலையை வெட்டிவந்த மகன் முனிவரிடம் கேட்கும் வரம் மீண்டும் தன்
தாய்க்கு உயிர்க்கொடுக்க வேண்டும் என்பதுதான். ஆனால் அப்படி உயிர்க்கொடுக்கும் போது
தவறுதலாக ஒழுக்கம் குறைந்த பெண்ணின் உடலுடன் தாயின் தலையைப் பொருத்திவிட
இனி அந்த தவறை திருத்த முடியாது.. அப்படியே இருக்கட்டும் என்று முனிவர் ஏற்றுக்கொள்கிறார்
இது புராணக்கதை.. முனிவன் உரக்கப் பேசிய கற்பு ஒரு நொடியில் ஒன்றுமில்லாமல் போய்விட்டதைப்
பார்க்கிறொம். இத்தனை கருத்துகளையும் ஜமதக்னியின் மனைவி என்று சொல்வதன் மூலமே வாசகனுக்கு
உணர்த்திவிடுகிறார் பாவண்ணன். புராணக்கதைப் பாத்திரங்களைக் கதையாக்கும் போது கூடவே அந்தப் பாத்திரங்க;
சுமந்துவரும் கதைகளும் கதாசிரியனின் புதிய படைப்புக்குள் நுழைந்து கதைத்தளத்தை வெகு கம்பீரமாக கட்டி
எழுப்புகிறது. கோபுரங்களைச் சரிப்பதும் மணல்மேட்டுக்குள் வைரங்களை அடையாளம் காட்டுவது
படைப்பாளனுக்கு எளிதாகிறது. இந்தப் பின்னணியில் கேலியும் கிண்டலுமாக கோவிலில்
அம்மனாகிப் போன முனிவரின் மனைவியின் கதையை எடுத்துச் செல்கிறார்.
கதையில் ஓரிடத்தில் அம்மன் " உலா முடிச்சி வந்துகிட்டே இருந்தேனா, ஒரு மூலையில் நாலஞ்சி
எளவட்டப்பசங்க நின்னுட்டிருந்தாங்க. என்ன பாத்ததும் கட்ட கட்ட நாட்டுக்கட்டன்னு ராகமா பாடனாங்க.ஒடம்பே நடுங்கிடுச்சி எனக்கு.
நிமுந்து பாக்காமகூட வந்துட்டேன்" என்ற
காட்சி வருணனை ஒரு கவிதையை நினைவூட்டுகிறது.

உன்னைத் தரிசிக்க வரும்
உன் மகளை
உன் மகனே
கேலி செய்கிறான்
அழகி மீனாட்சி
உன் காலத்தில்
எப்படி நீ உலாப்போனாய்?
(கவிஞர் இரா.மீனாட்சி)

ஏவாளின் இரண்டாவது முடிவு கதை அறிவியல் கணினியுகமும் ஆதிவாசிகளின் உலகமும்
என்ற இரண்டு முரண்களுக்கு நடுவில் புதிதாக முளைத்திருக்கும் ஒரு கற்பனைக் கதை.
கதைச் சொல்லி தான் அந்த நாட்டில் பிறந்திருக்கும் கடைசிக் குழந்தை. அவருக்குப் பின்
எந்தப் பெண்ணுக்கும் குழந்தைப் பிறக்கவில்லை. ஏன் என்பதற்கு சகுந்தலைக் கதையைப்
பின்னணி ஆக்குகிறார். துஷ்யந்தன் மகாராஜாவின் குழந்தையைப் பிரசவிக்காமல்
மாதக்கணக்கில் கருவறையில் அடைத்து வைக்கும் மந்திரச் சொல்லை சொல்லிக்கொடுத்தவள்
அவள் தோழி ஆதிவாசி பெண். அந்தச் சொல் காற்றில் கலந்து விட்டதால் கருவறைகள்
பிரசவங்களை ஒத்திப் போட்டுவிட்டதாக அதீதக் கற்பனைக்குள் கதையை எடுத்துச் செல்கிறார்.
ஆனால் ஆப்பிரிக்க ஆதிவாசிகளிடம் மரணத்தை வெற்றிக்கொள்ளும் மருந்து, மனிதர்களின்
உடலைச் செயலிழக்கச் செய்து உயிர்மட்டும் துடிக்கும் காட்சி, தன் விருப்பப்படி எதிராளியைச் செயல்பட
வைக்கும் வசிய மருந்துகள் எல்லாம் இருந்ததாக இன்றைக்கு ஏகப்பட்ட ஆங்கில நாவல்களும்
திரைப்படங்களூம் வருகின்றன.

கிணறு சிறுகதையில்
பறையன் மாரப்பன் பாடெடுத்த வல்கிணற்றில்
நிறைகுட நீஎடுத்துத் திரும்பம் பெண்டிரை
என்ற கல்வெட்டு சான்றை வைத்துக் கொண்டு மாரப்பன் கதையைப் படைத்துள்ளார்.
கல்வெட்டு சான்றுகள், நாட்டுப்புறக்கதைகளின் ஊடாக பயணித்து கதைகளைப் புனையும்பொது
அடிக்குறிப்பாக சில தகவல்களைத் தருவது பின்னர் வரும் ஆய்வாளர்களுக்கும் எங்களைப் போல
தமிழகச் சூழலில் இருந்து சற்று விலகி வாழும் வாசகர்களுக்கும் துணைபுரியும்.

வாசவத்தை கதையில் உதயணன் பலமணதாரத்தையும் அதனால் ஒரு பெண்ணின்
மன உணர்வு எப்படி இருக்கும் என்பதையும் சொல்ல வந்து ஆனால் முழுமையாகச் சொல்லாமல்
" தன் மனசை உதயணன் என்ற ஆணால் புரிந்து கொள்ள முடியுமா ? என்ற கேள்விக்குள்
சிக்குண்டு தவிக்கிறாள் வாசவதத்தை. ஆனாலும் உதயணனை விட்டு விலகவில்லை.
அவளுக்கு மனைவி, பட்டத்து அரசி என்ற சமூக அந்தஸ்த்துகள் தேவையாக இருக்கிறது.
அதனால் புதிதாக உதயணன் காதலிகள் வரிசையில் சேர்ந்திருக்கும் ஸாங்கிருத்யாயனியை
"இருக்கும் ராணிகளோடு மற்றொருத்தியாக இருந்துவிட்டுப் போகட்டும் , விடுங்கள் அரசே" என்று
சொல்ல முடிகிறது. வாசவத்தத்தையில் காலத்திலிருந்து இன்றைய அண்ணாமலை, செல்விகள்
காலம் வரை பெண்ணின் கதையில் இந்த வசனத்தில் மட்டும் எவ்வித மாற்றமும் இல்லாமல்
ஒலிப்பதை உணர்கிறொம்.

நளன் தமயந்தி சுயம்வரம் கதையைப் பேசும் "முற்றுகை"யில் பாவண்ணனின் எந்த முத்திரையும்
இல்லை.
அதுபோலவேதான் ஆண்டாள்-பெரியாழ்வார் கதையைச் சொல்லும் "புதிர்: "
அல்லியின் கதை ஆகியவற்றில் ஏமாற்றமே மிஞ்சுகிறது.

இவைத் தவிர பாவண்ணன் சிறுகதைகளில் நான் மிகவும் விரும்பி வாசித்தவை
ஆறு: காவிரி ஆறு : கர்நாடகா தமிழர்கள் என்ற சமகால பின்னணியில்
எழுதப்பட்டிருக்கும் கதை.
அடுத்து சிலுவை.. இக்கதையில் கதையின் தலைப்பு கதாப்பாத்திரமான சிலுவையின் பெயராக
மட்டுமின்றி ஓர் ஆணின் பார்வையில் வாழ்க்கையும் அவன் மீது சுமத்தப்பட்டிருக்கும்
எதிர்பார்ப்புகளும் சிலுவையாகிப் போனதை பூடகமாக உணர்த்துகிறது.
தீ என்ற சிறுகதை மிகவும் நுண்ணிய மன உணர்வும் அதனால் ஏற்படும்
மன அழுத்தம் பின் விளைவுகள் என்று மனிதனின் உணர்வுகளை மிகவும்
சரியான அளவைகளில் கலந்திருக்கும் கதை.




"மண்ணின் சாரத்தை உறிஞ்சித் தேக்கிக் கொள்ளும் தென்னையைப் போலவே எழுத்தாளனுடைய
மனமும் வாழ்வின் சாரத்தை உள்வாங்கிக் கொள்கிறது. தான் உண்ட நீரையே தன்வயப்படுத்தி இளநீர்
எனத் தருவத்தைப் போலவே ஒரு அனுபவப் பொறியின் வழியாகத் தன்னை வந்தடைந்த வாழ்வின்
தருணங்களை வெவ்வேறு வண்ணங்களொடு மாற்றியளிக்கிறான் படைப்பாளீ" என்று
பாவண்ணன் தன் படைப்பனுவத்தை முன்வைக்கிறார்.
சிலம்பாட்டம், நண்பனின் குழந்தைகள், ரயில்கள் இல்லாத ஸ்டேஷன்,
விடுமுறைக்கு காத்திருக்கும் அரசு பணியாளன், ஊரைவிட்டு கலவரத்தில்
தாய்க்காக ஓடிப்போன ஒடுக்கப்பட்ட இளைஞன், காதலை கல்யாண வரைக்கும்
எடுத்துச் செல்ல முடியாத யதார்த்தத்தம், பணி மாற்றலில் சந்திக்கும் புதிய மனிதர்கள்,
மொழி எல்லைகளைத் தாண்டிய மனித நேசங்கள்.. .. இப்படியாக வாழ்வின் ஒவ்வொரு
கணத்தையும் தனக்குள் செரித்துக்கொண்டு தென்னந்தோப்பாக நிற்கும் பாவண்ணனுக்கு
வாழ்த்துகள்.

(மும்பையில் பாவண்ணன் படைப்புகளைக் குறித்து
முதல் நாள் 11/10/08 பம்பாய்த் தமிழச்சங்கத்திலும்
இரண்டாம் நாள் 12/10/.08 நவிமும்பை தமிழ்ச்சங்கத்திலும்
கருத்தரங்கு, பாவண்ணனுடன் கலந்துரையாடல் , பருவம் நாவலின் இறுதிக்காட்சி ஓரங்கநாடகமும்
நடைபெற்றன.
இரண்டாம் நாள் நிகழ்வில் பாவண்ணனின் சிறுகதைகள் குறித்த என் பதிவு)

THIRD EYE ON DALITOCRACY

According to the 2000 census, dalit constitute about 18 percent of the Indian population. Due to the reservation policy in education and in government jobs dalits life has improved but dalits are still oppressed and marginalized
Especially in the villages where they are economically dependent on upper caste groups.
The main reason is dalits are poor and depending the upper caste for their bread. They worked in the upper caste people’s land and they lost the rights of their land .

Dalit movements and development should not be blocked with reservation.
Dalits were brain washed by the dominant upper caste and their politics.
Dalits were satisfied with the free TV and gas stove, saree and blankets etc etc.

M C Raj in dalitocracy studied the detail root of the dalit problems and
Also suggest the development of dalit. He and his REDS with dalit panchayat is the next step of dalit movement .

He analyzed the dalit politics through ambedkar, Jinnah and Gandhi.
In this triangular view he came to the conclusion of identifying the dalit religion.



Before Aryans invaded India the people in this land. The mohanjadaro-Harappa sindhu region, the Nagars, the Dravidians have their own religion. The Aryan’s religion (Hindu) slowly accepted the same as their own religion. The history of Aryan, Hindu and India were in the single line .
Many research works were already confirming the same.

>Ramesh Chandra Dutt, - Civilization in Ancient India

> ramesh chandra majumdar -ancient indian history

>vivekananda - lectures of ramayana

>ancient indian history of cambridge univ 1922 publication

> radha kutha mukerjee - hindu culture and rig veda
> Dr krishnaswamy iyenkar's south india and indian arts

> P T Srinivasa Iyengar's advanced history of India & Aryan tamil culture,

> H G Wells -world history

> New age encyclopedia

M C Raj, in Dalitocracy comes to the conclusion that the “ordinary daliths naturally get attained to these Hindu traditional symbols which originally belong to them without ever bothering about the high level of Brahminization that has taken place deep inside these symbols” (pg 69)


· E.g. Hindu put ‘thiruneeru’ in their forehead. The thiruneeru is white powder ashes.

Lord Buddha’s ashes were called ‘mahapoothi’ the followers of Buddha used to put three lines in their forehead with mahapoothi to show the symbol of buddham, dhamam and sangam.

· Hindu religion had accepted the “pothi viruksha” /Panyan tree in all their temples. It also created one god named vinayaga and permantly made him to sit under the panyan tree to wiped away the Image of lord Buddha from daliths mind.

· The thread ceremony (poonool) was the practice of Buddha saints.

‘Upa nayanam” – nayanam means eyesight. Upa nayanam means wisdom of the eyesight. This practice of Buddha saints were become the symbol the Aryans, and their Hindu priests. Slowly it became the only identity of Brahmin.

· Hindu goddess kaali, pitaari and drupathi were the dalith ancestor/dalith goddess of manimekala, sambathi and Dharaa.

Between 3rd century and 10th century A.D several puranas like Vishnu purana, Garuda Purana were written by vested interests with the sole aim of creating innumerable divisions among all the four varnas according to the stories concocted by them. Their imagination was wild. The concocted stories were believed by the people and got devided themselves into more than 4000 sub-castes.

The social nenaissance movement of the shiva saints in the south took all the efforts to demolish the influence of Jainism and Buddhism in the south India. Adi sankarara (788-820 A D) toured all over India approached the Kings in several regions, enlisted their support for holding debate with Buddhist monks and with the connivance of rulers he staged a show of winning over the Buddhists and establishing the superiority of the brahminic religion.

Those who kept protesting the Brahminic religion for a long time were named as Chandalas – the sinners and declared that they should live outside the main living quarters in very village. They also declared that they should be treated as “UNTOUCHABLES” and called as dalith.

The winner of the Hinduism Adi sankara and his philosophy of “athvaidham” has been criticized by other Hindus, the duvidham and vashiduvidham philosophers as “Prasanna pavutham” . Adishankarar’s athvaidham was originally from Buddhist philosopher “kandapathar”.

The height of all this is Hinduism which was always against Buddhism said at last that Lord Buddha was the rebirth of ThirumaaL / the avatar of Lord Vishnu.

Buddhism is totally washed away from its birthplace not only with arms and swords but also with the brilliant, cunning ideas of Brahmanism. Pandit Ayothidashar from Tamil nadu had explained in details of the above social war how Brahmanism had taken over the religion of the people.
M C Raj in his Dalit Political Theory says that these were the reasons why most dalits have a natural affinity to Hinduism.
“They see their cultural symbols in Hinduism and they do not have the critical consciousness to look into the deeper and subverted meanings of these symbols” (pg: 69)

The anti Brahmanism scholars followed the Lord shiva, the shivanism.
“We are not Hindus”
Monomania Sundaranar, a Tamil shivanism scholar in the meeting at Trivandrum, Kerala, raised this voice when vivekanandas was giving lecture on Hinduism. Vivekananda was shocked when the audience responded to his lecture. Monomania sundaranar explained the Aryan’s Hindu religion is totally different from Dravidian religion and faith.

In Tamil nadu also ,

1981 census registered the name of Dravidian Religion with status equal to the Hindu religion. It seems M G Ramachandran was the only CM in the
Dravidian politics that changed his religion as “Dravidian Religion”
When he became chief minister of Tamil Nadu.




But the so-called Dravidian religion mixed with Hinduism and denied permission to dalits to enter the temple. Nandanar, who was a dalit and a strong devotee of Shiva, wanted to enter an auspicious temple for shiva in Chidambaram. The Brahmin priests told him to walk through the fire so that he could be purified before entering the temple.
The symbol of lord shiva , the Shiva link is totally misinterpreted and degraded by the Aryans as a phallic symbol, since it is an object of Non-hindu worship. However now shiva is transformed as HINDU god and
Accepting all brahmanical customs. There is no place for dalit in
Shivanism.


Hence, we have to look into the ancient, adidravida’s faith and worship.

The ancient Tamil literature called sangam illakiyam, the section of pura naanooru poem NO: 335 emphasize the strong evidence of Dravidian Religion.
“ They performed pooja with flowers to Natural, - memorial stone the symbol of brave soldier who killed the enemies war elephants and died in the war. The nadukal –memorial stone of the brave soldier was their god and the memorial stone worship was their religion.

The same poem has identified the sons of the soil. They were “Thudiyan, paanan, paraiyan kadamban in naankallathu kudiyumillai”

The poet insists that the above four community people were the only citizens of the nation.(son of the soils) and others were not.
But it cannot be possible that any nation/society have only singers/drun beaters and dancers . ( thudiyan – one who beats ‘thudi’ a musical instument, parayan - one who beats ‘ para ‘ a kind of drum, panar –singer, kadambar – one who dance / (or agriculturist) ).
Then why this voice raised in this manner?
This was the period that the above four community, the original inhabitants of the nation, who were subjugated by the Aryan invaders. They were treated as secondary citizens and losing their status in the society. Now This four community were classified as schedule caste- dalit .the voice of the poet emphasize the social changes of his period.


DALITH, THE ADIDRAVIDA have their own religion. What is that?

M C Raj, in his dalitocracy has stated that the dalith religion in this Root. The famous Dravidian Veda. The THIRUKURAL also mentioned the same type of Dravidian religion. We must note this that the Famous Tamil scholar Thiruvalluvar was also identified as dalith.

M C Raj stated in his book that “ Instead of gods and goddesses let us place our hopes on mother earth and all our ancestors. Their thought and feeling waves can influence our way of life. Let heir photos be in our homes. Let us look at them daily and get inspired” (pg: 198)

M C Raj further tries to go some extent of this ideology and advised the members of the dalith panchayat parliament to avoid all the symbols of braminism.

“Members of the dalith panchayat parliament are requested to come with black and blue dress whenever it is possible for them to set an example to others.

Members are further advised that to use Blue thilak while entering the parliament for meetings. Members who use RED thilak which is symbol of Brahmanism may be asked by the Speaker to go out and come back with blue Thilak”

The atheist group of Periyar E V Ramasamy and his followers uses black colour dress code. Now it is no more. It is slowly become the identity of Ayyappa (one of the Hindu god) followers.

(If M C Raj noticed the black dress of ayyappa followers I am very much sure he will not give more important to this dress code and BLUE THILAK etc.).

M C Raj gave the lessons for the dalit future from its past history.
He emphasized that ‘absence of an established religion of their own has hampered dalit participation in the national politics from an empowered position of strength.”
He pointed out the reason given by Gandhi for not accepting the separate electoral system for dalit . He mentioned, “ If dalit communities had their own religion identity Gandhi would not have gone on a fast unto death. His major contention was the separate electorate would divide hinduism’ (pg 177)

To establish strong foundations for dalit political future in this country,
Dalitocracy suggested to “ spread dalit life centered around Booshakthi (earth as mother) and on ancestor worship. Persuade dalit people to give up all other gods and goddesses that have enslaved them till today” (pg 184)



With all this studies on facts our identity is “we, the daliths are not HINDUS”
But the Indian daliths?

The British started their rules in India; they set up Supreme Court of India at kolkatta. They got the Muslim laws and Christian laws from the respective religious heads and they could not find anything for Hindus.

At that time the Brahmins in kolkatta gave Manushasthra to sir William Jones the European judge of the Supreme Court. This is how the varunashrama dharma and traditional customs and usages were entered into the Indian law court.

The Indian constitution is saying whether u believe the Hinduism or not,
If you are not a Muslim or Christian then you are a HINDU.

Hence the citizen of India except Muslims and Christians all are HINDU. (Law 13, 25(2) A & 372). Elements of Hindu law or ordinations of Pundits, scholar Maine, D F Mulla and V Anaimuthu were discussed about this issue many times.

DR Ambedkar as chairman of the constitution drafting committee was aware that those who prepared the first draft of the constitution in 1947 had cunningly enjoined provisions to protect varunashrama dharma and traditional customs and usages. With an aim to defeat their purpose, Ambedkar presented the amendment in the form of the “Hindu code bill” in 1947, that all the laws which were in force till date of adoption of the Indian constitution will stand abolished”

The Brahmin did not accept the above draft and they allowed not passing in the parliament as the upper castes were dominated in the parliament. Hence, Dr.Ambedkar resigned from the cabinet in 1951as his draft “Hindu code bill” rejected in the parliament.

The above is an example how our constitution gave protection to varnashrama dharma and customary laws.

None of the political parties or social movements or the Dravidian movements had taken any meaningful initiatives till now to pass in Hindu code bill, drafted by Dr.Ambedkar in the parliament.

Dalitocracy ‘s summarize the on future course of dalit politics and gave many suggestions.

In classical theory governance is allocation of material and spiritual values. To this dalit political theory identifies the need to add ‘equal’ distribution to values. Material values will be land, water, shelter and food. Spiritual values are the norms and laws of governance that people can make for themselves. (pg 247)

But the following “secular state” status in India is differ from the original principles of secularism of Europe.

Our government says it is secular state. Secularism as a concept was a European one. If India wanted to function as a secular state it should adopt the principle of secularism as conceived by its originators.

The former sankaracharya, chandra sekarendra saraswathi of kanchee Mutt took initiative to see that the constitution of India was not designed on the line of real secularism where religion will be separated from education and from the state.

Immediately he deputed Agnihotram Ramanuja Thattachariya to Delhi with an errand to meet the important members of the constitution drafting committee and convince them not to adjoin the ideology of secularism as propounded by the Westerners. He succeeded in his attempt.

Hence, as per Indian law we are forced to accept that we are Hindus.












The suffix and prefix of dalith community

We are dalith.

Indian dalith

India does not have any identity to her citizens. Our Indian identity is valued in our passport and other legal documents.
No people in Europe are as different, one from another, as our people. There is not that much difference between England and Holland as there is between Madras and Bengal.
Says: Pramatha Chaudhuri: Bengali Patriotism - Sabuj Patra 1920

India is a nation without nationality.
Hence, Indian dal ith is not our picture.
Me, Indian, tamil dalith.
Tamil identity shows the region and language identity.
That’s all..
No .. Tamil nadu have more than 75 sub castes in dalith community itself.
Hence every dalith in India is identified with many suffix and prefix.

Even though iam the fourth generation at mumbai, maharashtra my identity never become Maharashtrian . in maharashtra the tamil dalith will not get any reservation facility in education or jobs. The caste certificate does not have any value at maharashtra.

In tamil nadu, the arunthathiyar – the sub caste of schedule caste is fighting for their reservation wthin the reservation.

The dalith leaders thol. Thirumaavalavan, DR krishnasamy and Athiyamaan
Represent their own sub-caste pariyan, pallan and arunthathi respectively.
They were ready to hold hands with dominant caste people and their supportive political leaders but not ready to stand together even at election times.

The kherlanji issue is become maharastrian dalith issue and the waves have the limited area. This is the case of tamil nadu Keelavenmani, thinniyam, thaamirabarani issues.
The regional state lines are strongly build in the dalith community by the dominanat caste leaders and political parties to keep them always in their
Control. This is the way the strong manpower of dalith community is prevented to reach the power.

Hence, is it possible to dalit communities in India to take the dalit party at the national level? ( pg 138)

M C Raj said that “ it is possible that apart from these 24 of dalit members of parliament elected by the dalit people other dalit candidates will manage to get into the parliament by getting their names in the party list of different mainstream parties” (pg 138)

We wish, we expected this should happen in Indian politics. But in Indian states the SC/ST welfare minister ship is allotted to dalit and nothing else.
“Mayawati’s sarvajan UP, a dalit candidate can win only from a reserved constituency. In the last UP elections, the BSP fielded only 4 of its 93-dalit candidates in the general constituencies. None of the four candidates could win. The Brahmins and the OBCs clearly did not vote for them.” (Hindustan times 17/1/2008)




Quotable Quotes of dalitocracy :

The resistance under the leadership of Gandhi was against the colonization of India. But no thought was given to the colonization of dalits within India by the dominant caste forces.

Mohammad ali jinnah got Pakistan as his resistance was a non-negotiable one. Ambedkar got only reservation because his resistance was still a negotiable one. This was possible because there is a caste constitution in inda above the constitution of India. (pg 11)

Gandhi was a fundamental Hindu who wanted the dalit people to remain as a strong vote bank of dominant caste Hindus. In order to do this he gave then the name Harijan which contextually means bastard children. Gandhi knew this connotation of the term that he borrowed from Narsi Mehta, also of Gujarat.

Reservation seems to have blinded the dalit eyes to many other burning issues of livlihood rights. Most prominent among these rights is the one on land. (pg 182)

Even if the category of poor is used as criteria for distribution of land dalits will be the most eligible ones to receive land. This is precisely the reason why subsequent governments are not willing to distribute.(pg 183)

The victory of Gandhi over Ambedkar was a victory of cultural nationalism over political nationalism.
Aggression and violence are not mark of being powerful but of being powerless- safeguard ourself from the psychological insecurity.

Dalit organizations have used the mechanism of protest to achieve their ends as well as to gain visibility to their struggles. In the process they have ended up making protest as their ultimate achievement. They make protest after protest without makig much proactive moves. This is because the protests are always in reference to what others are doing to the dalit people. When others are not creating enough troble for the dalit people its leadership just waits to another atrocity to take place. (pg 160)



Dalit political leaders end up as stooges of dominat caste parties by taking their dalit strength into the partu. They do not bring the strength of their respective political parties back to the community. (pg 161)

Dalit leadership has heavily depended on the ideas of Babasaheb Ambedkar and his ways, thinking that following Ambedkar means adhering to his principles blindly. This has resulted in inadequate measures to go beyond Ambedkar.

There is no political thinking at all at the level of dalit youth. Who has to be held responsible for this state of affairs within the community?
Often there is no sense of community within the dalit intelligentsia itself. Each dalit intellectual is a world of his/her own. This is a clear indication to know that dalit intelligensia itself is not sure of where it wants to go, much less where it wants the dalit community to go and worst of it all it does not know where it wants the country to go.

After Ambedkar dalit intelligentsia seems to have gone into hibernation.when will it come back to life? The comforts of hibernation seem to be too good to be given up . (pg 183/184)








Book: DALITICRACY
The Theory and praxix of dalit politics

Author : M C RAJ &
Jyothi

Published by: Ambedkar Resource Centre,
Rural Education for development society
Shantinagar, TUMKUR
Karnataka 572 102 < India

Price : INR 300 /Euro 30
Pages : 275


Ref: > Periya Era -sep 2008

Ø Ayothidasar aayvukal – Raj Gowthaman
Ø Essentialism and cultural Narratives : A social-Marginality perspective – Prof. Ramaswami Mahalingam, University of Michigan, USA